เกือบสิบปีก่อนผมมาสอบโรงเรียนนี้ตามเพื่อนๆที่แห่กันมา
จำได้ว่าไม่ได้มีความรู้สึกร่วมอะไรกับพวกมันที่ตั้งหน้าตั้งตาจะเข้าเรียนที่นี่ให้ได้
ไม่ได้รู้จักด้วยซ้ำว่าโรงเรียนนี้ดียังไง กระทั่งสงสัยยังขี้เกียจจะสงสัย ว่าทำไมถึงมีใครๆอยากเข้า
ชีวิตวัยรุ่นแบบเด็กๆตอนนั้นมันอิ่มตัว ติดเพื่อน ติดโรงเรียนเก่าไปแล้ว ไม่คิดว่าตัวเองต้องทะเยอทะยานอะไรอีก
แต่โชคช่วยหรือบุญเก่าก็ไม่รู้ได้ ที่ว่าไปสอบเล่นๆ เลือกสายไปมั่วๆด้วยซ้ำ กลับเป็นว่าสอบติดแผนกภาษา-เยอรมัน
เป็นคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบด้วยในหมู่เพื่อนที่สอบติด

วันจะไปรายงานตัว (ก็คือวันถัดมาจากที่รู้ว่าสอบติดนั่นแหละ) ก็ลังเลอยู่นาน นอนไม่หลับตลอดคืน
ในใจประท้วงตลอด บอกตลอดว่าไม่ได้ตั้งใจจะเปลี่ยนที่เรียนเลย สอบติดได้อย่างไร หนังสือหนังหาก็ไม่ได้อ่าน
คิดไม่ตก ประวิงเวลาจนสาย ท้ายที่สุด ไม่รู้อะไรดลใจ ยอมเปลี่ยนชุดไปรายงานตัว กลายเป็นเด็กเตรียมฯไปต่อจากนั้น
ลำพังตัวเองไม่ใช่เด็กเรียนเลย ปกตินั่งหลังห้องด้วยซ้ำ พอแค่คิดว่าต้องไปอยู่ในสังคมเด็กเรียน สังคมเด็กโรงเรียนสห ก็แย่แล้ว
กลัวไปหมด กลัวปรับตัวไม่ได้ กลัวไม่ได้เจอะเจอเพื่อนอีก อาลัยอาวรณ์อยู่หลายอย่าง
แต่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาในปีนั้นสร้างแต่ความประทับใจ และความทรงจำที่มีคุณค่าหลายอย่างให้แก่ผมมากๆจนถึงทุกวันนี้
ที่ว่ากลัวไปก่อน ที่เข้าไปก่อน เอาเป็นว่าผิดหมด
อคติเกี่ยวกับว่าเด็กเรียนต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ โรงเรียนต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
เป็นว่าผิดหมด

โรงเรียนเตรียมฯรวมเด็กเรียนเก่า เด็กฉลาด และผู้คนหลากหลายประเภทเข้ามาไว้ด้วยกัน
เอาตั้งแต่เด็กเก่งแบบขยัน เด็กฉลาดแบบเนิร์ด เด็กกระตือรือร้น เด็กกิจกรรม เด็กหัวไว เด็กซน เด็กดื้อ เด็กซื่อบื้อ
มีคนทุกฐานะตั้งแต่ลูกรัฐมนตรี นายพล จนกระทั่งลูกพ่อค้าแม่ขาย (อย่างผมเอง)
นิสัยก็หลากหลายคละเคล้า หาเด็กได้ทุกแบบ ทุกมุมเมืองทั่วประเทศ
เราอาจพบเจอเด็กที่ชอบหนีเรียน หน้าตาไม่น่าไว้วางใจ แต่สอบได้คะแนนติดอันดับต้นๆของห้องตลอดโดยไม่ต้องเรียนพิเศษได้ก็ที่นี่
เราอาจพบเด็กเรียนเก่งจากโรงเรียนอื่นที่มาเฟล มาผิดหวัง มาเละเทะก็หาได้จากที่นี่
เราอาจพบตัวเราหลงอยู่ในแสงสี หลงอยู่ในอิสรภาพที่โรงเรียนนี้มอบให้
หรืออาจค้นพบตัวเอง ค้นพบศักยภาพข้างในของเรา ที่ถูกหนุนส่งจากปัจจัยที่เอื้อหนุนทั้งหลายก็จากที่นี่

โรงเรียนเตรียมฯมีข้อดีที่สุดก็ตรงนี้ ตรงที่โรงเรียนนี้เปิดโอกาสกว้างขวางให้เราได้พบปะผู้คนทุกประเภท
เราสามารถสร้างสัมพันธ์ เติบโตร่วมไปกับคนเก่งๆแบบนี้ และมีอนาคตที่ดีงาม
เราสามารถใช้สังคมที่มีพลวัตสูงแบบนี้ ในการผลักดัน และกระตุ้นเตือนตัวเองให้สู้ ให้ประสบความสำเร็จต่อไป
การเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเตรียมฯ เป็นการเพิ่มต้นทุนทางสังคมที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม
เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่พาให้ผมเจอคนหลายแบบ เติบโตขึ้นไปเป็นคนที่สมบูรณ์มากขึ้น
ผมอาจไม่ได้เรียนเก่งขึ้น (คิดๆดูแล้วอาจเก่งน้อยลงด้วยซ้ำ) แต่ผมได้รับโอกาสจากสังคมมากขึ้น
โรงเรียนเตรียมฯก็เป็นเช่นจุฬาฯและมหาวิทยาลัยมีชื่อทั้งหลาย
เราสามารถสะสมต้นทุนทางสังคม ฉวยคว้าโอกาสดีๆหลายอย่าง ที่โรงเรียนอื่นๆอาจไม่ได้มอบให้
ความได้เปรียบแบบนี้ ฟังแล้วไม่เป็นยุติธรรมเท่าไรในสังคมภาพกว้าง
แต่มันก็เป็นรางวัลชนิดหนึ่งที่มอบให้แก่เด็กนักเรียนที่ตั้งใจเรียน พยายามต่อสู้เพื่อพัฒนาตนเองมาจนถึงจุดที่ประสบความสำเร็จนี้ได้

ถ้าหนูมีโอกาส และอยากลองดู โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาอาจเป็นโอกาสใหม่ๆในการพัฒนาชีวิตของเราได้
เราไม่ต้องเกิดมาร่ำรวยหรือมีอะไรมากในมือ ผมก็มือเปล่าเล่าเปลือยมาแต่ก่อน
แต่ความพยายาม และความสำเร็จจากโอกาสที่ผมได้รับจากโรงเรียนนี้ เป็นสิ่งมีค่าที่เปลี่ยนแปลงชีวิตได้
(ในด้านวิชาการนั้น ผมเห็นว่าจะเรียนที่ไหนอย่างไร ถ้าคิดตั้งใจแล้ว ก็เรียนสำเร็จได้ เรียนให้ฉลาดได้ ไม่ผิดกันมาก
เรื่องกวดวิชาก็เช่นกันครับ ตามแต่ความถนัด ความต้องการเลย เด็กเตรียมฯก็มีทุกแบบ ตั้งแต่เรียนมากจนเป็นบ้า กระทั่งไม่เรียนเลยก็มี)

ความสำเร็จเป็นรางวัลของคนที่พยายามอยู่แล้วครับ
โรงเรียนเตรียมฯเป็นเพียงถ้วยรางวัลถ้วยแรกๆที่มอบให้เรา เพื่อแผ้วถางทางไปสู่รางวัลที่ใหญ่กว่าสำหรับความพยายามของเราต่อไปครับ
ถ้าอยากลองฉวยคว้าดู ก็เอาครับ แต่ถ้าไม่อยากได้ ก็ไม่เป็นไรครับ บนโลกนี้ยังมีถ้วยรางวัลเหลืออีกมากให้เราพร้อมจะคว้ามาครับ
หวังว่าจะได้คำตอบบ้างครับจากประสบการณ์

ปล. นอกเหนือจากการเป็นนักเรียนเตรียมฯแล้ว
ชีวิตผกผันของผม ทำให้วันนี้ได้มาเป็นครูที่นี่ด้วย ก็เป็นรางวัลชีวิตที่ดียอดเยี่ยมอีกประการครับ