นึกถึงตัวเองสมัยเด็กๆ ตุ๊กตาตัวเล็กๆ หรือของเล่นชิ้นนึงมันยังมีความหมาย...
บอกเล่าทุกความทรงจำและความรู้สึกของทุกสิ่งผ่านสิ่งของที่อยู่ร่วมเป็นเพื่อนกับเรามาเนิ่นนาน

วัยเด็กของผม ตอนนั้นผมเป็นเด็กที่ไวต่อความรู้สึกในทุกทุกสิ่ง
เจอเรื่องเล็กน้อย อยากได้ของเล่นชิ้นใหม่แต่แม่ไม่ยอมซื้อให้ก็งอแงละ
ได้ยินเสียงรถบีบแครก็รีบวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนละ
แต่มีอยู่ครั้งนึงผมไปเที่ยวกับครอบครัวที่กาญ บริเวณสะพานข้ามแม่น้ำแควเมื่อเกือบๆ20ปี
สมัยนั้นเมืองกาญยังไม่บูมเท่าตอนนี้
และรถไฟสำหรับผมมันคือของใหม่
และผมยังไม่เคยขึ้นสักครั้ง
จะขึ้นก็ไม่มีโอกาสได้ขึ้น เพราะพ่อก็มีรถ
เลยได้แต่โบกมือให้รถไฟ
ให้ม้าเหล็กขบวนนั้นผ่านไป ผ่านไป และผ่านไป

จนตอนนี้โตละ
อยากขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ขึ้น
การนั่งรถไฟ เรื่องหลักๆเลยคือวิวข้างทาง
จากประสบการที่เคยนั่งบอกเลยว่ารถไฟสายตะวันตกสวยที่สุดละ(ทางรถไฟสายมรณะ ธนบุรี-น้ำตก)
แต่บางทีนั่งไปตลอดทางกลับมีกลิ่นสนิมติดตัว ไม่รู้เพื่อนๆรู้สึกเหมือนกันไหมตอนนั่งรถไฟ

เครื่องบิน
ชีวิตนี้ผมก็ยังไม่เคยขึ้นนะ
ยังไม่เคยเดินทางออกนอกประเทศเลย
ในประเทศก็อาศัยรถอย่างเดียว
ตอนเด็กๆเครื่องบินก็ยังเป็นเรื่องที่ใฝ่ฝันมาตลอด
พ่อถึงกับซื้อโมเดลเครื่องบินมาให้ เห็นเครื่องบินทีไรก็อยากขึ้น (บ้านผมใกล้ดอนเมือง สมัยนั้นยังเป้นสนามบินนานาชาติ)
ตอนเด็กผมอยากเป็นนักบิน 55555
เวลานี้ โตขึ้น ความคิดเปลี่ยน ความฝันเปลี่ยน
ไม่อยากเป็นนักบินละ แต่ความฝันที่เราต้องบินสักครั้งมันยังมี
เดี๋ยวก็คงมีโอกาสได้ไปไหนสักที่ไกลๆกับเขาบ้างหละ