คืองี้ค่ะ เราเป็นตั้งเเต่เด็กๆเเล้วค่ะ คือตอนเด็กๆเนี่ย ทางบ้านจะสอนบ่อยๆว่าให้ดูเเลคนเเก่  เราก็ด้วยความที่เป็นเด็ก เราก้จดจำทุกสิ่งทุกอย่างที่ทางบ้านสอน
เเล้วมีอยุ่ครั้งนึง เราอายุประมาน9ขวบ มีคุนตาเเก่ๆมานั่งขายพวกไม้กวาดทำมือ อะไรงี้ เราเห็นเราก้รุ้สึกสงสาน เราก้ถามว่าไม้กวาดเท่าไหร่ คุนตาแกก้บอกว่าสี่สิบบาทจ้ะหนู เราก้ควักๆดูเศษเงินในกระเป๋า ก้แบบมีอยุ่เเค20กว่าบาท เราก้ขอเเม่เพิ่ม เเม่เราก้ไม่ได้เอะใจอะไรก้ฝห้มา เราก้ซื้อ ที่นี้พอเเม่เห็น เเม่ก้บอกประมานว่าซื้อมาทำไม ไม้กวดเนี่ย เราก้บอกว่าสงสารคุนตาเค้า ตัวผอมแห้งเสื้อขาดๆ สงสาร เเม่เราเงียบๆนะ จนปัจจุบันเนี่ย อายุ20กว่าๆล้ะ เราไปรอพี่ทำธุระหน้าที่ทำธุระเเห่งนึง เราก้รออยู่ในรถ ล้ะก้มีคุนตาเเก่ๆเสื้อขาดๆมานั่งขายเก้าอี้หวาย(ลิมๆตะกร้าหวาย) พอมีคนเดินออกมา ลุงเเกจะพูดว่า เอาตะกร้าหวายมั้ยหนู ถุกๆเลยน้ะ เเล้วคือเเบบ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือคนที่เดินออกมาเมินเฉย ทำเฟมือนลุงเเกไม่มีตัวตน ลุงเเกก้เงยหน้ามอง คือตอนนั้นสงสารจับใจเลยย  อยากจะลงไม่ซื้อตะหร้าหวาย เเต่ตังก้มีไม่พอ เลยเเค่เเอบดูลุงเเกอ่ะค้