สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอายุ 15 ปีแล้ว กำลังศึกษาอยู่ระดับชั้นปวช. 1 ตอนนี้หนูรู้สึกมีปัญหา แต่ก็ไม่รู้จะคุยกับใครดี จึงมาขอปรึกษากับพี่ๆใน pantip นะคะ
เรื่องมันมีอยู่ว่าครอบครัวของหนูค่อนข้างไม่มั่นคงค่ะ (ไม่รู้จะใช้ศัพท์ยังไงอธิบายให้มันดูดี หากใครไม่พอใจขออภัยด้วยค่ะ) คุณพ่อของหนูแยกกันอยู่กับแม่ตั้งแต่ก่อนหนูเกิด ไปมีครอบครัวใหม่ แต่ก็ส่งตังค์มาให้ใช้ แต่อยู่มาวันหนึ่ง พ่อส่งตังค์มาให้คุณแม่แค่ 500บาท หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หนูโชคดีที่มีแม่ขยัน แม่ชอบถ่ายรูปอาหารที่ตนเองทำลง Facebook มีเจ้าของร้านอาหารคนหนึ่งสนใจในตัวแม่เป็นอย่างมาก เลยจ้างคุณแม่ไปทำงานที่ภูเก็ตค่ะ ตอนนั้นหนูอยู่ ป.4 เลยเริ่มอยู่คนเดียวมาตั้งแต่นั้น โดยแม่จะส่งเงินมาให้ทาง ATM ลำบากมากค่ะ ต่อให้เงินจะมีเหลือกินเหลือใช้ แต่ก็ไม่มีความสุข วันที่พายุเข้าฟ้าร้องจนน่ากลัว หนูก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร เป็นทาวน์เฮาส์สองชั้นที่เงียบเหงา หนูคิดถึงแม่มาก ๆ ส่วนพี่สาวก็ติดต่อไม่ได้ค่ะ ตั้งแต่พี่สาวออกไปเรียนในตัวเมืองกทม. พี่สาวก็หายไป
หนูใช้เวลา 3 ปีที่ประคองตัวหนูมาจนจบชั้นประถมศึกษา พี่สาวกลับมาบ้านหนูดีใจมาก วันนั้นเป็นวันที่หนูมีความสุข พี่สาวพาหนูไปเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาในรัชดาภิเษก และพี่สาวเป็นคนเลี้ยงดูหนูตั้งแต่นั้น แต่ก็ได้ไม่นาน พี่สาวบอกว่าต้องย้ายที่ทำงานไปต่างจังหวัด ส่งเงินมาได้ไม่กี่เดือน พี่สาวก็ติดต่อไม่ได้อีก แม่เลยกลับมาเลี้ยงหนูเหมือนเดิมค่ะ แต่เงินเดือนแม่ก็น้อยกว่าเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว เลยต้องช่วยกันประหยัด แม่เลยให้หนูย้ายที่เรียนไปอยู่ที่ชัยนาท บ้านเกิดของคุณแม่ค่ะ
ทุกวันนี้คุยกับแม่น้อยมาก นับตั้งแต่เริ่มอยู่คนเดียว รู้สึกไม่เหมือนแม่ลูกกันเลย ยิ่งทุกวันยิ่งห่าง เมื่อไม่นานมานี้หนูก็เพิ่งสังเกตตัวเอง หนูพยายามโทรไปหา ไลน์ไปหา แต่พอจะเริ่มบทสนทนาดันนึกไม่ออกว่าจะเริ่มยังไง ในไลน์ก็มีแต่บทสนทนาขอค่าขนม เรื่องสำคัญที่ต้องคุยกันจริงๆ อยากแก้ไขค่ะ หนูอยากมีความสุข อยากทำให้มันดีที่สุด หนูควรจะทำยังไงดีคะ ทุกวันนี้สายตาของแม่ช่างดูห่างเหินเหลือเกิน
อยากสนิทกับแม่ค่ะ
เรื่องมันมีอยู่ว่าครอบครัวของหนูค่อนข้างไม่มั่นคงค่ะ (ไม่รู้จะใช้ศัพท์ยังไงอธิบายให้มันดูดี หากใครไม่พอใจขออภัยด้วยค่ะ) คุณพ่อของหนูแยกกันอยู่กับแม่ตั้งแต่ก่อนหนูเกิด ไปมีครอบครัวใหม่ แต่ก็ส่งตังค์มาให้ใช้ แต่อยู่มาวันหนึ่ง พ่อส่งตังค์มาให้คุณแม่แค่ 500บาท หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หนูโชคดีที่มีแม่ขยัน แม่ชอบถ่ายรูปอาหารที่ตนเองทำลง Facebook มีเจ้าของร้านอาหารคนหนึ่งสนใจในตัวแม่เป็นอย่างมาก เลยจ้างคุณแม่ไปทำงานที่ภูเก็ตค่ะ ตอนนั้นหนูอยู่ ป.4 เลยเริ่มอยู่คนเดียวมาตั้งแต่นั้น โดยแม่จะส่งเงินมาให้ทาง ATM ลำบากมากค่ะ ต่อให้เงินจะมีเหลือกินเหลือใช้ แต่ก็ไม่มีความสุข วันที่พายุเข้าฟ้าร้องจนน่ากลัว หนูก็ไม่รู้จะอยู่กับใคร เป็นทาวน์เฮาส์สองชั้นที่เงียบเหงา หนูคิดถึงแม่มาก ๆ ส่วนพี่สาวก็ติดต่อไม่ได้ค่ะ ตั้งแต่พี่สาวออกไปเรียนในตัวเมืองกทม. พี่สาวก็หายไป
หนูใช้เวลา 3 ปีที่ประคองตัวหนูมาจนจบชั้นประถมศึกษา พี่สาวกลับมาบ้านหนูดีใจมาก วันนั้นเป็นวันที่หนูมีความสุข พี่สาวพาหนูไปเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาในรัชดาภิเษก และพี่สาวเป็นคนเลี้ยงดูหนูตั้งแต่นั้น แต่ก็ได้ไม่นาน พี่สาวบอกว่าต้องย้ายที่ทำงานไปต่างจังหวัด ส่งเงินมาได้ไม่กี่เดือน พี่สาวก็ติดต่อไม่ได้อีก แม่เลยกลับมาเลี้ยงหนูเหมือนเดิมค่ะ แต่เงินเดือนแม่ก็น้อยกว่าเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว เลยต้องช่วยกันประหยัด แม่เลยให้หนูย้ายที่เรียนไปอยู่ที่ชัยนาท บ้านเกิดของคุณแม่ค่ะ
ทุกวันนี้คุยกับแม่น้อยมาก นับตั้งแต่เริ่มอยู่คนเดียว รู้สึกไม่เหมือนแม่ลูกกันเลย ยิ่งทุกวันยิ่งห่าง เมื่อไม่นานมานี้หนูก็เพิ่งสังเกตตัวเอง หนูพยายามโทรไปหา ไลน์ไปหา แต่พอจะเริ่มบทสนทนาดันนึกไม่ออกว่าจะเริ่มยังไง ในไลน์ก็มีแต่บทสนทนาขอค่าขนม เรื่องสำคัญที่ต้องคุยกันจริงๆ อยากแก้ไขค่ะ หนูอยากมีความสุข อยากทำให้มันดีที่สุด หนูควรจะทำยังไงดีคะ ทุกวันนี้สายตาของแม่ช่างดูห่างเหินเหลือเกิน