นี่เป็นกระทู้แรก เรายืมไอดีของเพื่อนมาตั้งกระทู้ มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ.....
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้วคะตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ....เรื่องมีอยู่ว่า เราได้เข้าไปเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัดคะ ซึ่งก่อนที่มหาลัยจะเปิดเราก็ต้องการเข้าค่ายรับน้องเป็นเวลา 7 วันและต้องย้ายเข้าไปนอนหอในมหาลัยเป็นการชั่วคราวตลอดการรับน้อง และก่อนวันรับน้องจะมาถึงเราก็ขนของย้ายเข้าไปอยู่หอในมหาลัยเพื่อปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนร่วมห้องที่มาจากต่างคณะต่างสาขาให้ได้เพราะเราต้องอยู่ด้วยกันและช่วยเหลือซึ่งกันและกันจนกว่าจะรับน้องเสร็จ รวมๆและเราต้องเข้าไปอยู่หอในมหาลัยทั้งหมด 15 วันคะ วันแรกที่เราขนของเข้าหอเราก็ได้เข้าไปอยู่ที่ชั้น 5 ของตึกคะ วันที่เราขนของก็มีพี่สาขาเข้ามาช่วยขนของเข้าไปไว้ในห้องคะ ครั้งแรกที่เราเข้าไปเราไม่เจอใครเลย เจอแต่กระเป๋าเสื้อผ้าของเพื่อนที่มาถึงก่อนหน้าเรา เราก็เลยเอากระเป๋ากองๆไว้เพราะเราก็ยังไม่รู้ว่าจะได้นอนตรงไหนเพราะไม่เจอใครแล้วเราก็ลงมาจัดการเรื่องรายงานตัวเข้าหอ จนครั้งที่สองที่เราเดินขึ้นไปบนห้องตอนเราเปิดประตูเข้าไปในห้องเราเจอผู้หญิงคนนึง เธอสวยและน่ารักมากเธอมองเราแล้วยิ้มให้เหมือนรู้ว่าเราคือคนที่จะมาอยู่ร่วมห้องกับเธอเพิ่มอีกหนึ่งคนแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนรีบเข้ามาหยิบๆของแล้วก็รีบออกไปคะ จนตอนกลางคืนเราก็มีโอกาสได้เจอเพื่อนร่วมห้องครบทุกคนคะเราก็เลยตกลงกันเรื่องที่นอนว่าแต่ละคนนอนตรงไหน คืนแรกก็ยังไม่มีอะไรคะเพราะแต่ละคนก็มีมือถือเป็นของตัวเองแทบจะไม่มีเสียงพูดคุยกันเลยด้วยซ้ำสังคมก้มหน้าอ่ะคะสนใจแต่โทรศัพท์ของตัวเองกันทุกคนอาจเป็นเพราะเราเพิ่งเจอกันเลยยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ จนก่อนถึงวันรับน้อง 1 วัน เราต้องโดนยึดโทรศัพท์เครื่องมือสื่อสารและของใช้ที่ไม่จำเป็ทุกชนิดคะ ตั้งแต่วันนั้นเราทุกคนก็ได้มีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น เริ่มมีเรื่องเล่าของแต่ล่ะคนมาเล่าสู่กันฟัง แต่เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดเธอเลยนั่งฟังเพื่อนเล่าแล้วก็หัวเราะตามเท่านั้นคะ ตลอดการสนทนาทุกครั้งที่เธอยิ้มเธอหัวเราะเราก็ชอบแอบมองเธอตอนนั้นเราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วล่ะคะเราเริ่มมีความสุขกว่าปกติ จนวันรับน้องมาถึง วันแรกของการรับน้องเราก็ถูกย้ายไปอยู่โซน B เลยคะ เพราะเรามีโรคประจำตัวอยู่แล้ว (ต้องบอกก่อนนะคะว่ามหาลัยที่เราเรียนนี้มีการรับน้องที่ค่อนข้างหนักคะเลยจำเป็นต้องแยกโซน A กับ โซน B พวกโซน B จะเป็นพวกที่มีโรคประจำตัวอะไรอย่างนี้อ่ะคะ) เราถูกย้ายไปเราะเราหน้ามืด และทันทีที่เราดีขึ้นเรามองหาเธอทันทีเราเจอเธอพร้อมกับอาการร้องไห้จนหายใจไม่ออก เราเป็นห่วงเธอมากคะเราเข้าไปถามเธอว่าไหวไหมเป็นอะไรมากรึเปล่า เธอหลับตาและพยักหน้าอย่างเดียวแต่ไม่พูดอะไร เราจับมือเธอไว้ตลอดจนเธอรู้สึกตัวและตื่นมาคุยกับเรา เราก็นั่งคุยกันว่าไหวไหมย้ายไปอยู่โซน B ไหม เธอถามเรากลับว่าเราจจะอยู่โซนไหนเราอยู่โซนไหนเธอก็จะอยู่โซนนั้น ในความรู้สึกเราตอนนั้นคือเราไม่อยากเห็นเธอร้องไห้จนหายใจไม่ออกอีกแล้วไม่อยากเห็นเธอทรมานอีกแล้วเราโครตเป็นห่วงเธอเลย เราจึงบอกเธอไปว่างั้นเราย้ายไปอยู่โซน B ด้วยกันนะพอดีว่าเรามาเจอเมทอีกคนของห้องเราจึงย้ายไปอยู่โซน B ด้วยกันหมดสามคน พอเราย้ายไปอยู่โซน B เราก็ต้องย้ายไปนอนอีกหอนึงที่เป็นหอของโซน B โดยเฉพาะเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นคะเรานอนใกล้กันและจับมือกันทุกวันไม่รู้ว่าเธอกลัวอะไรเหมือนกันแต่เราก็ดูแลเธอตลอด เราไม่เคยห่างกันอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม. เลยก็ว่าได้นั่นยิ่งทำให้เรายิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นจนความรู้สึกมันก็มากขึ้นตาม มีอยู่คืนนึงที่เราต้องไปนอนหอโซน B ปกติเหมือนทุกคืนแต่คืนนี้มีเพื่อนต่างห้องที่เป็นทอมมาถามเธอว่าเธอชื่ออะไรและก็ชมเธอน่ารักชอบออ่ะอะไรประมาณนี้ ก่อนจะขึ้นไปนอนเราก็เดินผ่านห้องของเพื่อนที่มาถามเธอว่าชื่ออะไรแล้วเพื่อกลุ่มนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในห้องต่อหน้าต่อตาเราแต่เราก็แกล้งเดินไปไม่ได้สนใจอะไรทั้งที่ความรู้สึกคืออยากดึงเธออกมาแล้วพาเธอกลับห้องไปด้วยกัน ทุกครั้งที่มีใครมาใกล้เธอไม่ว่าจะเป็นทอมหรือ ผช. เราก็จะรู้สึกหึงและหวงทุกครั้งแต่เราก็จะแกล้งเฉยๆไม่อะไรทั้งที่ในใจคิด ลืมบอกไปคะว่าเราก็มีแฟนอยู่แล้วนะคะมีแฟนเป็นผู้ชายปกติทั่วไปนี่แหละคะแต่ตลอดการรับน้องเราไม่เคยคิดดถึงแฟนเลยสักนิดความสึกมีแต่คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันแค่คนเดียว และเราก็เป็นคนที่ชอบมองผู้หญิงสวยๆเป็นปกติอยู่แล้วแต่ไม่ได้อยากได้มาเป็นแฟนนะคะที่มองเพราะแค่ชื่นชมว่าสวยเท่านั้นเอง แต่กับคนนี้เรากลับอยากได้มาเป็นแฟนอยากดูแลไม่ห่างเราก็ไม่รู้ว่าเรียกความรู้สึกทั้งหมดนี้ว่าอะไรเหมือนกันทุกครั้งที่เธออ่อนแอเราอยากเป็นคนแรกที่ปลอบเธอและอยู่ข้างๆเธอจนกว่าเธอจะโอเค เรารู้สึกผูกพันธ์กับเธอมากเหมือนผูกพันธ์กันมานานทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันเอง จนวันเข้าค่ายรับน้องวันสุดท้ายมาถึงเราได้โทรศัพท์คืนมาคะแต่เรากลับไม่อยากคุยกับแฟนไม่อยากโทรหาแฟนอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับคนในห้องมากกว่าก่อนที่จะต้องแยกย้ายกันออกจากหอนั้นและความรู้สึกกับแฟนคือมันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะคะ หลังการรับน้องผ่านไปเราก็พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุดพยายามโทรหาแฟนคุยกับแฟนให้มากขึ้นแต่ความรู้สึกก็ไม่เหมือนเดิมจริงๆ สุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนคะและก็ไม่ได้มีใครหรือคบ ผช. ไหนอีกเลย นี่ก็นานพอสมควรแล้วคะ แต่ทุกวันนี้ก็ยังติดต่อยังคุยกับเธออยู่นะคะเพราะเรามีเฟสกันมีไลน์กันทุกครั้งที่คุยก็จะทำให้เราคิดถึงเรื่องราวที่เคยผ่านมาด้วยกันตลอด แม้วันนี้จะไม่ได้เจอกันแต่อยากบอกเธอนะว่า...เราคิดถึงเธอนะ สรุปความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นมานี่เราเป็นเลสเบี้ยนแล้วรึเปล่าคะ?
หลงรักรูมเมทร่วมห้อง อย่างนี้เราจะเป็นเลสเบี้ยนรึป่าวคะ?
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้วคะตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ....เรื่องมีอยู่ว่า เราได้เข้าไปเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัดคะ ซึ่งก่อนที่มหาลัยจะเปิดเราก็ต้องการเข้าค่ายรับน้องเป็นเวลา 7 วันและต้องย้ายเข้าไปนอนหอในมหาลัยเป็นการชั่วคราวตลอดการรับน้อง และก่อนวันรับน้องจะมาถึงเราก็ขนของย้ายเข้าไปอยู่หอในมหาลัยเพื่อปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนร่วมห้องที่มาจากต่างคณะต่างสาขาให้ได้เพราะเราต้องอยู่ด้วยกันและช่วยเหลือซึ่งกันและกันจนกว่าจะรับน้องเสร็จ รวมๆและเราต้องเข้าไปอยู่หอในมหาลัยทั้งหมด 15 วันคะ วันแรกที่เราขนของเข้าหอเราก็ได้เข้าไปอยู่ที่ชั้น 5 ของตึกคะ วันที่เราขนของก็มีพี่สาขาเข้ามาช่วยขนของเข้าไปไว้ในห้องคะ ครั้งแรกที่เราเข้าไปเราไม่เจอใครเลย เจอแต่กระเป๋าเสื้อผ้าของเพื่อนที่มาถึงก่อนหน้าเรา เราก็เลยเอากระเป๋ากองๆไว้เพราะเราก็ยังไม่รู้ว่าจะได้นอนตรงไหนเพราะไม่เจอใครแล้วเราก็ลงมาจัดการเรื่องรายงานตัวเข้าหอ จนครั้งที่สองที่เราเดินขึ้นไปบนห้องตอนเราเปิดประตูเข้าไปในห้องเราเจอผู้หญิงคนนึง เธอสวยและน่ารักมากเธอมองเราแล้วยิ้มให้เหมือนรู้ว่าเราคือคนที่จะมาอยู่ร่วมห้องกับเธอเพิ่มอีกหนึ่งคนแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนรีบเข้ามาหยิบๆของแล้วก็รีบออกไปคะ จนตอนกลางคืนเราก็มีโอกาสได้เจอเพื่อนร่วมห้องครบทุกคนคะเราก็เลยตกลงกันเรื่องที่นอนว่าแต่ละคนนอนตรงไหน คืนแรกก็ยังไม่มีอะไรคะเพราะแต่ละคนก็มีมือถือเป็นของตัวเองแทบจะไม่มีเสียงพูดคุยกันเลยด้วยซ้ำสังคมก้มหน้าอ่ะคะสนใจแต่โทรศัพท์ของตัวเองกันทุกคนอาจเป็นเพราะเราเพิ่งเจอกันเลยยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ จนก่อนถึงวันรับน้อง 1 วัน เราต้องโดนยึดโทรศัพท์เครื่องมือสื่อสารและของใช้ที่ไม่จำเป็ทุกชนิดคะ ตั้งแต่วันนั้นเราทุกคนก็ได้มีโอกาสพูดคุยกันมากขึ้น เริ่มมีเรื่องเล่าของแต่ล่ะคนมาเล่าสู่กันฟัง แต่เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดเธอเลยนั่งฟังเพื่อนเล่าแล้วก็หัวเราะตามเท่านั้นคะ ตลอดการสนทนาทุกครั้งที่เธอยิ้มเธอหัวเราะเราก็ชอบแอบมองเธอตอนนั้นเราก็เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วล่ะคะเราเริ่มมีความสุขกว่าปกติ จนวันรับน้องมาถึง วันแรกของการรับน้องเราก็ถูกย้ายไปอยู่โซน B เลยคะ เพราะเรามีโรคประจำตัวอยู่แล้ว (ต้องบอกก่อนนะคะว่ามหาลัยที่เราเรียนนี้มีการรับน้องที่ค่อนข้างหนักคะเลยจำเป็นต้องแยกโซน A กับ โซน B พวกโซน B จะเป็นพวกที่มีโรคประจำตัวอะไรอย่างนี้อ่ะคะ) เราถูกย้ายไปเราะเราหน้ามืด และทันทีที่เราดีขึ้นเรามองหาเธอทันทีเราเจอเธอพร้อมกับอาการร้องไห้จนหายใจไม่ออก เราเป็นห่วงเธอมากคะเราเข้าไปถามเธอว่าไหวไหมเป็นอะไรมากรึเปล่า เธอหลับตาและพยักหน้าอย่างเดียวแต่ไม่พูดอะไร เราจับมือเธอไว้ตลอดจนเธอรู้สึกตัวและตื่นมาคุยกับเรา เราก็นั่งคุยกันว่าไหวไหมย้ายไปอยู่โซน B ไหม เธอถามเรากลับว่าเราจจะอยู่โซนไหนเราอยู่โซนไหนเธอก็จะอยู่โซนนั้น ในความรู้สึกเราตอนนั้นคือเราไม่อยากเห็นเธอร้องไห้จนหายใจไม่ออกอีกแล้วไม่อยากเห็นเธอทรมานอีกแล้วเราโครตเป็นห่วงเธอเลย เราจึงบอกเธอไปว่างั้นเราย้ายไปอยู่โซน B ด้วยกันนะพอดีว่าเรามาเจอเมทอีกคนของห้องเราจึงย้ายไปอยู่โซน B ด้วยกันหมดสามคน พอเราย้ายไปอยู่โซน B เราก็ต้องย้ายไปนอนอีกหอนึงที่เป็นหอของโซน B โดยเฉพาะเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นคะเรานอนใกล้กันและจับมือกันทุกวันไม่รู้ว่าเธอกลัวอะไรเหมือนกันแต่เราก็ดูแลเธอตลอด เราไม่เคยห่างกันอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม. เลยก็ว่าได้นั่นยิ่งทำให้เรายิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นจนความรู้สึกมันก็มากขึ้นตาม มีอยู่คืนนึงที่เราต้องไปนอนหอโซน B ปกติเหมือนทุกคืนแต่คืนนี้มีเพื่อนต่างห้องที่เป็นทอมมาถามเธอว่าเธอชื่ออะไรและก็ชมเธอน่ารักชอบออ่ะอะไรประมาณนี้ ก่อนจะขึ้นไปนอนเราก็เดินผ่านห้องของเพื่อนที่มาถามเธอว่าชื่ออะไรแล้วเพื่อกลุ่มนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในห้องต่อหน้าต่อตาเราแต่เราก็แกล้งเดินไปไม่ได้สนใจอะไรทั้งที่ความรู้สึกคืออยากดึงเธออกมาแล้วพาเธอกลับห้องไปด้วยกัน ทุกครั้งที่มีใครมาใกล้เธอไม่ว่าจะเป็นทอมหรือ ผช. เราก็จะรู้สึกหึงและหวงทุกครั้งแต่เราก็จะแกล้งเฉยๆไม่อะไรทั้งที่ในใจคิด ลืมบอกไปคะว่าเราก็มีแฟนอยู่แล้วนะคะมีแฟนเป็นผู้ชายปกติทั่วไปนี่แหละคะแต่ตลอดการรับน้องเราไม่เคยคิดดถึงแฟนเลยสักนิดความสึกมีแต่คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันแค่คนเดียว และเราก็เป็นคนที่ชอบมองผู้หญิงสวยๆเป็นปกติอยู่แล้วแต่ไม่ได้อยากได้มาเป็นแฟนนะคะที่มองเพราะแค่ชื่นชมว่าสวยเท่านั้นเอง แต่กับคนนี้เรากลับอยากได้มาเป็นแฟนอยากดูแลไม่ห่างเราก็ไม่รู้ว่าเรียกความรู้สึกทั้งหมดนี้ว่าอะไรเหมือนกันทุกครั้งที่เธออ่อนแอเราอยากเป็นคนแรกที่ปลอบเธอและอยู่ข้างๆเธอจนกว่าเธอจะโอเค เรารู้สึกผูกพันธ์กับเธอมากเหมือนผูกพันธ์กันมานานทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันเอง จนวันเข้าค่ายรับน้องวันสุดท้ายมาถึงเราได้โทรศัพท์คืนมาคะแต่เรากลับไม่อยากคุยกับแฟนไม่อยากโทรหาแฟนอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับคนในห้องมากกว่าก่อนที่จะต้องแยกย้ายกันออกจากหอนั้นและความรู้สึกกับแฟนคือมันไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะคะ หลังการรับน้องผ่านไปเราก็พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุดพยายามโทรหาแฟนคุยกับแฟนให้มากขึ้นแต่ความรู้สึกก็ไม่เหมือนเดิมจริงๆ สุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนคะและก็ไม่ได้มีใครหรือคบ ผช. ไหนอีกเลย นี่ก็นานพอสมควรแล้วคะ แต่ทุกวันนี้ก็ยังติดต่อยังคุยกับเธออยู่นะคะเพราะเรามีเฟสกันมีไลน์กันทุกครั้งที่คุยก็จะทำให้เราคิดถึงเรื่องราวที่เคยผ่านมาด้วยกันตลอด แม้วันนี้จะไม่ได้เจอกันแต่อยากบอกเธอนะว่า...เราคิดถึงเธอนะ สรุปความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นมานี่เราเป็นเลสเบี้ยนแล้วรึเปล่าคะ?