ผมชอบไปนั่งทำงานตามร้านกาแฟแถวๆนั้น เพราะไม่ไกลบ้านดี  ปกติแล้วก่อนผมจะกลับ ผมจะแวะซื้อชีสเค้กร้านฟาร์มดีไซน์ไปฝากหลาน
เคยซื้อไปฝากทีนึงดันชอบมันเลยบอกว่าถ้าได้ไปเมื่อไหร่ให้ซื้อมาฝากทุกครั้ง (ดูมันสั่ง) ผมก็จะซื้อไปฝากตลอด

   แต่มันมีวันนึง ขณะที่ผมแวะซื้ออยู่  ผมเห็นคนๆ นึงนั่งอยู่คนเดียว กำลังกินน้ำปั่นหรือนมปั่นอะไรซักอย่างของร้านนั่นแหละ(สีครีมๆ)
ผมก็เหลือบไปมองหลายทีระหว่างที่รอคนขายหยิบเค้กคิดเงิน  ผมก็คิดในใจ (คนอะไรน่ารักจังวะ  ทำไมมาคนเดียว)
แต่วันนั้นผมต้องรีบกลับ ไม่งั้นจะสั่งน้ำ นั่งกินซะเลย

    หลายๆวันมาผมก็ยุ่งอยู่แต่กับงานไม่ค่อยได้ออกมา พอเคลียงานได้ งานเริ่มน้อยลง (โอเค ชิลได้) ก็เลยไปอีก
และเช่นเคยแวะซื้อชีสเค้กอีกแล้ว  ขณะที่ผมรอเค้าคิดตังค์ ผมก็นึกตอนที่เห็นเค้าครั้งก่อน  จะรออะไรล่ะ มองหาสิคับ
มองไปมองมา กวาดตาไปรอบๆร้าน...

   เห้ยยยยย!!!  เจออีกแล้ว มาคนเดียวเหมือนเดิมด้วย  เอาแล้วไง จะทำไงดี วันนี้ไม่มีอะไรต้องรีบกลับด้วย  อยากรู้จักเค้านะ  คิดว่าอย่างน้อยๆ น่าจะไปหานั่งที่ที่จะเห็นเค้าชัดๆไม่ให้เค้ารู้ตัว

   ขณะที่คิดนั่นคิดนี่ ปากก็ลั่นออกไปว่า "เอาน้ำด้วยแก้วนึงคับ" ตานี่ไม่ได้มองพนักงานเลย
พอหันกลับมา เห็นพนักงานทำหน้างงๆ แล้วถามว่าเอาน้ำอะไรคะ
          เอิ่ม...เคยซื้อแต่เค้ก มันมีน้ำอะไรมั่งวะ  ผมก็อึกอักๆอยู่ซักแปป  พนักงานเลยแนะนำเป็น ไวมอลต์อะไรซักอย่างนี่แหละ
ผมนี่ไม่ได้มีกะจิตกะใจฟังเลย  ก็เลยบอกพนักงาน คับๆเอาอันนั้นน่ะแหละคับแก้วนึง  พอคิดตังค์เสร็จเค้าก็บอกเดี๋ยวไปเสิร์ฟที่โต๊ะนะคะ  

  ผมก็เลยเดินมาหาโต๊ะใกล้ๆ  มีโต๊ะว่างที่เค้าเตอร์บังอยู่ขวามือ   เหมาะเจาะเกินไปมั้ย!!!  ได้ที่นั่งหันหน้าหาเค้าเลยจ้าาาา  ไม่แอบแล้ว
แต่มันเป็นที่เดียวในโซนนี้ที่จะมองเห็นเค้านี่สิ  พอนั่งลงไม่รู้จะทำอะไรดี ก็เลยควักอุปกรณ์แก้เขินขึ้นมากดๆเลื่อนๆไป
ทำเป็นเล่นมือถือไป  แล้วก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า แอบถ่ายรูปเค้าลองดูดีกว่า  ก็เลยแอบกดถ่ายรูปเค้าแต่ทำเป็นไม่มองโทรสับตอนกด (ดูโรคจิตไงไม่รู้)  แต่มันดันมีเสียงแชะขึ้นมานี่สิหันมากันหมดเลย
ด้วยความกลัวเค้าคิดว่าเราไปแอบถ่ายใครรึเปล่า ผมก็เลยยกสองนิ้วทำเซลฟี่ทันทีเลยจ้า(โคตรไว555+)  

ผลงานรีบถ่าย ก่อนที่จะทำท่าเซลฟี่ตัวเอง  >.< ขออนุญาตเจ้าของภาพนะครับ เซนเซอร์ไว้แล้ว


เดี๋ยวมาต่อนะครับ

***********

ต่อนะคับ
หลังจากที่ผมทำให้เหตุการณ์สงบสุขลงได้ ทุกคนก็หันหน้ากลับไปกินของกินตัวเองต่อ (รอดแล้ว)
   ผมก็แอบมองเค้าเป็นพักๆ  ดูไปทุกส่วน  ตั้งแต่หัวจรดเท้า  ดูไปดูมาผมก็เริ่มชะงัก  หยุดมองที่สีหน้าเค้าดูแปลกๆ
เป็นเศร้าๆซึมๆ  เหมือนเสียใจกับอะไรมาซักอย่าง  ไม่สนใจกับอะไรรอบๆข้าง มีแต่นั่งก้มหน้า
ทำให้ผมนึกถึงครั้งก่อนที่เจอเค้าครั้งแรก  เค้าก็เป็นอารมณ์แบบนี้นี่หว่า
ก็เลยเริ่มสงสัย   ในใจผมก็คิดไปเรื่อย
เค้าอาจจะเลิกกับแฟนหรือเปล่า  หรือปัญหาทางบ้าน  สูญเสียไรงี้รึเปล่า
ในขณะที่คิดไปเรื่อย    ผมก็เห็นน้ำตาเค้าหยดลงมา  เอาแล้วไง  เห็นสีหน้าไม่ดีตั้งแต่แรกแล้ว  

ผมก็ไม่รู้ช่วยไรดี  รู้สึกแย่ไปกับเค้าเลยครับ แล้วเค้าก็เงยหน้าขึ้นมานิดนึง เหมือนจะหากระดาษหรืออะไรมาซับน้ำตา แต่เค้าไม่มีเลยนอกจากกระดาษทิชชู่ตอนที่พนักงานให้มา แต่บังเอิญผมเห็นเค้าใช้และขยำเทิ้งก่อนหน้านี้แล้ว ผมก็มองไปรอบๆ ก็คิดไรไม่ออก ลองหากระดาษทิชชูในกระเป๋าตัวเองดู ปรากฏว่าเจอพอดี  เลยรวบรวมความกล้า ตัดสินใจหยิบมัน แล้วก็ลุกขึ้นไปหาเค้าทันที (อย่างกับในหนัง รู้สึกตัวเองเป็นพระเอกไงไม่รู้)

ผมยืนอยู่ข้างๆ ที่เค้านั่ง  ยืนเกร็งๆซักพักนึง  แล้วก็ยื่นกระดาษให้  เค้าทำท่าตกใจนิดๆ แล้วก็เอามือปาดน้ำตาตัวเอง ก้มมองที่กระดาษ  แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองผม  ตอนนั้นผมรู้สึกตามัวๆไงไม่รู้ หายใจไม่ค่อยสะดวก
เค้าทำหน้างงๆซักแปป     ผมก็เลยยื่นเข้าไปใกล้อีก  เค้าก้มมองที่กระดาษแล้วก็หยิบไปจากมือผม
ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะปลอบใจยังไง แถมผมก็เป็นใครไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็เอาทิชชูไปให้เค้า
เห็นสีหน้าแล้ว จากเศร้าอยู่ดีๆ กลายเป็นตกใจผมแทน (นี่ผมกำลังเผือกเรื่องคนอื่นอยู่ใช่มั้ย) ผมไม่รู้จะทำไงก็เลยตัดสินใจพูดออกไป “ใจเย็นๆ นะครับ” เค้าเงียบ ยังไม่พูดอะไร ผมโคตรรู้สึกหน้าแตกมากเลยตอนนั้น แบบนึกในใจ ว่าแล้ววว ไม่น่าเข้าไปเลยยยยย