เมื่อวานไปดูอนิเมชั่น "Inside Out" ซึ่งเป็นเรื่องล่าสุดของ PIXAR มา ด้วยที่เชื่อว่าชื่อ PIXAR ต้องไม่ทำให้ผิดหวัง
Inside Out คือหนังที่ว่าด้วยระบบของสมอง
(คือแค่เอาหลักวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับระบบสั่งการและความทรงจำของสมอง มาทำเป็นอนิเมชั่นที่สนุกและดูง่ายนี่ก็สุดเจ๋งแล้ว) อันประกอบไปด้วยตัวละครที่เป็นระบบสั่งการหลักที่ประกอบไปด้วยอารมณ์ 5 อย่างคือ หลั่นล้า(Joy) ,โกรธ(Anger), กลัว(Fear), หยะแหยง(Disgust) และ เศร้าซึม(Sadness) โดยมีเด็กน้อยไรลีย์เป็นตัวละครหลักที่ทั้ง 5 อารมณ์นี้เข้าไปอยู่
มนุษย์หนึ่งคนเติบโตมาด้วย 5 ความรู้สึกนี้ ความรู้สึกก่อเกิดพฤติดรรม พฤติกรรมก่อเกิดเป็นความทรงจำย่อยและความทรงจำหลัก ความทรงจำหลักก่อเกิดบุคลิกภาพ ซึ่งหากไม่มีอะไรมากระทบมันก็จะคงอยู่และเติบโตเช่นนั้นเรื่อยไป แต่แน่นอนว่าหนังของ PIXAR นั้นคงไม่ปล่อยให้โมเมนท์ "Coming of Age" ลอยนวล
ครอบครัวของไรลีย์ต้องย้ายบ้านไปอีกเมืองหนึ่ง ซึ่งต้องปรับตัวอย่างมากจนทำให้ 5 อารมณ์ในหัวไรลีย์ต้องทำงานกันอย่างชุลมุนเพื่อรักษาไรลีย์คนเดิมไว้จน หลั่นล้า กับ เศร้า หลุดไปจากห้องควบคุมหลักและต้องช่วยกันหาทางกลับมาให้ได้ แต่เรื่องไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะตลาดเวลาที่ผ่านมาหลั่นล๊าแทบไม่เคยเห็นค่าของความเศร้าเลย ก็นั่นหนะสิ, มนุษย์จะอยู่กับความเศร้าไปทำไมกัน?
ซึ่งระหว่างที่ทั้งคู่หาทางกลับหนังก็เล่าเรื่องแบบคู่ขนานได้อย่างดีเยี่ยม
ในระหว่างที่สุขและเศร้าไม่อยู่ โกรธเป็นคนควบคุม ทำให้ไรลีย์แสดงพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงไป
เกิดความทรงจำใหม่ และบุคลิกภาพแบบเดิมที่สั่งสมไว้ตอนเด็กก็พังทลายลงไปทีละอันๆ
พฤติกรรมของไรลีย์ ที่แสดงต่อบุคคลภายนอกก็เปลี่ยนไป
ซึ่ง PIXAR ใช้พลังของอนิเมชั่นเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างภายนอกและภายในได้เยี่ยมเอามากๆ
แล้วหนังก็เลือกปล่อยเมสเสสหลักมาในตอนท้าย
ในช่วงเวลาที่บุคลิกภาพของไรลีย์พังทลายลงจนแทบจะไร้ความรู้สึก
“ความเศร้า” กลับเป็นอารมณ์เพียงหนึ่งเดียวที่เข้ามาประคับประคองไรลีย์ให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง
ทั้งที่ในตอนแรก “เศร้าซึม” คือตัวละครที่อีก 4 ตัว โดยเฉพาะหลั่นล้า ค่อนข้างรำคาญในการมองโลกแง่ลบ
อย่าว่าแต่ตัวละครเลย แม้แต่คนดูยังอยากไล่เศร้าซึมออกจากเรื่องไปให้พ้นๆ
ไม่มีใครอยากเศร้า ไม่มีใครอยากหดหู่นักหรอก
แต่นั่นแหละ..
ไม่มีใครสุขไปได้ตลอด
ไม่มีชีวิตไหนเติบโตได้โดยปราศจากความเศร้า
ความเศร้าคือส่วนหนึ่งของการเติบโต
ความเศร้าคือส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ชีวิตที่เติบโตอย่างมั่นคงแข็งแรง ล้วนแล้วแต่ถูกความเศร้ากล่อมเกลามา
ความเศร้าคือสิ่งที่ประคับประคองใหเราเป็นผู้เป็นคนหลังจากที่พังทลายลงไป
เพราะฉะนั้นเมื่อไหร่ที่เศร้า
โปรดจงจำเอาไว้ว่า
เมื่อนั้น....เรากำลังเติบโต
ป.ล. อนิเมชั่นสั้นเปิดเรื่องทำได้ดีและน่ารักมากด้วย
[CR] [รีวิวสั้นๆ] Inside Out : เราต่างเติบโตเพราะความเศร้า (อาจจะ Spoil เล็กๆ)
เมื่อวานไปดูอนิเมชั่น "Inside Out" ซึ่งเป็นเรื่องล่าสุดของ PIXAR มา ด้วยที่เชื่อว่าชื่อ PIXAR ต้องไม่ทำให้ผิดหวัง
Inside Out คือหนังที่ว่าด้วยระบบของสมอง
(คือแค่เอาหลักวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับระบบสั่งการและความทรงจำของสมอง มาทำเป็นอนิเมชั่นที่สนุกและดูง่ายนี่ก็สุดเจ๋งแล้ว) อันประกอบไปด้วยตัวละครที่เป็นระบบสั่งการหลักที่ประกอบไปด้วยอารมณ์ 5 อย่างคือ หลั่นล้า(Joy) ,โกรธ(Anger), กลัว(Fear), หยะแหยง(Disgust) และ เศร้าซึม(Sadness) โดยมีเด็กน้อยไรลีย์เป็นตัวละครหลักที่ทั้ง 5 อารมณ์นี้เข้าไปอยู่
มนุษย์หนึ่งคนเติบโตมาด้วย 5 ความรู้สึกนี้ ความรู้สึกก่อเกิดพฤติดรรม พฤติกรรมก่อเกิดเป็นความทรงจำย่อยและความทรงจำหลัก ความทรงจำหลักก่อเกิดบุคลิกภาพ ซึ่งหากไม่มีอะไรมากระทบมันก็จะคงอยู่และเติบโตเช่นนั้นเรื่อยไป แต่แน่นอนว่าหนังของ PIXAR นั้นคงไม่ปล่อยให้โมเมนท์ "Coming of Age" ลอยนวล
ครอบครัวของไรลีย์ต้องย้ายบ้านไปอีกเมืองหนึ่ง ซึ่งต้องปรับตัวอย่างมากจนทำให้ 5 อารมณ์ในหัวไรลีย์ต้องทำงานกันอย่างชุลมุนเพื่อรักษาไรลีย์คนเดิมไว้จน หลั่นล้า กับ เศร้า หลุดไปจากห้องควบคุมหลักและต้องช่วยกันหาทางกลับมาให้ได้ แต่เรื่องไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะตลาดเวลาที่ผ่านมาหลั่นล๊าแทบไม่เคยเห็นค่าของความเศร้าเลย ก็นั่นหนะสิ, มนุษย์จะอยู่กับความเศร้าไปทำไมกัน?
ซึ่งระหว่างที่ทั้งคู่หาทางกลับหนังก็เล่าเรื่องแบบคู่ขนานได้อย่างดีเยี่ยม
ในระหว่างที่สุขและเศร้าไม่อยู่ โกรธเป็นคนควบคุม ทำให้ไรลีย์แสดงพฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงไป
เกิดความทรงจำใหม่ และบุคลิกภาพแบบเดิมที่สั่งสมไว้ตอนเด็กก็พังทลายลงไปทีละอันๆ
พฤติกรรมของไรลีย์ ที่แสดงต่อบุคคลภายนอกก็เปลี่ยนไป
ซึ่ง PIXAR ใช้พลังของอนิเมชั่นเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างภายนอกและภายในได้เยี่ยมเอามากๆ
แล้วหนังก็เลือกปล่อยเมสเสสหลักมาในตอนท้าย
ในช่วงเวลาที่บุคลิกภาพของไรลีย์พังทลายลงจนแทบจะไร้ความรู้สึก
“ความเศร้า” กลับเป็นอารมณ์เพียงหนึ่งเดียวที่เข้ามาประคับประคองไรลีย์ให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง
ทั้งที่ในตอนแรก “เศร้าซึม” คือตัวละครที่อีก 4 ตัว โดยเฉพาะหลั่นล้า ค่อนข้างรำคาญในการมองโลกแง่ลบ
อย่าว่าแต่ตัวละครเลย แม้แต่คนดูยังอยากไล่เศร้าซึมออกจากเรื่องไปให้พ้นๆ
ไม่มีใครอยากเศร้า ไม่มีใครอยากหดหู่นักหรอก
แต่นั่นแหละ..
ไม่มีใครสุขไปได้ตลอด
ไม่มีชีวิตไหนเติบโตได้โดยปราศจากความเศร้า
ความเศร้าคือส่วนหนึ่งของการเติบโต
ความเศร้าคือส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ชีวิตที่เติบโตอย่างมั่นคงแข็งแรง ล้วนแล้วแต่ถูกความเศร้ากล่อมเกลามา
ความเศร้าคือสิ่งที่ประคับประคองใหเราเป็นผู้เป็นคนหลังจากที่พังทลายลงไป
เพราะฉะนั้นเมื่อไหร่ที่เศร้า
โปรดจงจำเอาไว้ว่า
เมื่อนั้น....เรากำลังเติบโต
ป.ล. อนิเมชั่นสั้นเปิดเรื่องทำได้ดีและน่ารักมากด้วย