ผมเป็นประธานของชมรมฯบาส ในจังหวัดแห่งนึงทางภาคอีสาน เรารวมกลุ่มกันมาตั้งแต่ 3 ปีก่อน จากการที่เห็นเด็กบ้านนอกมาชู้ตบาสแบบฝึกมั่วๆกลุ่มเราก็จับมาฝึก เด็กที่มีโรคประจำตัวก็เยอะแยะ เด็กที่กีฬาอื่นเขาไม่รับ ทางเราก็ดึงมาปั้น เด็กติดเกมส์ จนเดี๋ยวนี้เด็กพวกนี้กลายเป็นคนแข็งแรงรักการออกกำลังกาย จนมาถึงวันนี้ทางกลุ่มของเราก็ตั้งเป็นชมรมฯได้สำเร็จ
                ช่วงนี้ฤดูฝนทำให้เราเล่นกลางแจ้งไม่ได้ทางชมรมฯแก้ปัญหาด้วยการไปขอแป้นบาสจาก อบต แห่งหนึ่งได้มา 2 แป้น กว่าจะได้มาต้องถางหญ้าและขุดฐานขึ้นมาเอามาซ่อมแซมโดยขอรับเงินบริจาคจากบุคคลต่างๆได้เงินค่าซ่อมแป้นมา 10000 บาท ก็ซื้อทั้งห่วงบาส แผ่นวีว่าบอร์ดมาทำแป้น และซื้อสีมาทาโครงเหล็กเสร็จสิ้นเงินก็หมด
                 ต่อมาก็ได้ทำเรื่องขอนำแป้นเข้าไปฝึกซ้อมในโรงยิม ซึ่งภายในบริเวณโรงยิมทีได้รับอนุญาติใช้พื้นผิวไม้ปาเก้ก็พังเป็นหลุมเราก็ต้องซื้อกาวยาแนวกระเบื้องมาอุด ซึ่งทางเจ้าของพื้นที่ไม่อนุญาติให้ใช้ปูนเพราะบอกว่าเวลาจะทำพื้นใหม่มันต้องทุบลำบาก ส่วนเส้นสนามก็ให้ใช้เทปกาวติดเอา ซึ่งเงินทางชมรมฯก็หมดไม่รุ้จะไปหามาจากไหนละครับ
                 ตอนนี้ทุกอย่างมาถึงทางตันเพราะต้องการกาวยาแนวกระเบื้องอีกจำนวนมากและเทปกาวสำหรับตีเส้นอีกจำนวนมาก พวกเราก็ออกเงินกันไปคนละหลายบาทแล้วขอบริจาคก็ไม่รู้จะขอใครแล้ว ทางหน่วยงานท้องถิ่นก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรบอกแต่ไม่มีงบ...แล้วถ้าเป็นแบบนี้เราจะพัฒนาวงการกีฬาบ้านเราจากรากหญ้าไปได้เช่นไรในเมื่อยังขาดการสนับสนุนอยุ่แบบนี้

                 ปล.ผมแค่อยากระบายครับเพราะตอนนี้ท้อมากๆสู้มาจนสุดทางแล้วจริงๆสงสารแต่เด็กๆที่ช่วยกันทำแป้น ทำสนามแต่สุดท้ายก็คงไม่ได้ซ้อมและเล่น เฟสบุ๊คของทางชมรมฯเข้าชมได้ด้านล่างเลยครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/shares/view?id=1455204571473894&overlay=1¬if_t=story_reshare