ผมว่าหลายๆคนก็เป็นแบบผมนะ แต่เลือกที่จะไม่บอกและก็ไม่รู้จะไประบายกับใครดี ผมว่าในนี้มันเหมาะ อาจจะมีทั้งคนปลอบใจและคนซ้ำเติม 555
...คือผมชอบผู้หญิงคนนึง เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถม ในตอนนั้นเองผมก็รู้สึกชอบเธอ เธอมีรอยยิ้มที่ไม่เหมือนคน แต่ก็นะตอนนั้นยังเด็กเลยไม่ได้คิดอะไรมาก พอขึ้นม.ต้นเธอย้ายไปร.ร.เอกชน เลยไม่ได้ติดต่อกับเธอ แต่ก็พอรู้ข่าวคราวบ้าง จนถึงม.ปลายผมก็ยังพอได้ติดต่อกับเธอ ช่วงนั้นน่าจะม.5เป็นช่วงวาเรนไทพอดี ผมก็เลยถือโอกาศนั้นซื้อดอกไม้ให้เธอช่อนึง(ทำงานพิเศษ ไม่ได้ขอตังพ่อแม่) ผมก็ไม่รู้นะว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม อาจจะแค่เพื่อนกันก็ได้ ผมก็ไม่ได้ถามเธอ และก็ขาดการติดต่อกับเธอเพราะแฟนเธอหึงมากกก
...จนในที่สุดผมก็เจอกับตอนเข้าเรียนมหาลัย ผมเรียนม.เดียวกัน สาขาเดียวกัน และอยู่กลุ่มเดียว จึงทำให้ผมไม่มีโอกาศบอกความรู้สึกกับเธอ ผมได้แต่มองเธอและดูแลอยู่ห่าง ได้เห็นทั้งตอนเธอมีความรักและตอนที่อกหัก แต่ผมก็ได้แต่ทำหน้าที่ปลอบเธอและดูแลเธอในฐานะเพื่อนคนนึง แม้จะได้ใกล้ชิดกันมากแต่ก็รักไม่ได้ ซึ่งตอนนี้ก็ปีสี่แล้ว ผมก็เห็นเธอเสียใจกับความรักมาหลายครั้ง อยู่กับเธอทั้งตอนสุขและทุกข์ ผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกัน ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา 10 ปี คงามรู้สึกที่มีให้เธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย

เวลาเธออกหักหรือเสียใจจากความรัก เธอจะชอบพูดว่า " ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วย ทำไมไม่มีความรักดีๆอย่างคนอื่น "

ทุกครั้งที่เธอพูดแบบนี้ผมก็อยากจะบอกกับเธอเหมือนกัน "แล้วเธอเคยคิดบ้างไหมว่าทุกครั้งที่เธอเสียใจ ก็มีคนๆนึงเสียใจพอๆกับเธอ อยากดูแลเธอ แต่ก็เป็นได้แค่เพื่อนเธอ"

แล้วคุณล่ะ จะเลือกที่อยู่แบบนี้หรือบอกความรู้สึกกับเธอ?