ผมเป็นเพียงเด็กธรรมดาคนนึงที่เกิดและโตในพื้นที่ที่คนภายนอกมองว่าอันตราย
ผมได้มีโอกาสมาเรียนมัธยมและมหาลัยใจกลางเมืองหลวงที่ขึ้นชื่อเรื่องความแออัด

และผมก็มีเพื่อนเหมือนเหมือนคนทั่วไปไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะครับ
แต่ที่อาจดูแตกต่างไปหน่อยคงเป็นบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อน
ที่มักจะมีคำถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่บ้านผมอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น

“บ้าน_ึงน่ากลัวปะวะ”
“แถวบ้านระเบิดบ่อยมั้ยอะ”
“คนในพื้นที่นี่รู้ก่อนรึป่าวว่าจะระเบิด”
“คนนอกพื้นที่ถ้าไปเที่ยวจะอันตรายมากมั้ย”
ฯลฯ

ผมก็ให้คำตอบทุกข้อสงสัยว่ามันไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่เห็นในข่าว มาเที่ยวได้
แต่ดูเหมือนทุกคำตอบของผมไม่มีน้ำหนักพอที่จะทำให้เพื่อนเพื่อนผมเชื่อตาม
ข่าวสารที่เพื่อนเพื่อนได้รับไม่ว่าจะเป็นทางโทรทัศน์หรืออินเตอร์เน็ตดูจะปลูกฝั่ง
ความเชื่อของเพื่อนๆ ว่า 3 จังหวัดชายแดนใต้มันน่ากลัว, อันตราย, ไม่ปลอดภัย

ไม่ว่าผมจะบอกกรอกหูยังไงก็ดูจะไม่เข้าหูเพื่อนผมสักเท่าไร
..
ดังนั้น !!
..
ผมจึงวางแผนเพื่อหลอกล่อเพื่อนเพื่อนไป “ปัตตานี” ให้ได้

>> แผนมีอยู่ว่า <<

ปิดเทอมที่ผ่านมา ผมได้ไปฝึกงานที่มาเลย์เป็นเวลา 2 เดือน ระหว่างฝึกก็ได้แชตคุยโม้อัพใส่
เพื่อนๆถึงเมืองที่ผมอยู่ ว่าน่ามาเที่ยวมากและนี่จะเป็นโอกาสเดียวของพวก_ึงเลยนะ ที่จะได้มา
เที่ยวมาเลย์แบบที่พักฟรี แล้วก็ไปต่อสิงคโปร์กัน ใช้เวลาโน้มน้าวอยู่เกือบเดือน จนเพื่อนตอบ
ตกลงเท่านั้นแหละ ! ตามแผน

ต้นสิงหาฯ แผนก็ดำเนินไปตามที่วางไว้ ผมนัดเจอเพื่อนๆที่เคแอล และพาเที่ยวในฐานะเจ้าบ้าน(2เดือน)
แล้วพวกเราก็นั่งรถไฟต่อไปสิงคโปร์ ขากลับพวกเรานั่งรถไฟแบบฮาร์ดคอจากสิงคโปร์ถึงหาดใหญ่
ระหว่างทริปผมก็บอกเพื่อนๆไปว่า "อยากแวะบ้าน 2-3 วันก่อนกลับกรุงเทพฯวะ" ด้วยน้ำเสียงมัดมือชก
"ถ้าพวก_ึงไม่กล้าไป ก็กลับกรุงเทพฯไปก่อนก็ได้นะ" พูดด้วยน้ำเสียงผู้น่าสงสาร
เพื่อนเพื่อนมองตากันลังเลอยู่ชั่วครู่ และสุดท้ายให้คำตอบว่า
“โอเคพวกกุจะไปบ้าน_ึง”

เยส!!

เป็นอันว่า ผมหลอกเพื่อนให้ไปปัตตานี สำเร็จ