เข้าเรื่องเลยดีกว่า คือ ตอนนี้เราคุยกับ ผญ. อยู่คนนึงซึ่งเป็นแฟนเก่าเพื่อนเราเลิกกันมาก็จะ 4 เดือนแล้วมั้ง(เราประมาณเอา) ก่อนหน้าที่สองคนนี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกันคือเราก็คุยกับผญ. คนนี้มาสักพักแล้วเพราะรู้จักกันมาก่อน แต่บ้านอยู่คนละจังหวัดมันก็ไม่ไกลกันมากนั่งรถ 1 ชั่วโมงกว่าๆก็ถึง เราคุยกันทุกวันรู้สึกดีมาก แต่ไม่เคยขอเป็นแฟน
ส่วนเพื่อนเรามันทำงานอยู่ที่นั้น แต่อยู่จังหวัดเดียวกัน (ตอนนั้นเพื่อนเรามันก็มีคนคุยของมันนะ) จนถึงวันที่เราไปเคาว์ดาวน์ที่นั้นตอนปีใหม่เราเลยดูออกว่าเพื่อนเราชอบ ผญ. คนนั้นเหมือนกัน จนหลังจากปีใหม่ได้ไม่กี่วันเรากลับมาบ้านก็รู้ข่าวว่าสองคนนั้นเป็นแฟนกัน
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไร นานๆ จะแชทคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันบ้าง จนวันเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปได้ประมาณเทอมนึง เราก็ขึ้นมาเรียนต่อภาคเหนือ (ลืมบอกไปเราเป็นคนภาคใต้) ซึ่งมันก็ไกลพอจากเพื่อน จากคนรู้จักหลายคนๆ เหมือนกับเป็นการเริ่มอะไรใหม่ทุกอย่างในชีวิต !
จนวันหนึ่งสองคนนี้ก็เลิกกันด้วยเรื่องไม่ดี ส่วนมากก็ไม่ดีทางเพื่อนเราสะด้วย ผญ. คนนั้นเลยเลิก เราก็ไม่รู้เหตุผลที่เลิกกันหรอ เราไม่เคยเข้าไปถาม เพื่อนเรามันก็มีบ้างทักมาปรึกษาเราว่าทำไงดี มันเสียใจ เราก็ให้คำปรึกษาบอกเพื่อนใจเย็นๆ ทำตัวใหม่ให้เค้าเห็น คือตอนนั้นเราก็ปลอบเพื่อนเท่าที่เราจะทำได้
ผ่านมาได้ไม่กี่อาทิตย์ ขุ่นพระ !!!!  มีเรื่องทำให้ผญ. คนนั้นเกลียดเพื่อนเราถึงขั้นตัดออกจากวงโคจรของชีวิต แล้วมันก็มีเหตุการณ์ที่ผญ. คนนั้นกลับมาคุยกับเรา ส่วนใหญเป็นการระบายสะมากกว่า ว่าคบกับเพื่อนเราต้องเจออะไรบ้าง มันหนักหนาอะไรยังไง เจอเรื่องที่ต้องทำให้เกลียดขี้หน้าขั้นรุนแรง
เราก็มีเวลาตอบบ้างไม่มีบ้าง เพราะเราก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย คุยเรื่องเพื่อนเราได้สักระยะหนึ่งก็ไม่ค่อยได้คุยเรื่องเพื่อนเราแล้ว
*หลังจากนั้นเราก็คุยกับผญ. คนนั้นมาเรื่อยยิ่งคุย ยิ่งรู้สึกดี แต่ในใจเราอีกด้านก็ยังมองเห็นหน้าเพื่อนเรา ส่วนอีกใจมันรู้สึกชอบไปแล้ว แต่เราก็ไม่เคยถามว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเราเพราะเรากลัวเสียเพื่อน เสียอะไรดีดีไป #เราอยากอยู่ว่าตอนนี้เราผิดมากไหม ที่คุยกับแฟนเก่าเพื่อน# เรารู้สึกดีมากที่ได้คุยกันทุกวันและจะได้มีโอกาสเจอกันเพราะเราใกล้จะกลับบ้าน แต่อีกใจเราก็รู้ว่าเพื่อนเรามันก้ยังทำใจไม่ได้