สวัสดีค่ะ อันนี้ก็เป็น กระทู้เเรกที่เขียนมา ขอปรึกษาเรื่องของหนูกับพี่ๆด้วยนะคะ ^^
คือเราไปเรียนต่างประเทศตั้งเเต่ ม.1 เลย ซึ่งตอนนั้นที่ย้ายไปเรียนที่นู่นเพราะจุดประสงค์ของเราเองอ่ะค่ะ พอไปที่นู่นก็ได้ไปเป็นเด็ฏหอ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.. เพราะตลอดเวลาที่อยู่เมืองไทยไม่เคยได้เป็นเด็กหอเลยสักที.. เราก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรอีกอย่างภาษาเราก็ยังไม่ได้ เเต่โชคดีหน่อยได้เจอรุ่นพี่2คน ที่มาจากไทยเหมอนกันค่ะ เเฮร่ๆ เสร็จเเล้วพี่เค้าก็คอยช่วยในทุกๆเรื่องไม่ว่า จะช่วยทำการบ้าน จัดตะรางเรียน เเละอื่นๆอีกมากมายอ่าค่ะ... พอเราอยู่ที่นู่นได้ประมาณ 2อาทิตย์เราก็เริ่มที่จะ ปรับตัวเข้าหากับคนที่นู่น (ตามจริงคนที่นู่นเป็นคนน่ารัก เเละก็เป็นคนตรงๆ) เราก็จะมีเพื่อนตที่เรียนชั้นเดียวกันและก็อยู่หอด้วยเหมือนกันประมาณ8-9 คนนี่หล่ะค่ะ เพื่อนทั้งหมดเป็นคนน่ารักหมดเลย.. ตอนเเรกคือเราสนิทกับเพื่อนคนนึงมากๆชื่อซันจาน่า(นามสมมรถนะคะ)ส่วนตัวหนูเองชื่อ โฟกัส (นามสมมรถ)
เเบบสนิทกันเเบบช่วยกันได้ทุกเรื่อง เวลาเราเรียนไม่ได้อะไรงี้เค้าก็จะช่วยตลอด.. เเล้วเราก็สนิทกันมากๆ จนมาวันนึงอยู่ดีๆคิดไงไม่รู้เล่นเเต่งงานกัน พอเล่นไปเรื่องๆเรารู้สึกแบบเเปลกๆอ้ะ เเปลกเเบบที่ไม่เคนรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน เเต่ก่อนเเค่คิดว่าเห้ยคนนี้เพื่อนไรงี้ไง พอเล่นกันไปเรื่อยๆ คือก็กอดกันทุกวัน เล่นบนเตียงด้วยกันไรงี้..เเกล้งเรียกกันว่า ที่รัก จนมันติดปากไปเลย.. คือตตอนนั้นเรามีความสุขมากๆอ้ะ เเต่พอวันนึงเราลองมาคิดทบทวนว่าที่เราเล่นกันเนี่ย มีเราคนเดียวอ่อ ที่คิดไปมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน คือตอนนั้นก็เเบบ เริ่มชอบๆเค้ามากขึ้นทุกวัน เเล้วเราก็เลือกที่จะเก็บความลับนี้ไว้..ไม่กล้าที่จะบอกซันจาน่าไป เพราะกลัวคำว่าเพื่อนของเรามันจะหายไปด้วย..
พอหลังจากนั้นเรา2คนก็ขึ้นชั้น ม.2
เรา รู้สึกว่าปีนี้จะดูเเฮปปี้ๆก็เเค่ตอนเริ่มต้น...เเละหลังจากนั้นมันก็กลายเป็นปีที่เเย่ที่สุดที่เคยเจอมา... เรารู้สึกว่าเาห่างกัน เหมือนไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ.. เวลาเดินผ่านเค้าไรงี้หนูก็เป็นคนทักทายเค้าก่อน เเล้วเค้าจะไม่ตอบก็เเค่มองหน้าเเล้วก็เดินต่อไป.. คือตตอนนั้นรู้สึกเเบบสุดๆอ้ะ คืออยากรู้มากว่าเราทำผิดอะไรทำไมต้องมาโกรธกันด้วย....ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ และพอเวลากลับมาที่หอ เเต่ก่อนเราจะนั่งเรียนข้างๆกันตลอด เราชอบที่จะชวนกันคุยนู่นคุยนี่ นินทาคนนู้นคนนี้ แต่พอมาปีนี้หนูรู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปมากเลย...เปลี่ยนไปมากจริงๆ.. เวลาที่หนูนั่งเรียนข้างๆเค้า หนูรู้สึกว่าหนูเป็นคนเดียวที่พยายามให้เรากลับมาเหมือนเดิม.. เหมือนหนูกำลังทุบกำเเพงที่เค้าสร้างขึ้นมากั้นระหว่างเรา2คนเเต่ดูเหมือนว่ายิ่งหนูทุบเท่าไหร่ๆ ก็รู้สึกเหมือนว่าเค้าสร้างมันขึ้มาอีกไปเรื่อยๆ.. เวลาเรานั่งข้างๆกัน หรือยืนอยู่ข้างๆกัน หนูรู้สึกว่า เหมือนมีอะไรมากั้นไว้ หนูพูดเเต่เค้าเหมือนไม่ได้ยินกับสิ่งที่หนูพูด.. จนหนูเริ่มโมโหเค้าว่า อะไรไปทำอะไรให้ตอนไหนทำไมถึงได้ทำใส่กันเบบนี้.. คือหนูก็ชอบที่จะไประบายกับเพื่อนอีกคนนึงตลอด บางทีก็ร้องไห้บ้าง..ตอนที่เราทะเลาะกันเหมือนว่าโลกของหนูที่ชอบยิ้มตลอดเวลากลายเป็น โลกที่หนูไม่คุยกับใครเลย กลายเป็นว่าหนูเหมือนหนูหยิ่งไปเลย...หลังจากที่เราทะเลาะกัน จะชอบมีเพื่อนที่เราเคยเ่นด้วยกันชอบมาพูดใส่เราว่า เนี่ย เทอเป็นอะไรทำไมคุณถึงได้ใจดำขนาดนี้ เเต่ก่อนคุณไม่เป็นเเบบนี้เลยนะ...... เราก็ได้เเค่ฟังเเต่ไม่คิดจะเอามาเครียดหรืออะไรทั้งนั้น.. สิ่งที่หนูคิดอยู่ตอนนั้นมีเเค่เรื่องเดียว..คือเรื่องของหนูกับเขาว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา2คน...เเละหลังจากนั้นผ่านไปได้ประมาณ1เดือนกว่าๆ ซันจาน่าก็ไปปรึกษากับ รุ่นพี่ของหนูชื่อ ต้น(นามสมมรถ)เเล้วก็พี่ ปุย (นามสมมรถ) ซึ่งเป็นคนไทยเหมือนกัน เค้าร้องไห้เเล้วก็ถามรุ่นพี่ของเราว่า..ตกลงเราเป็นคนยังไง..ซึ่งพี่ต้นกับพี่ปุยก็บอกเค้าไปว่า ตั้งเเต่ที่พี่เค้ารู้จักเรามาพี่เค้าไม่เคยได้ยินเราเอาเรื่องที่ไม่ดีของเค้าไปพูดเลย..เสร็จเเล้วหลังจากนั้นพี่ต้นกับพี่ปุยก็ได้เอาเรื่องที่ซันจาน่าเนี่ยมาปรึกษากับพี่เค้าว่า เนี่ยรู้เเล้วว่าตกลงต้นเหตุเกิดจากอะไร...ต้นเหตุก็เกิดจากรุ่นน้องคนนึงที่ปากหมาเอาชื่อหนูเนี่ย ไปเล่าให้ซันจาน่าฟังว่าหนูพูดอย่างงั้นอย่างงี้...(น้องเค้าตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จมาก เห็นเเล้วหมั่นไส้..) พอหลังจากนั้นก็รู้ว่าทำไมระห่างเรา2คนถึงได้เป็นเเบบนี้..มันเกิดขึ้นจากการที่เข้าใจกันผิดไปเอง... เเล้วจากนนั้นเค้าก็มาขอโทษเเล้วก็ง้อโดยการให้ช็อกโกแลตที่เราชอบด้วยนะ5555 ไม่รู้ว่ารู้ได้ไง อิอิอิ55555 เเหละหลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยด้วยกัน..เหมือนเเต่ก่อน เเต่มันน้อยลงกว่าปีที่เเล้ว รู้สึกเพราะว่า เราต่างคนต่างเขินเเล้วก็รู้สึกผิดด้วยกันมั้งเลย ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่.....
เเหละหลังจากนั้น เราก็มาถึง ม.3 เป็นวัยที่กำลังมีความสุข...
พอหนูเราขึ้นม.3 หนูรู้สึกว่าหนูชอบเค้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆมากกว่าที่เคยชอบใคร เวลาเราเจอเค้าเราโครตดีใจเเละใจก็เต้นเเรงด้วย...เวลาที่เค้ามองตาเรา ใจเราก็จะสั่นๆยังไงไม่รู้อ้ะเเล้วดูเหมือนเค้าก็มีใจให้เราบ้างอ้ะจริงๆ เราก็เลยมีความหวังขึ้นมาในระดับนึง เเต่...ความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นาน...
ป้ากับเเม่จะให้เราย้ายไปเรียนที่อื่นหรือไม่ก็ไปเรียนที่ประเทศอื่น..ภายใน2-3เดือนนี้.. ซึ่งพอหนูได้ยินก็รู้สึกแบบเสียใจมากไม่รู้จะทำยังไง ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันกำลังดี เเละมันกำลังจะพังลง.. เเละในตอนนี้ หนูอยากบอกความรู้สึกที่มีต่อเค้ามา3ปีมากๆ แต่ไม่รู้จะบอกยังไง กลัวคำว่าเพื่อนของเรามันจะหายไป มันอาจจะไม่เหมือนเดิม เเล้วควรจะบอกเค้าตอนไหนดี.. พี่ๆช่วยให้คำปรึกษาให้หนูหน่อยได้ไหมคะ TT
ชอบเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน..มันจะมีทางเป็นไปได้ไหมคะ?
คือเราไปเรียนต่างประเทศตั้งเเต่ ม.1 เลย ซึ่งตอนนั้นที่ย้ายไปเรียนที่นู่นเพราะจุดประสงค์ของเราเองอ่ะค่ะ พอไปที่นู่นก็ได้ไปเป็นเด็ฏหอ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.. เพราะตลอดเวลาที่อยู่เมืองไทยไม่เคยได้เป็นเด็กหอเลยสักที.. เราก็เลยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรอีกอย่างภาษาเราก็ยังไม่ได้ เเต่โชคดีหน่อยได้เจอรุ่นพี่2คน ที่มาจากไทยเหมอนกันค่ะ เเฮร่ๆ เสร็จเเล้วพี่เค้าก็คอยช่วยในทุกๆเรื่องไม่ว่า จะช่วยทำการบ้าน จัดตะรางเรียน เเละอื่นๆอีกมากมายอ่าค่ะ... พอเราอยู่ที่นู่นได้ประมาณ 2อาทิตย์เราก็เริ่มที่จะ ปรับตัวเข้าหากับคนที่นู่น (ตามจริงคนที่นู่นเป็นคนน่ารัก เเละก็เป็นคนตรงๆ) เราก็จะมีเพื่อนตที่เรียนชั้นเดียวกันและก็อยู่หอด้วยเหมือนกันประมาณ8-9 คนนี่หล่ะค่ะ เพื่อนทั้งหมดเป็นคนน่ารักหมดเลย.. ตอนเเรกคือเราสนิทกับเพื่อนคนนึงมากๆชื่อซันจาน่า(นามสมมรถนะคะ)ส่วนตัวหนูเองชื่อ โฟกัส (นามสมมรถ)
เเบบสนิทกันเเบบช่วยกันได้ทุกเรื่อง เวลาเราเรียนไม่ได้อะไรงี้เค้าก็จะช่วยตลอด.. เเล้วเราก็สนิทกันมากๆ จนมาวันนึงอยู่ดีๆคิดไงไม่รู้เล่นเเต่งงานกัน พอเล่นไปเรื่องๆเรารู้สึกแบบเเปลกๆอ้ะ เเปลกเเบบที่ไม่เคนรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน เเต่ก่อนเเค่คิดว่าเห้ยคนนี้เพื่อนไรงี้ไง พอเล่นกันไปเรื่อยๆ คือก็กอดกันทุกวัน เล่นบนเตียงด้วยกันไรงี้..เเกล้งเรียกกันว่า ที่รัก จนมันติดปากไปเลย.. คือตตอนนั้นเรามีความสุขมากๆอ้ะ เเต่พอวันนึงเราลองมาคิดทบทวนว่าที่เราเล่นกันเนี่ย มีเราคนเดียวอ่อ ที่คิดไปมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน คือตอนนั้นก็เเบบ เริ่มชอบๆเค้ามากขึ้นทุกวัน เเล้วเราก็เลือกที่จะเก็บความลับนี้ไว้..ไม่กล้าที่จะบอกซันจาน่าไป เพราะกลัวคำว่าเพื่อนของเรามันจะหายไปด้วย..
พอหลังจากนั้นเรา2คนก็ขึ้นชั้น ม.2
เรา รู้สึกว่าปีนี้จะดูเเฮปปี้ๆก็เเค่ตอนเริ่มต้น...เเละหลังจากนั้นมันก็กลายเป็นปีที่เเย่ที่สุดที่เคยเจอมา... เรารู้สึกว่าเาห่างกัน เหมือนไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ.. เวลาเดินผ่านเค้าไรงี้หนูก็เป็นคนทักทายเค้าก่อน เเล้วเค้าจะไม่ตอบก็เเค่มองหน้าเเล้วก็เดินต่อไป.. คือตตอนนั้นรู้สึกเเบบสุดๆอ้ะ คืออยากรู้มากว่าเราทำผิดอะไรทำไมต้องมาโกรธกันด้วย....ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ และพอเวลากลับมาที่หอ เเต่ก่อนเราจะนั่งเรียนข้างๆกันตลอด เราชอบที่จะชวนกันคุยนู่นคุยนี่ นินทาคนนู้นคนนี้ แต่พอมาปีนี้หนูรู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปมากเลย...เปลี่ยนไปมากจริงๆ.. เวลาที่หนูนั่งเรียนข้างๆเค้า หนูรู้สึกว่าหนูเป็นคนเดียวที่พยายามให้เรากลับมาเหมือนเดิม.. เหมือนหนูกำลังทุบกำเเพงที่เค้าสร้างขึ้นมากั้นระหว่างเรา2คนเเต่ดูเหมือนว่ายิ่งหนูทุบเท่าไหร่ๆ ก็รู้สึกเหมือนว่าเค้าสร้างมันขึ้มาอีกไปเรื่อยๆ.. เวลาเรานั่งข้างๆกัน หรือยืนอยู่ข้างๆกัน หนูรู้สึกว่า เหมือนมีอะไรมากั้นไว้ หนูพูดเเต่เค้าเหมือนไม่ได้ยินกับสิ่งที่หนูพูด.. จนหนูเริ่มโมโหเค้าว่า อะไรไปทำอะไรให้ตอนไหนทำไมถึงได้ทำใส่กันเบบนี้.. คือหนูก็ชอบที่จะไประบายกับเพื่อนอีกคนนึงตลอด บางทีก็ร้องไห้บ้าง..ตอนที่เราทะเลาะกันเหมือนว่าโลกของหนูที่ชอบยิ้มตลอดเวลากลายเป็น โลกที่หนูไม่คุยกับใครเลย กลายเป็นว่าหนูเหมือนหนูหยิ่งไปเลย...หลังจากที่เราทะเลาะกัน จะชอบมีเพื่อนที่เราเคยเ่นด้วยกันชอบมาพูดใส่เราว่า เนี่ย เทอเป็นอะไรทำไมคุณถึงได้ใจดำขนาดนี้ เเต่ก่อนคุณไม่เป็นเเบบนี้เลยนะ...... เราก็ได้เเค่ฟังเเต่ไม่คิดจะเอามาเครียดหรืออะไรทั้งนั้น.. สิ่งที่หนูคิดอยู่ตอนนั้นมีเเค่เรื่องเดียว..คือเรื่องของหนูกับเขาว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา2คน...เเละหลังจากนั้นผ่านไปได้ประมาณ1เดือนกว่าๆ ซันจาน่าก็ไปปรึกษากับ รุ่นพี่ของหนูชื่อ ต้น(นามสมมรถ)เเล้วก็พี่ ปุย (นามสมมรถ) ซึ่งเป็นคนไทยเหมือนกัน เค้าร้องไห้เเล้วก็ถามรุ่นพี่ของเราว่า..ตกลงเราเป็นคนยังไง..ซึ่งพี่ต้นกับพี่ปุยก็บอกเค้าไปว่า ตั้งเเต่ที่พี่เค้ารู้จักเรามาพี่เค้าไม่เคยได้ยินเราเอาเรื่องที่ไม่ดีของเค้าไปพูดเลย..เสร็จเเล้วหลังจากนั้นพี่ต้นกับพี่ปุยก็ได้เอาเรื่องที่ซันจาน่าเนี่ยมาปรึกษากับพี่เค้าว่า เนี่ยรู้เเล้วว่าตกลงต้นเหตุเกิดจากอะไร...ต้นเหตุก็เกิดจากรุ่นน้องคนนึงที่ปากหมาเอาชื่อหนูเนี่ย ไปเล่าให้ซันจาน่าฟังว่าหนูพูดอย่างงั้นอย่างงี้...(น้องเค้าตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จมาก เห็นเเล้วหมั่นไส้..) พอหลังจากนั้นก็รู้ว่าทำไมระห่างเรา2คนถึงได้เป็นเเบบนี้..มันเกิดขึ้นจากการที่เข้าใจกันผิดไปเอง... เเล้วจากนนั้นเค้าก็มาขอโทษเเล้วก็ง้อโดยการให้ช็อกโกแลตที่เราชอบด้วยนะ5555 ไม่รู้ว่ารู้ได้ไง อิอิอิ55555 เเหละหลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยด้วยกัน..เหมือนเเต่ก่อน เเต่มันน้อยลงกว่าปีที่เเล้ว รู้สึกเพราะว่า เราต่างคนต่างเขินเเล้วก็รู้สึกผิดด้วยกันมั้งเลย ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่.....
เเหละหลังจากนั้น เราก็มาถึง ม.3 เป็นวัยที่กำลังมีความสุข...
พอหนูเราขึ้นม.3 หนูรู้สึกว่าหนูชอบเค้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆมากกว่าที่เคยชอบใคร เวลาเราเจอเค้าเราโครตดีใจเเละใจก็เต้นเเรงด้วย...เวลาที่เค้ามองตาเรา ใจเราก็จะสั่นๆยังไงไม่รู้อ้ะเเล้วดูเหมือนเค้าก็มีใจให้เราบ้างอ้ะจริงๆ เราก็เลยมีความหวังขึ้นมาในระดับนึง เเต่...ความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นาน...
ป้ากับเเม่จะให้เราย้ายไปเรียนที่อื่นหรือไม่ก็ไปเรียนที่ประเทศอื่น..ภายใน2-3เดือนนี้.. ซึ่งพอหนูได้ยินก็รู้สึกแบบเสียใจมากไม่รู้จะทำยังไง ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันกำลังดี เเละมันกำลังจะพังลง.. เเละในตอนนี้ หนูอยากบอกความรู้สึกที่มีต่อเค้ามา3ปีมากๆ แต่ไม่รู้จะบอกยังไง กลัวคำว่าเพื่อนของเรามันจะหายไป มันอาจจะไม่เหมือนเดิม เเล้วควรจะบอกเค้าตอนไหนดี.. พี่ๆช่วยให้คำปรึกษาให้หนูหน่อยได้ไหมคะ TT