นี้เป็นกระทู้แรกของผมผมแค่อยากระบายหรือประจานตัวเองก็ไม่รู้สินะ
เรื่องราวหลลังจากนี้อาจทำให้ทำให้ผมกลายเป็นคนเลวสำหรับคนหลายๆคน
เรื่องมันเริ่มตอนที่เข้าปีหนึ่งครับ ตอนนั้นมีแฟนอยู่แล้วคนนึงแต่ก็ได้เลิกกันไป
เพราะต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กัน แต่หลังจากเลิกกันกับคนนี้ก็คุยกันได้ปรกติเหมือนเพื่อนคนนึง
หลังจากนั้นประมาณปี 2 ผมก็ไปชอบผู้หญิงคนนึงผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำมัยถึงได้ชอบเค้าแต่แค่ได้อยู่ใกล้ๆ
ได้ผู้คุย แค่ได้เห็น แม่มองจากข้างหลังหรือมุมใดมุมนึง มันกลับทำให้หัวใจเต้นแรงและมีความสุข
ตอนนั้นก็รองบอกตัวเองเฮ้ยมันเป็นแบบนี้เพราะแค่เหงารึเปล่า  หรือเพราะความใกล้ชิดมากมากไป
เออลืมบอกไปผมเป็นเด็ดกิจกรรม แล้วคนที่ชอบก็ทำงานร่วมกัน  แต่ตอนนั้นผู้หญิงคนนี้เค้าก็ปลื้มผู้ชายคนอื่นอยู่
ปลื่มมากผมก็ยังหยอกล้อ หรือแซวอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยแสดงหรือเปิดเผยความรู้สึกให้เขารู้
เพราะเข้าก็มีคนที่เค้าชอบอยู่  กลัวเรื่องงานที่ทำด้วยเพราะยังต้องทำงานร่วมกันอยู่ และผมก็ไม่ใช่สเป็กเขาด้วย
แล้วเวลาก็ผ่านไปเขาก็คุยกับผู้ชายคนนั้น ก็ดูมีความสุขดี  จากนั้นผมก็เริ่มทำตัวออกห่างและพยายามตัดใจ
แต่ก็เป็นเรื่องที่ยากมากเพราะต้องทำงานร่วมกัน  แต่วันนึงก็มีผู้หญิงอีกคนที่เข้ามาผู้หญิงคนนี้เป็นคนผมชื้นชมเค้า
ตั่งแต่ปี 1 เขาเป็นผู้หญิงแก่ง เก่งในทุกเรื่องแล้วมีโอกาสได้ร่วมงานกัน ก็มีโอกาสได้พูดคุยกันมากขึ้นแล้วก็เริ่มมีความรู้สึกดีกับคนนี้แต่กับคนแรกก็ยังไม่เคยน้อยลง  จนถึงจุกที่ผมผิดพลาดคือตัดสินใจตัดใจจากคนแรก  แล้วมาจีบคนนี้แล้วผมก็ได้เป็นแฟนกับคนนี้   แต่ผมก็ไม่สามารถตัดใจจากคนแรกได้ แล้วระหว่างที่คบกับคนนี้อยู่มันก็มีความรู้สึกบางอย่างที่มันบอกกับตัวเองว่าเฮ้ยมันไม่ใช่หวะ แต่ผมก็ฝืนเพราะผมก็รักเขา จนสุดท้ายการฝืนก็ทำให้ทุกอย่างแย่ลง และผมก็ตัดสินใจบอกและเลิกลากันกับคนนั้น  ผมรู้ผมเลวเข้าไปทำให้เค้ารู้สึกดี เข้าไปทำรายชีวิตเค้า  ทุกวันนี้ก็จมอยู่กับความรู้สึกผิดอยู่กับคำด่าที่มักวนเวียนอยู่ในหัววันทรมานจริงๆ แต่ก็คงไม่เจ็บเท่าสิ่งที่ผมทำกับเค้า  ตอนนี้ผมคงเป็นเเค่คนที่เขาเกลียจคนที่ทำลายชีวิตเขา เเต่สำหรับผมเขาคือคนที่ผมห่วงใยคือคนที่เเคร์นะเเต่ไม่ใช่ในความรู้สึกของคนที่รักกัน ส่วนกับผู้หญิงคนเเรกผมก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิมไม่อย่าทำให้ใครรู้สึกเเย่เพิ่มอีกเเล้ว
เหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เเค่นี้เเหละ เหมือนเเค่อยากได้ที่ระบาย