วันแม่ทุกปี จะมีการรวมญาติที่บ้านย่า(ไปกินข้าว พบปะสังสรรค์) ซึ่งครอบครัวเราก็ถูกเชิญด้วย เราถามแม่ว่า "ไม่ไปได้ไหม" แม่ตอบว่า "ไม่ได้ เขาจัด เราก็ต้องไป"

สาเหตุที่เราไม่อยากไปรวมญาติ เพราะเราเป็นพวกมีปมด้อย ญาติเราบางคนเขาชอบถามโน่นถามนี่เรา ถามคำถามที่เราไม่อยากตอบ และยิ่งตอนนี้เราตกงานด้วย(ในขณะที่ญาติคนอื่นๆ มีงานทำกันหมด) และเราก็เปลี่ยนงานมาหลายที่แล้ว แต่ละที่ก็ทำได้ไม่นาน เดี๋ยวญาติเราก็จะพูดอีกว่า "ลาออกอีกแล้วเหรอ", "ทำไมลาออก", "ไม่น่าลาออกเลย ทำที่นั่นน่ะดีแล้ว", "เขาให้เงินเดือนเท่าไหร่" และอีกสารพัดคำถาม ซึ่งเราไม่อยากตอบเลย ไม่ใช่เราตอบไม่ได้นะ เรามีเหตุผลที่ลาออกจากงานและเปลี่ยนงานบ่อย แต่เรารู้สึกว่าญาติๆ จะไม่เข้าใจในเหตุผลของเรา และหาว่าเรานั้นไม่อดทน ไม่สู้งาน (เหมือนกับที่คนบางคนใน pantip ว่าเรา)

หรือญาติบางคนก็ชอบพูดเรื่องรูปร่างหน้าตา บุคลิกภาพของเรา พูดประมาณว่า "ตัวเล็กกว่าคนอื่นเลยมั้งนี่", "ผมเผ้าไม่ตัดหน่อยเหรอ จะได้สวยๆ", "ไม่ค่อยแต่งตัวเลยนะ ไม่เหมือนน้องสาว รายนั้นแต่งตัวเก่ง" ประมาณนี้ แล้วคนที่พูดก็เป็นผู้ใหญ่มากแล้วด้วย ซึ่งเราก็มักจะคิดในใจว่า 'มันเรื่องของเราป่ะ ยุ่งไรด้วย' ครั้งหนึ่ง ญาติเราคนหนึ่งซุบซิบนินทาเรื่องเรากับญาติอีกคนหนึ่ง เราเห็นต่อหน้าต่อตาเลย(เราไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร แต่เขาเห็นเขาซุบซิบกัน แล้วก็เหลือบมองเราเป็นระยะๆ ด้วยสีหน้าไม่ดี ทำให้เรามองญาติคนนั้นในแง่ลบไปเลย)

เราก็บอกแม่ไปตรงๆ ถึงสาเหตุที่เราไม่อยากไปรวมญาติ แต่แม่ก็พูดประมาณว่า "ไม่เห็นเป็นไรเลย เขาถาม เราก็แค่ตอบๆไป ไม่ต้องสุงสิงกับเขามากก็ได้" แต่เราคิดว่า เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่ต้องการตอบ ไม่ต้องการพูด แต่ถ้าเขาถาม เราก็ต้องจำใจตอบ เดินหนีก็ไม่ได้ มันรู้สึกแย่นะ แต่ถ้าเราบอกพ่อเราว่าเราไม่อยากไปรวมญาติ เราจะโดนพ่อด่าเลยว่า "อย่าตัวทำผิดแปลกจากชาวบ้าน, อย่าทำตัวผิดมนุษย์มนาเขา" เห้อ จะมีสักกี่คนที่เข้าใจเรา