อายุ 22 ปีแล้ว กำลังจะจบปี 4 แต่ทุกวันนี้ยังไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด
เป็นบุคคลประเภทกลุ่มแปลกไหมคะ?

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
เท้าความว่า สมัยมัธยมทุกคนจะมีเพื่อนเกือบ 40-50 คนในห้องเรียน
และจะสนิทกันใช่ไหมคะ?  แต่เรามีไม่ถึง 5 คน และไม่สนิทมากพอจะ
ไปไหนมาไหนไกลบ้านด้วยกันได้เลย เพื่อนมัธยมที่ว่าสนิท กิจกรรมทำ
ร่วมกันเฉพาะในรั้วโรงเรียน พอจบ ม.6  ทุกคนก็มีเส้นทางอนาคตต่างกัน
ทำให้เข้ามหาวิทยาลัยแล้วไม่ได้เจอหน้า นานไปไม่กี่เดือนเพื่อนๆ ก็เปลี่ยน
ข้อมูลการติดต่อ เช่น เบอร์โทรศัพท์ โซเชียลต่างๆ ทำให้ห่างหายกันไป
จำได้แค่หน้ากับชื่อและความทรงจำดีๆ ร่วมกันอันแสนเลือนลาง
ช่วงนั้น เราคิดว่าเดี๋ยวคงมีเพื่อนใหม่ผ่านมาให้รู้จักและคบกัน เลยไม่ได้คิดมาก

ปี1 ปี2 ผ่านไป เรามีแค่เพื่อนในเอก(บางที่เรียกสาขา) และไม่สนิทอีกตามเคย
แค่แอดเฟซบุ๊คไว้ถามงานกัน และทักทายกดไลค์บ้างนิดหน่อย ส่วนเพื่อนที่ทำงานกลุ่ม
ก็มีแค่ 3-4 คน สนิทระดับหนึ่ง  พอถามไถ่ชีวิตหลังเลิกเรียนได้บ้าง แต่ไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน
จนเวลาผ่านไปสักเทอม  เพื่อนที่เคยทำงานกลุ่มด้วยกันมีท่าทีเปลี่ยนไปจากเดิม
ไม่คุยไม่ทักทายเราก่อนเหมือนเคยทำ  ไม่ติดต่อตามช่องทางต่างๆ ที่เคยสื่อสารกันได้
เหมือนหายไปจากโลกเลย

เรามานั่งทบทวนตัวเองอยู่หลายวัน(ระหว่างนั้นก็ใช่ชีวิตปกติ)
เราลิสต์คำถามให้ตัวเอง และลองตอบแบบนึกถึงใจเพื่อนประมาณนี้ค่ะ
- เราเคยพูดจาไม่ดีกับเพื่อนไหม?
ตอบ เคย...แต่ไม่เคยหยาบคาย แค่ใช้เสียงห้วน ชักสีหน้าใส่ เวลาเครียดเรื่องงานกลุ่ม
       และทุกครั้งก็ขอโทษเพื่อน "ขอโทษนะ เราขี้หงุดหงิดน่ะ คราวหน้าจะพยายามไม่เป็นแบบนี้"
- เราเคยนินทาเพื่อนลับหลังไหม?
ตอบ  ไม่เคย...เพราะไม่สนิทถึงขั้นรู้เรื่องเพื่อนเยอะจนต้องเอามานินทา ไม่มีประเด็นให้นินทานั่นเอง

- เราเคยทำอะไรให้เพื่อนรู้สึกแย่ หรือไม่โอเคไหม?
ตอบ  เคย...เช่น พูดมากจนละอองน้ำลายกระเด็นถูกหน้าเพื่อน แต่ขอโทษทันที เพราะรู้ว่ามันสกปรก
                      เวลาบ้าจี้ ตกใจ ชอบอุทานเสียงดัง(ไม่ใช่คำหยาบคาย)
นอกเหนือจากคำถามทำนองนี้ เราก็นึกไม่ออกแล้วว่าเคยไปทำให้ใครเดือดร้อนใจหรือเปล่า ถึงไม่มีใครคบ

แต่ความคิดเห็นส่วนตัว เรามุ่งไปที่เหตุผลที่ว่า 'เรียนเก่งกว่าเพื่อน' หรือเปล่า เพราะสังเกตตัวเองหลายครั้ง
- เราไปเรียนเช้าทุกวัน คือเสนอหน้าไปนั่งรออาจารย์ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า(เรียนแปดโมงเช้า) ขณะที่เพื่อนๆ
  ส่วนใหญ่ มักเข้าห้องเรียนหลังเก้าโมง ซึ่งอาจารย์ก็บ่นรวมๆ ไม่ได้เจาะจงใคร แต่ถ้าเพื่อนไม่ชอบตรงนี้
  ก็น่าจะมีคนบอกเราว่าไม่ควรเข้าห้องเรียนเช้านะ ...เราลองแก้ปัญหาด้วยการเข้าห้องเรียนพร้อมเพื่อนๆ
ผลที่ได้  ก็ยังไม่มีใครคบค่ะ

- เวลาเรียน เราชอบที่จะฟังอาจารย์บรรยาย เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างก็ฟัง  อาจารย์พูดนอกเรื่องก็ฟัง
  แอบมีเล่นมือถือ คุยกับคนนั่งข้าง หรือแอบฟุบหลับบ้าง แต่ทุกครั้งที่อาจารย์ถาม(ไม่เจาะจงคนตอบ)
  เรามักตอบเสมอ และส่วนมากจะตอบถูกหรือใกล้เคียง อาจารย์ให้คะแนนพิเศษทุกที  เพื่อนในห้องจะรู้
  ว่าเราตอบได้ แต่ถ้านี่คือเหตุผลที่ทำให้เราไม่มีเพื่อน ...เราลองแก้ปัญหาด้วยการนั่งอมพะนำบ้างในคาบ
  เช่น ถ้ารู้คำตอบแล้วสังเกตว่าเพื่อนบางคนตั้งถ้าจะตอบ เราจะหุบปากไว้ ให้เพื่อนได้แสดงภูมิรู้ หรือบางที
        เพื่อนนั่งข้างไม่รู้ เราจะกระซิบคำตอบให้เพื่อนได้ยกมือตอบ
ผลที่ได้  ก็ยังไม่มีเพื่อนคบค่ะ

- เราบุคลิกไม่ดี? คงจะเป็นที่ตรงนี้ ถ้าบอกไปแล้วคนในพันทิปอาจยี้เราก็ได้นะ
  ส่วนสูงไม่เกิน 155 น้ำหนัก 50 โลฯ ขึ้น  ลักษณะเตี้ยตัน
  ไม่แต่งหน้าทาปากเหมือนสาวๆ ทั่วไป ไม่รักสวยรักงาม(ก็ไม่สวยเลยแต่งไม่ขึ้น)
  หน้ามันเพราะเหงื่อเยอะ(อ้วน) เดินไปเรียนตากแดดทุกวัน(ทำให้มีกลิ่นตัว)
  มีโรคในช่องปาก(คือปากไวต่อการสะสบแบคทีเรีย ปากเหม็น) แต่ชอบบ้วนปากก่อนเข้าเรียนทุกครั้ง
  ทาลูกกลิ้งทุก 1 ชั่วโมง จะให้เดินกลับไป-กลับมา เพื่ออาบน้ำคงไม่ไหว
  ไม่มีรถใช้ ต้องเดินไปเรียนอย่างเดียว
  สงสัยเป็นที่ข้อนี้ทำให้เพื่อนไม่คบก็ได้มั้ง  แต่จะให้ทำยังไงคะ
  สูงได้แค่นี้เพราะพ่อแม่ไม่ได้สูงมาก  อ้วนเพราะทานเยอะ และออกกำลังกายนานๆ เหมือนหายใจไม่ทัน
  เลยออกได้แค่เบาๆ วิ่งเหยาะๆ วันละ 10 นาที ซิทอัพได้แค่ 10 ครั้งต่อวันก็จุกมาก เรื่องกลิ่นตัวสารส้มก็
  ดับกลิ่นได้แค่ช่วงเช้า พอตกบ่ายเหงื่อเยิ้มทั่วตัวเหม็นอยู่ดี
  เรื่องกลิ่นปากเราพยายามใช้ทุกวิธีแล้วค่ะ ทั้งลูกอม พ่น บ้วนปาก หรือแม้แต่ขูดหินปูน
  ก็ยังมีกลิ่น คือเราทานอะไรก็ปากเหม็นนะ แม่บอกว่างั้น แต่แม่โอเคแม่เข้าใจเรามากๆ
*** พอคิดว่าเป็นเพราะสาเหตุนี้ เราเลยลองใช้ชีวิตคนเดียว แบบไม่ต้องมีเพื่อน มันก็อยู่ได้ไม่ตายนะ ***
แต่มันอ้างว้างจังเลย เวลาทำงานกลุ่มที ต้องบากหน้าไปถามเพื่อนว่า "โอเคจะให้เราทำงานกลุ่มด้วยไหม?"
เช็คความสบายใจของเพื่อนก่อน ถ้าเพื่อนโอเค(สงสารเรา) เราก็มีกลุ่มทำงาน แต่ถ้าเพื่อนออกอาการว่าลำบากใจ
เรามักตอบว่าเราโอเค เราทำคนเดียวได้นะ และไม่เคยโกรธเพื่อนเลย เข้าใจความรู้สึกไหมคะ
เราไม่มีสิทธิ์โกรธคนอื่นเพราะเขาไม่ชอบเรา

แต่ปัญหาก็มีอีกเรื่อยๆ คือตอนไปบอกอาจารย์ว่า "ขอทำงานแบบเดี่ยว ทำคนเดียวได้ไหม?"
-อาจารย์ชอบตั้งคำถามว่า ...ทำไม?  ...ทำไหวเหรอ?  ...ลองหากลุ่มหรือยัง?
เราก็ไม่ใช่คนประเภทชอบฟ้องด้วยสิ  เราไม่สามารถพูดว่า เพื่อนไม่รับเข้ากลุ่ม หรือไม่มีเพื่อนช่วยทำ
-อาจารย์มักมีข้อจำกัดเรื่องหัวข้องาน จะมีสำหรับจำนวนกลุ่มครบแล้ว ไม่มีเหลือให้คนทำเดี่ยวแบบเรา

ปัญหาที่เจอเกี่ยวกับเพื่อนไม่คบ ด้านชีวิตส่วนตัวเราไม่เดือดร้อน ยังหายใจสบายดีอยู่
แต่ด้านการเรียนนี่สิ เดือดร้อนมากๆ

ปล. แต่เพื่อนผู้ชายโอเคกับเรานะ  ส่วนใหญ่เพื่อน(ผู้ชาย) ชอบทักทายมาถามงาน ถามการบ้าน
เหมือนจะมีเพื่อนแต่จริงๆ ผู้ชายเขาแค่ถามงานค่ะ ไม่ได้อยากเอาเราเข้ากลุ่ม
เพื่อน(ชาย) บอกว่าเราตัวเหม็นนะ อาบน้ำมาป่าว?  แซวๆ เราก็ตอบว่ามีปัญหาเรื่องกลิ่นตัว
                บอกว่าเราทำไมอยู่คนเดียว? เราก็ตอบว่าเพื่อนไม่ค่อยคบมั้ง ฮาๆ ไปกลบความเศร้า
แปลกดีค่ะ ไม่รู้โลกนี้มีคนเป็นแบบเราไหม?  หรือมีเราคนเดียว?
หวังว่าชาวพันทิป จะโอเคกับเราบ้างสักคนก็ยังดีนะ

อ่านมาถึงตรงนี้หลายคนคงยี้เรามาก และบางคนอาจสงสารหรือเวทนาเราก็ได้มั้ง
แต่เราไม่โกรธค่ะ เลือกที่จะถาม เลือกที่จะเล่า ก็ต้องยอมรับถ้ามีคนไม่โอเคจริงๆ
แล้วคนแบบเราเนี่ย พอมีวิธีไหนหาใครสักคนเป็นเพื่อนได้บ้างคะ
เราอยากมีเพื่อนแท้ ที่จริงใจ ไปไหนไปกันได้ ไม่ทิ้งเราไปหาคนอื่น(ไม่หายหน้าไปนาน)
เพื่อนเก่าสมัยมัธยมทุกวันนี้ไม่เคยเจอกันเลย ส่วนคนอื่นๆ เช่น ครูอาจารย์ พ่อแม่ญาติพี่น้อง
หรือคนทั่วไปตามสถานที่ต่าง(คนแปลกหน้า) เขาก็ดูปกติไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเรานะ

สุดท้าย พอพิมพ์เสร็จ มาคิดได้อีกทีว่าควรตั้งกระทู้ถามดีไหม จะมีใครอ่านกระทู้เราไหม
บางทีกระทู้นี้ไม่เกิน 24 ชั่วโมงอาจหายไปจากระบบ เพราะไร้สาระเกิน
แต่อย่างน้อยคงมีคนได้ทันอ่าน และใครพอมีวิธีช่วยแนะนำทีค่ะ
จะปี 4 แล้วเรายังเดียวดายอยู่เลย

ไล่อ่านดู กระทู้เนื้อหาเยอะ ยาวจัง  ถ้าตาลายขอโทษด้วยนะคะ