สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคนนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้เข้ามาตั้งกระทู้ ถ้าผิดพลาดอย่างไรก็ขออภัยด้วยน่ะครับ
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ไม่รู้ว่าจะมีใครคิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่าว่าสักวันเราจะเจอคนที่ใช่สำหรับเรา แต่สำหรับผมไอคำพูดที่ว่าสักวันโลกจะเหวี่ยงคนที่ใช่มาเจอกับเรา ตอนแรกผมไม่ค่อยเชื่อหรอกครับซึ่งผมเป็นคนนึงที่ตามหาความรักตลอดแต่สุดท้ายคนคนนั้นก็ไม่ใช่สำหรับเรา จนผมได้มาเจอกับคนคนนึงที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดไปได้ เรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมได้ไปเจอกับพี่คนนึงที่zoe in yellow ซึ่งเป็นที่ที่คนเชียงใหม่ก็รู้จักกันดี เป็นบาร์และผับที่มีชาวต่างชาติไปกันเยอะมาก ซึ่งครั้งแรกที่ผมได้เจอกับพี่เค้าเรามองหน้ากันและวันนั้นด้วยความที่ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมจึงกล้าที่จะเข้าไปขอเฟสพี่เค้าซึ่งพี่เค้าก็ให้เฟสผมมาครับซึ่งตอนแรกไม่ว่าจะเพื่อนผมเอง ตัวผม และพี่คนนั้นก็คงไม่คิดว่าคนที่เจอกันในผับจะมาจริงจังอะไรมากมาย แต่เปล่าครับผมตั้งแต่วันนั้นผมเริ่มที่จะทักพี่เค้าไปทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ทักพี่เค้าไปเลย แรกๆเราก็คุยกันธรรมดาเหมือนเป็นพี่เป็นน้องซึ่งหลังจากที่ได้เจอกันผมต้องกลับไปกรุงเทพเพื่อไปทำธุระ ผมรอที่จะได้กลับไปหาพี่คนนั้นและพอผมกลับมา เราสองคนก็นัดมาเจอกันครับจำได้เลยตอนที่กลับมาเจอกันเราพากันไปนั่งเล่นที่อ่างแก้วครับเราก็คุยกันนั่งเล่นกันผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมาก เราคุยกันยุบ่อยๆเจอกันบ่อยๆจนวันที่เราได้เป็นแฟนกันซึ่งพี่ที่ผมคบเค้าอายุมากกว่าผมสองปีผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันมีคำนึงที่พี่เค้าชอบพูดว่า คืออายุมากกว่าและตัวพี่เค้าเป็นคนค่อนข้างเจ้าอารมณ์55เค้าบอกว่าเด็กที่ไหนจะมาทนได้ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลาที่พี่เค้าโกรธเค้างอลเค้าว่าผม ผมยังที่จะง้อเค้าอยู่ตลอดเป็นฝ่ายที่ยอมพี่เค้าได้ตลอด ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าผมรักเค้ามากและผมก็คิดว่าพี่เค้าคือคนที่ใช่สำหรับผม จนทุกวันนี้ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่ทักพี่เค้าไปทุกเช้าเราจะบอกเสมอว่าตื่นแล้วจนกระทั่งตอนกลางคืนเราก็จะค่อยบอกกันเสมอ เรารักกันมากขึ้นทุกวันๆไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะรักพี่เค้าน้อยลง
ผมก้ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะมีวันนึงที่เราไปเจอกับใครคนนึงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่คิดว่าอยู่ดีๆเราก็ได้มาเจอกันสะงั้น ผมอยากให้เพื่อนๆที่กำลังท้อที่กำลังตามหาความรักลองยุกับตัวเองให้มากขึ้นครับไม่ต้องวิ่งตามหาให้เหนื่อยเพราะสักวันคนที่ใช่เค้าจะมาเจอกับเราเองครับ
เคยเชื่อจริงๆไหมว่าสักวันโลกจะเหวี่ยงคนที่ใช่มาให้เจอกับเรา
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ไม่รู้ว่าจะมีใครคิดเหมือนผมบ้างหรือเปล่าว่าสักวันเราจะเจอคนที่ใช่สำหรับเรา แต่สำหรับผมไอคำพูดที่ว่าสักวันโลกจะเหวี่ยงคนที่ใช่มาเจอกับเรา ตอนแรกผมไม่ค่อยเชื่อหรอกครับซึ่งผมเป็นคนนึงที่ตามหาความรักตลอดแต่สุดท้ายคนคนนั้นก็ไม่ใช่สำหรับเรา จนผมได้มาเจอกับคนคนนึงที่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดไปได้ เรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมได้ไปเจอกับพี่คนนึงที่zoe in yellow ซึ่งเป็นที่ที่คนเชียงใหม่ก็รู้จักกันดี เป็นบาร์และผับที่มีชาวต่างชาติไปกันเยอะมาก ซึ่งครั้งแรกที่ผมได้เจอกับพี่เค้าเรามองหน้ากันและวันนั้นด้วยความที่ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมจึงกล้าที่จะเข้าไปขอเฟสพี่เค้าซึ่งพี่เค้าก็ให้เฟสผมมาครับซึ่งตอนแรกไม่ว่าจะเพื่อนผมเอง ตัวผม และพี่คนนั้นก็คงไม่คิดว่าคนที่เจอกันในผับจะมาจริงจังอะไรมากมาย แต่เปล่าครับผมตั้งแต่วันนั้นผมเริ่มที่จะทักพี่เค้าไปทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ผมไม่ทักพี่เค้าไปเลย แรกๆเราก็คุยกันธรรมดาเหมือนเป็นพี่เป็นน้องซึ่งหลังจากที่ได้เจอกันผมต้องกลับไปกรุงเทพเพื่อไปทำธุระ ผมรอที่จะได้กลับไปหาพี่คนนั้นและพอผมกลับมา เราสองคนก็นัดมาเจอกันครับจำได้เลยตอนที่กลับมาเจอกันเราพากันไปนั่งเล่นที่อ่างแก้วครับเราก็คุยกันนั่งเล่นกันผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมาก เราคุยกันยุบ่อยๆเจอกันบ่อยๆจนวันที่เราได้เป็นแฟนกันซึ่งพี่ที่ผมคบเค้าอายุมากกว่าผมสองปีผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันมีคำนึงที่พี่เค้าชอบพูดว่า คืออายุมากกว่าและตัวพี่เค้าเป็นคนค่อนข้างเจ้าอารมณ์55เค้าบอกว่าเด็กที่ไหนจะมาทนได้ แต่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลาที่พี่เค้าโกรธเค้างอลเค้าว่าผม ผมยังที่จะง้อเค้าอยู่ตลอดเป็นฝ่ายที่ยอมพี่เค้าได้ตลอด ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าผมรักเค้ามากและผมก็คิดว่าพี่เค้าคือคนที่ใช่สำหรับผม จนทุกวันนี้ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่ทักพี่เค้าไปทุกเช้าเราจะบอกเสมอว่าตื่นแล้วจนกระทั่งตอนกลางคืนเราก็จะค่อยบอกกันเสมอ เรารักกันมากขึ้นทุกวันๆไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะรักพี่เค้าน้อยลง
ผมก้ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะมีวันนึงที่เราไปเจอกับใครคนนึงที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่คิดว่าอยู่ดีๆเราก็ได้มาเจอกันสะงั้น ผมอยากให้เพื่อนๆที่กำลังท้อที่กำลังตามหาความรักลองยุกับตัวเองให้มากขึ้นครับไม่ต้องวิ่งตามหาให้เหนื่อยเพราะสักวันคนที่ใช่เค้าจะมาเจอกับเราเองครับ