สวัสดีทุกๆคนค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยน้ะะ
คือว่าเราคุยกะพี่คนนึงอยู่นานอยู่พอสมควรเหมือนกันตอนคุยกันแรกๆเราก็คิดแค่พี่น้องนะ แต่พอนานๆไปรู้สึกว่าความรู้สึกมันเปลื่ยนอ่ะค่ะ มารู้ตัวอีกทีว่าชอบพี่เค้าก็ตอนเปิดไปหน้าฟีดFB.ของพี่เค้า ด้วยความที่ว่าชอบส่องเราก็เปิดไปอ่านคอมเม้นค่ะ พอเห็นเท่านั้นแหละน้ำตาแตกตรงนั้นเลยเค้าคุยกันดูสนิทสนมมาก แอบนอยด์เล็กๆเลยค่ะตอนนั้น แต่จะทำไรได้ล่ะเนอะ พอทำใจได้ซักพักเหมือนโดนแกล้งอ่ะค่ะเราก็ดันไปรู้อีกว่าพี่เค้าคุยหลายคน ทั้งๆที่จะพยามจะไม่ไปรับรู้แล้วเชียว ตอนนั้นเราเริ่มที่จะทำใจยอมรับแล้วแหละพยายามไม่เข้าไปหน้าฟีดพี่เค้า จะไม่ต้องเห็นอะไรที่มันบาดตา ใจนึงก็อยากจะหยุดนะแต่มันทำไม่ได้จริงๆยังอยากคุยอยู่ยังไม่อยากให้หายไปไหน กลัวจะทำใจไม่ได้จริง และอีกอย่างที่ทำให้เรากลัวคือสังคมในมหาลัยฯของพี่เค้าได้เจอผญ.เยอะแยะอายุของเรากะพี่เค้าห่างกันแค่3ปี แต่เวลาที่เราคุยกะพี่เค้าเรารู้สึกสบายใจมากนะ ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยนี่คงเป็นสิ่งที่ทำให้เรายังอยากอยู่ตรงนี้แหละมั้งสถานะที่เป็นเหมือนกับเส้นขนาน