๏ ชายใดไม่เที่ยวเทียวไป     ทุกแคว้นแดนไพร
    มิอาจประสบพบสุข
๏ ชายใดอยู่เหย้าเนาทุกข์     ไม่ด้นซนซุก
    ก็ชื่อว่าชั่วมัวเมา ฯ

                                      ๏ จงจรเที่ยว     เทียวบทไป
                                    พงพนไพร     ไศละลำเนา
                                      ๏ ดั้นบถเดิน     เพลินจิตเรา
                                    แบ่งทุกขะเบา     เชาวนะไวฯ

                 ๏ ชายหาญชาญเชี่ยวเทียวไพร     สองขาพาไป
                 บ่มัวบ่เมาเขลาขลาด
                ๏ ขาเขาคือกิ่งพฤกษชาติ     ช่อชูดูดาษ
                และดกด้วยดอกออกระดะ
                ๏ ไป่ช้าเป็นผลปนคละ     โตๆโอชะ
                 รสาภิรสหมดมวล

                                                              

                           ผมประทับใจบทร้อยกรองจากเรื่อง "นิทานเวตาล"  ของ น.ม.ส. ที่ยกมา มากครับ
           เคยได้เรียนตอน ม.ศ.3 พ.ศ.2515 ( เทียบเท่า ม.4 ปัจจุบัน)
                    คุณครูสุภาพสตรีผู้สอน ท่านอ่านทำนองเสนาะ ของท่อนที่เป็นมาณวกฉันท์ ๘ (มา-นะ-วะ-กะ-ฉัน ๘) ให้เราฟัง
           ท่านอ่านแบบทอดเสียง คล้ายๆกำลังขับเสภา เพราะมากๆ เลย...( ไม่เชื่อ เชิญทดลองอ่านดูสิครับ)

                       " จง- จะ ระ เที่ยว   (เอื้อนนิดๆ)    เทียว- บะ ทะ ไป
                    พง- พะ นะ ไพร   (เอื้อนนิดๆ)         ไศ- ละ ลำ เนา
                         ดั้น- บะ ถะ เดิน (เอื้อนนิดๆ)       เพลิน- จิ ตะ เรา
                    แบ่ง-ทุก ขะ เบา  (เอื้อนนิดๆ)        เชา- วะ นะ ไวฯ  "
                              
                ( ยังคิดว่า ... ถ้าขับทำนองเสนาะ โดยมีนักดนตรีไทยเล่นซออู้ สีคู่ไปด้วย เบาๆ
                                 น่าจะช่วยทำให้ได้ดื่มด่ำอรรถรสคำประพันธ์นี้ เป็นที่สุด
                 คิดดูครับ   40 กว่าปีมาแล้ว  ร้อยกรองบทนี้ ก็ยังไพเราะ ... ทุกครั้งที่ได้นึกถึง )