สวัสดีคะ คือเรากับแฟน (แฟนเก่าคะ) คบกันมาสอง เกือบสามปีคะ เเต่ต้องมาเลิกกันเพราะเราเองนี้แหละคะ คือเราไปเรียน ตปท. เเล้วก้หลงเเสงสีมากไปหน่อย เหนอะไรใหม่ๆก้พุ่งเข้าใส่ เลยไม่ค่อยมีเวลาให้แฟน แต่แฟนก้ไม่ได้ว่าอะไรนะคะที่เราเที่ยวบ่อยเเละไม่มีเวลาคุยด้วย เเต่อย่างว่าแหละคะเที่ยวสถานที่แบบนั้นตอนกลางคืนก้ต้องมาคนเข้ามาคุยมาจีบเปนปกติ แต่เราก้คุยคะ โดยมีข้ออ้างว่าฝึกภาษา (รู้อยู่แก่ใจว่าเหนแก่ตัว) แรกๆที่ไปเที่ยวเวลามีคนมาจีบจะบอกว่ามีแฟนเเล้ว แต่พอคนไหนถูกใจหน่อยก้โกหก ตอนนั่นรู้สึกผิดกับแฟนมากๆๆๆๆๆๆ แต่ถ้าถามว่าให้เลิกเที่ยวได้ไม๊ เราตอบไม่ได้จิงๆคะ 55555555 คือเราชอบบบบบบบบ หลังจากนั้นมาเรื่อยๆ เราก้มีคนคุยมากขึ้น เเล้วก้ส่งผลให้มีเวลาคุยกันแฟนน้อยลง แต่รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองอยู่ตลอดนะคะที่ทำอะไรผิดต่อแฟน เราเลยมาคิดว่า ถ้าเรายังอยากใช้ชีวิตแบบนี้ เราก้อย่ามีแฟนซะซิ คือมันไม่ยุติธรรมกันเลย (เราเชื่อคะว่าแฟนเราไม่ทรยศเราเเน่ๆ) แต่เราก้ยังทำต่อเนื่อง(ชั่วจริงๆ ) จนปิดเทอมกลับมาที่ไทยก้เจอแฟนคะ เราดีใจมาก คือคิดถึงมากคะ แต่ด้วยความที่เราร้อนตัว พอแฟนจะยืมดูโทรศัพท์(ไม่ได้จะเช็คอะไรนะคะ แค่จะดู) แต่เรารีบคว้าโทรศัพท์ไว้ นั้นแหละคะแฟนจับติด จนทำให้เราบอกความจิง เเล้วขอเลิกแฟน เสียใจกับการกระทำของตัวเองมาก แต่เราก้ตัดสินใจเเล้ว เราเคว้งไปหมดปกติทำอะไรมีแฟนตลอด แต่แฟนก้ทักมาคุยด้วย เขาได้ไม่ง้อนะคะ แต่แค่ยังอยากเจอเพราะไม่ได้เจอนาน ก้เลยไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรเหมือนตอนเปนแฟนกัน เเต่รู้กันอยุ่เต็มอกทั้งคู่ว่า เปนเพื่อนกัน. จนถึงเวลาเปิดเทอมเราก้กลับไปเรียน เเล้วก้เริ่มขาดการติดต่อกัน เขาเริ่มหายไป ก่อนหน้านี้ตอนอยุ่ไทยเราเคยบอกแฟนเเล้วว่าเราควรห่างกันเพราะถ้าเรากลับไปเรียนเราจะคิดถึงช่วงที่เราอยู่ด้วยกัน ถึงเเม้จะไม่เปนแฟนกันเเล้วก้ตาม แต่แฟนบอกอย่าไล่เขาเลย เขาอยากเจอ อยากดูเเลเพราะไม่เจอนาน เราก้ประเภทใจอ่อนบวกกับใจเราลึกๆก้อยากเจอแฟนเหมือนกัน ตอนเรากลับไปเรียนอีกครั้งมีติดต่อกันบ้าง บ้างจิงๆ น้อยมากๆ แทบไม่รุ้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย เราคิดถึงแฟนมากๆ เเต่ก้ยังรักสนุกอยุ่คะ เราไม่อยากสัญญาว่าจะไม่ทำจะไม่เที่ยว กลัวทำไม่ได้ จนถึงวันปิดเทอมเราก้กลับไทยมากคะ แต่รอบนี้ไม่ได้ติดต่อกันเลย จนกระทั่งมีวันนึงเพื่อนๆนัดไปกินข้าวกัน เเต่เราไม่ไป ไม่กล้าเจอหน้าแฟน ละอายใจอ่ะคะ เขาเลยทักมาตามประสาเพื่อน เพราะก่อนคบกันก้เปนเพื่อนกันมาก่อน จนทำให้การทักมาของเขาครั้งนั้นเริ่มต้นการคุยการสนทนาของเราสองคนมากขึ้น จนมีวันนึงทุกอย่างเปนใจให้เราอยุ่กันสองต่อสอง (ความคิดเรานะคือต่างคนต่างคิดถึงกันเลยยังอยากเจอกัน เเต่ฝืนกันอยุ่เพราะไม่ได้เปนแฟนกันเเล้ว) ทำให้เรามีอะไรลึกซึ้ง เหมือนตอนเปนแฟนอะคะ เราก้ถามนะว่าเปนอะไร เขาบอกว่ายังรุ้สึก 'รัก' เราอยุ่แต่น้อยลง มันไม่เหมือนตอนเปนแฟนกัน เราก้รุ้สึกเหมือนกันคะ แต่เราไม่อยากทำอะไรแบบนี้ที่ไม่ชัดเจน รุ้อยุ่ว่าอะไรเปนอะไรแต่ก้ยังทำ ทำตามใจตามที่แฮปปี้ก้จิง แต่เราว่ามันไม่ถูก เพราะเลิกกันเเล้ว แต่ถ้าจะให้เรากลับไปคบกัน เราก้ยังลังเลนะคะ คือเราสับสน มันเคว้งๆ หาทางออกหาคำตอบไม่เจอ เพราะว่ากลัวว่าจะเปนแฟนที่ดีให้เขาไม่ได้..
.......เพื่อนๆมีเรื่องราวที่ทำให้ตัวเองสับสนเเบบนี้กันบ้างป่ะคะ เราหาทางออกไม่เจอเลยคะ แค่ปล่อยให้เวลาเปนตัวเยียวยา
........มาเเชร์แลกเปลี่ยนความคิดกันนะคะ เรารับฟังทุกเหตุผลคะ ขอบคุนคะ