กระทู้นี้ไม่มีอะไรพิเศษแค่จะมานั่งเขียนถึงวัยเด็กของเราเองนะครับหรือพูดแบบเข้าใจง่ายๆคือขอช่องว่างน้อยๆให้เราได้ระบายสักระทู้นึงนะ ..ตั้งแต่จำความได้เราเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พ่อเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างต่อเติมบ้านที่ไม่ค่อยมีงานเท่าไหร่ ส่วนมากจะเมาซะมากกว่า ส่วนแม่เป็นคุณครูอนุบาลจำได้ว่าแม่เคยบอกว่าเป็นครูมาตั้งแต่เรายังไม่ออกมาดูโลกซะอีก พ่อกับแม่มักจะชอบทะเลาะกันสาเหตุก็มาจากเมานี่หล่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยไม่ดูแลเราเลยนะ ไม่เคยทิ้งขว้าง ข้อนี้ถือว่าเราโชคดี ตอนเด็กๆเราไม่เคยมีเพื่อนหรอก จะหาสักคนมาเล่นด้วยกันยังยาก คือที่บ้านจะเลี้ยงหมาไว้เราก็อาศัยเล่นกับมัน เรียกว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราตอนนั้นเลยก็พูดได้ เวลาได้ของเล่นมาใหม่อยากเอาไปโชเพื่อนก็ไม่มีเพื่อนให้โช เวลามีจักรยานคันใหม่ก็อยากเอาไปปั่นกับเพื่อนแต่ก็ไม่มีเพื่อน นอกจากครอบครัวตัวเองแล้ว เวลาออกนอกบ้านให้ความรู้สึกเหมือนเราอยู่คนเดียวบนโลกนี้ ไม่ได้ดราม่าคิดมากอะไรนะแต่เป็นแบบนั้นจริงๆ เคยแอบร้องไห้เพราะอิจฉาเด็กคนอื่นๆที่มีเพื่อนปั่นจักรยานเล่นกันเป็นกลุ่มสนุกสนาน เคยน้อยใจมากๆ ร้องไห้บ่อยมากร้องไห้จนไม่มีน้ำตา เติบโตมากับความเหงาและความโดดเดี่ยว ไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ดีดี ไม่เคยได้ไปเที่ยวต่างจังหวัด ภูเขา ทะเล น้ำตก อะไรเหมือนคนอื่นๆ พออายุถึงเกณฑ์ก็ได้เข้าเรียนอนุบาลที่แม่สอนอยู่ แต่ไม่เคยได้อยู่ห้องแม่นะ เพราะทางโรงเรียนใครที่เป็นลูกครูจะไม่ได้อยู่ห้องแม่ตัวเอง พอได้เข้าเรียนจะได้มีเพื่อนหน่อยเราก็โดนรับน้องเลย ด้วยความที่เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างอ่อนแอแล้วก็ไม่กล้าสู้คนเราเลยโดนรังแกเรื่อยมา ทุกวันต้องกลับบ้านด้วยเสื้อผ้าที่มอมแมมบางทีก็กระดุมขาด บ้างก็กระเป๋าเสื้อขาดเพราะโดนเพื่อนแกล้ง เคยงอแงจะไม่ไปโรงเรียน คิดว่าไม่อยากไปเจอคนพวกนั้นอีกแล้วแต่ก็ต้องไป เราอดทนมาตลอด เจ็บก็ต้องทน โดนรังแกก็ทำได้แค่วิ่งหนี โดนไถเงินก็ต้องให้ ต้องเจอเด็กเกเรทุกวัน จะไปบอกใครเค้าก็ไม่สนใจเพราะมันเป็นเรื่องของเด็ก เราไม่เข้าใจทำไมล่ะ ทำไมไม่คิดว่าเด็กก็เจ็บเป็นนะ เด็กตัวเล็กๆแบบเราก็มีความรูสึก แต่เราก็ได้แค่คิด เราเป็นคนไม่ค่อยพูดชอบเก็บความรู้สึก มีอะไรไม่ค่อยบอกใคร นั่นแหละมั้งที่ทำให้หลายๆคนไม่เข้าใจเรา พอโตมาหน่อยขึ้นมัธยมอย่างที่บอกฐานะทางบ้านเราไม่ค่อยดี เพื่อนๆมักดูถูก มันจึงมีแรงกดดันอย่างที่สองเพิ่มมาจากแค่เจ็บกายทีนี้ก็มีเจ็บใจเพิ่มมาด้วย ทำไมล่ะ บ้านเราจนแล้วทำไม เราไม่เหมือนคนอื่นแต่เราก็เป็นคนไม่ใช่เหรอ อยู่ด้วยกันดีดีไม่ได้เหรอ เราก็มีความรู้สึกป่ะวะ แต่ก็นั่นแหละก็ได้แค่คิดในใจ ทุกวันนี้เราจบออกมาจากที่นั้นแล้วก็ยังเจอคนนิสัยไม่ดีอยู่เหมือนเดิมแต่เราเลิกร้องไห้แล้วล่ะ ไม่ใช่ว่าเราเข้มแข็งขึ้นหรอก เราแค่ร้องจนไม่อยากจะร้องแล้วร้องจนเบื่อ อดทนมาได้ตั้งหลายปีไม่ท้อแล้วล่ะ เราคิดว่าเราจะตั้งใจใช้ชีวิตของเราไป ทำตามสิ่งที่เราฝันไว้โดยไม่สนใจคนพวกนี้ เหมือนประโยคที่เจอในเฟสที่ว่า "ถ้ามัวปาก้อนหินใส่หมาที่คอยเห่าระหว่างทาง แล้วเมื่อไหร่จะถึงจุดหมาย" จริงๆรายระเอียดตอนเด็กๆมีเยอะกว่านี้มากนะแต่เราเมื่อยมือเลยย่อเอา รถหูรกตาใครเราขอโทษนะ เพราะมันอาจดูเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เราแค่อยากระบายบ้าง