ใกล้ถึงวันแม่ละ พอดีอยู่ไกลบ้าน นอนไม่หลับ นอนคิดถึงครอบครัว นึกถึงยายที่เลี้ยงดูเรามา
เลยนั่งนึกถึงสมัยเด็กๆตอนอยู่กับเขาค่ะ เลยตั้งกระทู้นี้
จำได้ว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ยากจนมากอ่ะ
สภาพบ้านแบบว่า บ้าน2ชั้น เป็นบ้านที่เขาให้มาตอนเขาเลิกทำเหมืองแร่ไป (ห้องแถวของพนักงานเหมืองแร่)
จะเป็นห้องๆติดกันเหมือนอาคารพาณิชย์สมัยนี้ แต่สมัยก่อนจะเป็นไม้ ผนังเป็นฟาก พื้นชั้นแรกเป็นดินต้องใส่รองเท้าเดิน
บ้านเอียงๆไปทางขวาหน่อยๆ มุงสังกะสีผุๆ ถ้าพายุเข้าก็ไม่เหลือ เวลาฝนตกยายสั่งห้ามว่า
ห้ามออกไปไหน ลมจะพัดสังกะสีลงมาบาดคอเอา (มันไม่ยึดติดคาน เวลาลมพัดที สังกะสีเปิดผั่บๆ)
ตอนกลางวันนี่เหมือนนอนเล่นกับแสงเรเซอร์เลยค่ะ ทะลุไขว้กันไปมา เวลาฝนตกก็เหมือนนอนฟังเสียงดนตรี
เสียงกาละมังรองน้ำนั่นเอง (ตุ่มต๊ำตุบตั่บต๊ำตุ่มต่ำ) ถ้าเป็นในห้องนอนก็จะมีผ้ายางรองบนมุ้งอีกทีกันฝนหยดใส่ที่นอน
เคยแบบว่าถ้าผ้ายางที่ผูกไว้กับเชือกหลุด นอนๆอยู่ ฝันว่าได้เล่นน้ำฝนประมาณนั้นมั้ง ที่นอนเราบางทีเปียกจนขึ้นรา
เคยขึ้นไปนอน แบบว่าอ่าวที่นอนเปียก ก็ต้องเอาผ้า เสื้อมาปูทับๆแล้วนอนให้มันผ่านไปในคืนนั้น
เรานอนไม่เคยสนิทใจถ้าวันไหนฝนตกหนัก ลมแรง มีอยู่ครั้งนึงจำได้ขึ้นใจ ตอนเด็ก พายุเข้าแล้วคนข้างบ้านต้องอุ้มเราไปบ้านเขา
แล้วยายเราก็วิ่งตามไปทีหลัง มันน่ากลัวมากอ่ะ กลัวบ้านตัวเองจะปลิว
สภาพข้างในบ้านจะแบ่งเป็นโซนๆ โซนหน้าทีวีก็จะมีแคร่ใหญ่ๆยาวๆไว้นอนดูทีวี โต๊ะเล็กๆไว้วางทีวี
ทีวีธานินทร์จอสีรุ่นแรกๆเลย ไม่มีรีโมท ใช้หนวดกุ้ง วันไหนพายุเข้าให้รีบดึงสายสัญญาณด้านหลังออกเลย ไม่งั้นฟ้าจะผ่าทีวี
โซนครัวก็จะมีโต๊ะไม้วางเครื่องปรุง โต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้เล็กๆไว้กินข้าว โซนรับแขกเป็นติดประตู จะมีแคร่ตัวใหญ่ๆ
เอาไว้เวลาแขกมาบ้าน ส่วนห้องน้ำอยู่ด้านนอกจ้า กลางคืนอย่าได้พูดถึง อั้นฉี่ยันเช้า สภาพแบบว่า ทั้งผนังทั้งหลังคา
ทำจากสังกะสี ด้านล่างขอบผุๆ
เข้าหน้าฝนน้ำจะท่วมเข้าบ้านเป็นประจำ ต้องคอยเอาขัน เอาถ้วยวักน้ำออกตลอดเวลา ไหลจากหลังบ้าน ทะลุหน้าบ้าน
เคยร้องไห้บ่อยๆถามตัวเอง ทำไมบ้านเราไม่เหมือนบ้านเพื่อนๆ อยากมีห้องดีๆเอาไว้แปะรูปดาราที่ตัวเองชอบ
ไว้แปะดาวเรืองแสง โมบายกรุ้งกริ้งหน้าประตู พอโตขึ้นก็เข้าใจทุกอย่างเลยคิดไว้ว่าจะเก็บเงิน
สร้างบ้านให้ทุกคนอยู่ แต่ยายเราก็ไม่อยู่ดูความสำเร็จเราแล้ว แต่แม่สร้างบ้านหลังใหม่ตอนเราอยู่มัธยมปลาย
ยายยังได้อยู่ทันอยู่ แต่ยายยังติดนิสัยจากบ้านเก่าอยู่นะ มีโซฟาให้นั่งแต่ชอบนั่งพื้นปูน ปูเสื่อนั่งนอกบ้านบ้างอะไรบ้าง
นี่ขนาดไม่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตทุกวันนะนิว่าเคยไปนั่งมองปากใครตอนเขากินขนมบ้าง เคยอิจฉาเพื่อนๆที่ใช้ของดีๆบ้าง
เยอะแยะตาแป๊ะขายหมู
เหมือนพล่ามอะไรไม่รู้ แต่แค่อยากแชร์ประสบการณ์ค่ะว่าเกิดมาและโตมา ใช้ชีวิตอยู่ยังไง ^_______^"
กระทู้ชวนคุย >>> เติบโตมาด้วยสภาพบ้านเป็นแบบไหนคะ ยังจำกันได้หรือเปล่า
เลยนั่งนึกถึงสมัยเด็กๆตอนอยู่กับเขาค่ะ เลยตั้งกระทู้นี้
จำได้ว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ยากจนมากอ่ะ
สภาพบ้านแบบว่า บ้าน2ชั้น เป็นบ้านที่เขาให้มาตอนเขาเลิกทำเหมืองแร่ไป (ห้องแถวของพนักงานเหมืองแร่)
จะเป็นห้องๆติดกันเหมือนอาคารพาณิชย์สมัยนี้ แต่สมัยก่อนจะเป็นไม้ ผนังเป็นฟาก พื้นชั้นแรกเป็นดินต้องใส่รองเท้าเดิน
บ้านเอียงๆไปทางขวาหน่อยๆ มุงสังกะสีผุๆ ถ้าพายุเข้าก็ไม่เหลือ เวลาฝนตกยายสั่งห้ามว่า
ห้ามออกไปไหน ลมจะพัดสังกะสีลงมาบาดคอเอา (มันไม่ยึดติดคาน เวลาลมพัดที สังกะสีเปิดผั่บๆ)
ตอนกลางวันนี่เหมือนนอนเล่นกับแสงเรเซอร์เลยค่ะ ทะลุไขว้กันไปมา เวลาฝนตกก็เหมือนนอนฟังเสียงดนตรี
เสียงกาละมังรองน้ำนั่นเอง (ตุ่มต๊ำตุบตั่บต๊ำตุ่มต่ำ) ถ้าเป็นในห้องนอนก็จะมีผ้ายางรองบนมุ้งอีกทีกันฝนหยดใส่ที่นอน
เคยแบบว่าถ้าผ้ายางที่ผูกไว้กับเชือกหลุด นอนๆอยู่ ฝันว่าได้เล่นน้ำฝนประมาณนั้นมั้ง ที่นอนเราบางทีเปียกจนขึ้นรา
เคยขึ้นไปนอน แบบว่าอ่าวที่นอนเปียก ก็ต้องเอาผ้า เสื้อมาปูทับๆแล้วนอนให้มันผ่านไปในคืนนั้น
เรานอนไม่เคยสนิทใจถ้าวันไหนฝนตกหนัก ลมแรง มีอยู่ครั้งนึงจำได้ขึ้นใจ ตอนเด็ก พายุเข้าแล้วคนข้างบ้านต้องอุ้มเราไปบ้านเขา
แล้วยายเราก็วิ่งตามไปทีหลัง มันน่ากลัวมากอ่ะ กลัวบ้านตัวเองจะปลิว
สภาพข้างในบ้านจะแบ่งเป็นโซนๆ โซนหน้าทีวีก็จะมีแคร่ใหญ่ๆยาวๆไว้นอนดูทีวี โต๊ะเล็กๆไว้วางทีวี
ทีวีธานินทร์จอสีรุ่นแรกๆเลย ไม่มีรีโมท ใช้หนวดกุ้ง วันไหนพายุเข้าให้รีบดึงสายสัญญาณด้านหลังออกเลย ไม่งั้นฟ้าจะผ่าทีวี
โซนครัวก็จะมีโต๊ะไม้วางเครื่องปรุง โต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้เล็กๆไว้กินข้าว โซนรับแขกเป็นติดประตู จะมีแคร่ตัวใหญ่ๆ
เอาไว้เวลาแขกมาบ้าน ส่วนห้องน้ำอยู่ด้านนอกจ้า กลางคืนอย่าได้พูดถึง อั้นฉี่ยันเช้า สภาพแบบว่า ทั้งผนังทั้งหลังคา
ทำจากสังกะสี ด้านล่างขอบผุๆ
เข้าหน้าฝนน้ำจะท่วมเข้าบ้านเป็นประจำ ต้องคอยเอาขัน เอาถ้วยวักน้ำออกตลอดเวลา ไหลจากหลังบ้าน ทะลุหน้าบ้าน
เคยร้องไห้บ่อยๆถามตัวเอง ทำไมบ้านเราไม่เหมือนบ้านเพื่อนๆ อยากมีห้องดีๆเอาไว้แปะรูปดาราที่ตัวเองชอบ
ไว้แปะดาวเรืองแสง โมบายกรุ้งกริ้งหน้าประตู พอโตขึ้นก็เข้าใจทุกอย่างเลยคิดไว้ว่าจะเก็บเงิน
สร้างบ้านให้ทุกคนอยู่ แต่ยายเราก็ไม่อยู่ดูความสำเร็จเราแล้ว แต่แม่สร้างบ้านหลังใหม่ตอนเราอยู่มัธยมปลาย
ยายยังได้อยู่ทันอยู่ แต่ยายยังติดนิสัยจากบ้านเก่าอยู่นะ มีโซฟาให้นั่งแต่ชอบนั่งพื้นปูน ปูเสื่อนั่งนอกบ้านบ้างอะไรบ้าง
นี่ขนาดไม่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตทุกวันนะนิว่าเคยไปนั่งมองปากใครตอนเขากินขนมบ้าง เคยอิจฉาเพื่อนๆที่ใช้ของดีๆบ้าง
เยอะแยะตาแป๊ะขายหมู
เหมือนพล่ามอะไรไม่รู้ แต่แค่อยากแชร์ประสบการณ์ค่ะว่าเกิดมาและโตมา ใช้ชีวิตอยู่ยังไง ^_______^"