ก่อนอื่นผมจะเริ่มต้นด้วยการแนะนำตัวผม เป็นนักศีกษา คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยย่านพระราม7
ผมเป็นเด็กที่หัวอ่อนมาก แต่โชคดีที่สอบติด ผมมาจากเด็กช่าง ที่ใฝ่ฝันอยากเป็นวิศวกร ซึ่งมีช่องทางที่
จะเรียนได้น้อยมาก เพราะในตอนนั้นคณะเริ่มปิดไม่รับเด็กต่อเนื่อง เพราะคงเนื่องจากเด็กช่างคงเรียนไม่ใหว
แต่ก็จริง เพราะการเข้าไปเรียนนั้นเราจะต้องเรียนรวมกับเด็ก ที่จบมาจาก ม.6 ลองนึกภาพสิครับ เด็ก ม.6
ที่ฟิตมากในเรื่องของความรู้ ส่วนเด็กช่างเรามีแต่ภาคปฏิบัติ ในช่วงเทอมแรกๆนั้นจะมีการสอบมิดเทอม
ซึ่งทำให้ผมได้รู้เลยว่า มันแตกต่างอย่างไร ระหว่างเด็กช่างกับ เด็ก ม.6 และเมื่อผ่านมิดเทอมไปนั้นผมได้
คะแนนที่โครตจะทุเรศเลยว่าได้ ไม่เกิน 5 คะแนนซักวิชา ทั้งๆที่ตอนสอบเข้าผมอยู่ในอันดับต้นๆ ทำให้ผม
มีความคิดว่านี่ใช่ที่ของเรารึเปล่า จึงทำให้ผมเริ่มคิดว่าเราควรไปต่อหรือถอยหลัง ผมจึงเก็บตัวไม่ไปเรียน
นั่งคิดอยู่กับบ้านหลายวันจนมีคำพูดจากคนแถวบ้านว่า ดูมันมาเรียนไม่เท่าไรก้อท้อละ ลองคิดดูครับเด็ก
ช่างที่มีความฝัน บวกกับการไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี จึงคิดว่าเราควรกลับไปทำให้มันสำเร็จ บอกตามตรงผมใช้
เวลาในการปรับตัวนานมาก ล้มลุกคลุกคลาน จนอยู่ตัวแล้วเริ่มชินกับมันโดยความคิดที่ว่า เราคือคน คนสอน
เราก็คือคน คนที่เรียนกับเราก็คือคน ทำไมเราถึงทำไม่ได้ ผมเลยมองว่าเด็กเรียนมันทำไง เราต้องทำตามมัน
และมากกว่ามันสองเท่า จากนั้นก็เรียนผ่านไปจนปีแก่ (คือผมใช้เวลาเรียน 5 ปี) ซึ่งผ่านอะไรมาเยอะ เอฟบ้าง
ดองโปรเจคไว้บ้าง เพราะเรามันไม่เก่ง จนเราเก็บวิชาจนหมดหลักสูตร แต่ติดอยู่แค่ เกรดเรายังไม่ถึงสองและ
ได้ใช้โควต้าติดโปรไปแล้วสามครั้ง ตอนนั้นผมเกรดอยู่ที่ 1.89 (ที่มหาวิทยาลัยผมนั้นจะต่ำว่า 2.00 ได้ไม่เกิน 4 เทอม)
ดังนั้นผมจึงวัดดวงที่จะเรียนตัวช่วยเพื่อปรับเกรด(ตัวช่วยคือวิชานอกหลักสูตรที่คิดว่าเขาจะช่วย)ผมลงไปสามตัว
เพราะผมมีข้อจำกัดอยู่ที่ 1.ผมเก็บตัวเรียนหมดแล้ว 2.ผมอายุ25จะ26แล้ว 3.พ่อแม่ผมก็หนี้เยอะแล้ว ผมจึงเลือก
ที่จะทำงานไปด้วยและเรียนในช่วงเย็นไปด้วย ซึ่งตอนนั้นผมได้ทำงานเกี่ยวกับสายวิศวกรรมโดยตรง ซึ่งคนที่
รับผมทำงานผมจะไม่ลืมพระคุณของเขาเลย ผมบอกเขาว่าผมเรียนไม่เก่งจะจบรึเปล่าไม่รู้ และผมได้ยินคำคำนึง
ที่ผมจำมาตลอด เขาบอกผมว่า เขาจะสอนให้ผมเป็นวิศวกรที่เป็นมืออาชีพให้ได้ เพราะนั่นเองที่ให้ผมต้องทำ
งานค่อนข้างหนัก และต้องเรียนไปด้วย และเมื่อเวลาผ่านไปจนถึงช่วงสอบไฟนอลผมสอบวิชาช่วยจนหมด
โดย มีวิชา ที่จำเป็นมากๆเพื่ออนาคตจะต้องใช้ในงานจริง และสองวิชาเป็นวิชาพื้นฐาน และที่ขาดไม่ได้คือการ
สอบโปรเจคจบซึ่งผมดองไว้นาน ซึ่งผมก็สอบจนหมดจนถึงวันที่เกรดออก วันนั้นเป็นวันที่ทำให้ผมอึ้งและร้องไม่ออก
เพราะก่อนหน้านั้นผมสัมภาษณ์งาน และได้รับเข้าทำงานทั้งหมด แต่เกรดที่ออกมานั้นผมได้ 1.97 ซึ่งจะทำให้ผม
พ้นสภาพจากการเป็นนักศึกษา หรือพูดง่ายๆก็คือโดนรีไทร์ นั่นเองผมจึงเช็คและไปขอดูคะแนนและโชคดีที่หนึ่งใน
ตัวช่วยที่ลงเรียนไปนั้นอาจารย์ตรวจข้อสอบบกพร่องท่านจึงได้แก้ไข้ให้ ผมจึงมองว่าควรหาตัวช่วยโดยการไปขอ
ความช่วยเหลือจากภาควิชา เพื่อให้โปรเจคออกมาเป็น A หรือ B เพราะผมรู้ตัวเองดีว่าเกรดโปรเจคจะออกเป็นอะไร
(กฏการออกเกรดของโปรเจคจบในภาควิชาของผมนั้น หากส่งตรงเทอม จะได้ A หากส่งช้ากว่าจะลดเกรดละเทอม)
ผมได้ค้างโปรเจคไว้สี่เทอมซึ่งจะทำให้ผมได้ C+ เพราะหากผมได้ C+ เกรดเฉลี่ยผมจะอยู่ที่ 1.99 ผมเลยคิดว่าผมควร
ที่จะไปขอความอนุเคราะห์จากทางภาควิชาให้ช่วย และทางภาควิชาได้เอาไปประชุม แต่ผลที่ได้คือเขาให้เราไปลง
เรียนซัมเมอร์แล้วตอนนั้นคือเลยการลงทะเบียนซัมเมอร์ไปเรียบร้อยแล้ว โดยปกติมหาวิทยาลัยผมจะไม่เปิดซัมเมอร์
หรือจะเปิดก็จะเป็นพวกวิชากลาง เช่น แมท ฟิสิก เคมี หรือวิชาที่นักศึกษาทำเรื่อง ผมจึงคิดว่าถ้าผมเรียนซัมเมอร์
มันก็จะเป็นการเพิ่มหน่วยกิต และหาเกรดที่ออกมาไม่ตรงเป้า จากที่เราต้องการ 0.01 อาจจะทำให้เกรดตกลงไปมาก
กว่าเดิมผมจึงยืนยันที่จะขอให้เขาช่วย เพราะผมมองว่า โปรเจคมันขึ้นอยู่กับการตันสินกันภายในภาควิชา ซึ่งตอนนั้น
คิดว่าคนในอาจจะช่วยได้ เพราะเราเรียนกับอาจารย์ เราทำกิจกรรมกับอาจารย์ เราเดินผ่านเราใช้ชีวิตกันมา สำหรับ
ผมนั้นผมใช้เวลา 5 ปี ซึมซับกับภาพดีๆที่มีกับภาควิชา ผมจึงรอเวลาที่เกรดโปรเจคจะออก แต่เมื่อเกรดโปรเจคออก
ผมได้ C+ ตามคาด ซึ่งทำให้ผมต้องโดนรีไทร์อัตโนมัติ ที่เกรดเฉลี่ย 1.99 ผมพูดได้เต็มปากเลยจนถึงตอนนี้ผมยังเลิก
คิดไม่ได้ ว่าแค่ 0.01 ทำไมเขาใจร้ายจัง ผมมาเรียนไม่ได้หวังใบปริญญา ผมแค่อยากเป็นวิศวกร อยากมีใบรับรอง
อยากได้ กว.เครื่องกล เพื่อเบิกทางให้ผมสานฝันต่อไปได้เพราะ ประเทศเรายังต้องพึ่งใบพวกนี้ เพราะวันนึงเราก็ฝัน
อยากจะไปเป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ และมีความน่าเชื่อถือ เพราะเวลาที่ผ่านมาที่ล่ำเรียนผมพยายามปรับตัว จากเด็กช่าง
ชอบเที่ยว ชอบโดดเรียน ชอบเล่นเกม ไม่สนใจเรียน ผมปรับตัว พัฒนาความคิด ฝึกฝนให้เหมาะกับที่จะจบไปเป็นวิศวกร
แต่ผมก็ต้องลงเอยแบบนี้ ที่ผมพิมพ์เล่ามาทั้งหมดไม่ได้ได้อยากให้ใครมาช่วยหรืออะไรหรอกผมแค่อยากถามว่า ถ้าผม
หรือมีคนอื่นตกอยู่ในสภาพนี้พวกคุณจะ เพิ่ม 0.01 ให้เด็กพวกนั้นหรือไม่ และถ้าไม่ผมอยากรู้ว่าพวกคุณมีความคิด
อย่างไร ?

ขอบคุณครับ
Project Engineer.