เกือบยี่สิบปีแล้วที่หนีออกจากบ้านมาทำให้แม่เสียใจมาก ด้วยความคิดของเด็กอายุ 19 ปี ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่เลิกกัน มีพี่ชาย 2 คน ขาดความรักความอบอุ่นในครอบครัว แม่มีร้านค้าส่วนตัวยุ่งกับการค้าขาย พี่น้องทุกคนไม่ถูกกันสักคน เพราะเวลาแม่ด่ามักจะเอาพี่น้องมาเปรียบเทียบให้เกลียดกันเอง ดิฉันจึงมีไอเดียสิ้นคิด ณ ช่วงอายุแค่นั้น ว่า เงินไม่สำคัญ เงินไม่ทำให้มีความสุข เพียงมีความรักความอบอุ่น ชีวิตก้อคงเพียงพอแล้ว

          แต่นั่นคือโลกแห่งความฝันของเด็กอายุ 19 นี่โลกแห่งความเป็นจริง ทำงานเลี้ยงตัวเองทุกบาททุกสตางค์ แม้เข็มเย็บผ้าเพียงเล่มเดียวก้อต้องซื้อเอง ความรักหนุ่มสาวมักไม่เป็นดังใจคิด แล้วแต่บุญกรรมที่สร้างร่วมกันมาว่าใครจะได้คู่ชีวิตแบบไหน ซึ่งจะไม่ขอเอ่ยถึง สำนึกผิดกับแม่หลายครั้ง ติดต่อแม่อยากขอเพียงโอกาสนำ ธูป เทียนแพ ไปกราบเท้าขอขมาสักครั้ง ไม่ได้หวังในทรัพย์สินที่แม่หามาด้วยหยาดเหงื่อ ขอเพียงโอกาสแม่ยังไม่เคยให้

          ตอนนี้ดิฉันมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว รู้ซึ้งจนจุกเข้าไปในอก ความเป็นแม่นี้มันหน้าที่อันยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ แม้เหนื่อยยากแค่ไหนแม่ทุกคนก้อเต็มใจจะเหนื่อยเพราะมันอย่างถวายชีวิต อยากถามความรู้สึกแม่ว่า "การตัดลูกคนนึงออกไปจากชีวิต" มันง่ายดายขนาดนั้นหรอคะ

          สำหรับดิฉันแล้ว ตั้งปณิธานไว้ว่า ดิฉันจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดสำหรับลูก อาจจะไม่ได้เป็นแม่ที่ดีกว่าแม่คนอื่นๆ สุดท้ายเมื่อลูกโตแล้วจะต้องการแม่ หรือต้องการมีโลกส่วนตัวเป็นของตัวเองไม่เป็นไร ตามคำพูดที่ว่า "ลูกเลี้ยงได้แต่ตัว" หัวใจเป็นของลูกแล้วแต่ลูก ลูกหนูจะดีร้าย ลูกจะเป็นลูกของดิฉันตลอดไป

          เวลานี้ชีวิตดิฉันผ่านมาครึ่งคนแล้ว คิดเรื่องกฎแห่งกรรมได้ว่า คนเราก่อนได้พบเจอกันในชาตินี้ผูกเวรผูกกรรมกันมาไม่รู้กี่ชาติ ใช่ว่าคนอายุมากจะตายก่อน คนอายุน้อยจะตายทีหลัง ทุกอย่างล้วนอยู่บนความไม่แน่นอน จะผูกอาฆาตกันไปถึงไหน หากแม่ให้โอกาสดิฉันกราบขอขมาสักครั้งคงทำให้นอนตายตาหลับในชาตินี้