อาจจะช้าไปนิด สำหรับการตั้งทู้ซี่รีย์ เลือดมังกร ตอน หงส์
ต้องขอยอมรับตามตรง ว่าผมพึ่งดูย้อนหลังเมื่อวานนี้นี่เอง เพราะผมตั้งใจตั้งแต่เเรกแล้วว่า จะไม่ดู เลือดมังกร ตอนหงส์ (เพราะความอคติส่วนตัวล้วนๆ)
แต่เมื่อวานได้มีกระทู้พูดถึงฉาก เถ้าแก่สุง อ้าแขน ยอมรับ ในตัวลูกสาว ทำไงได้ ไอ้ผมตอนเด็ก พ่อไม่กอด แม่ไม่หอมแก้ม ทำให้โหยหาฉากแบบนี้ในละครแทน 5555555
เพียงแค่ตอนแรกที่ได้ดู เลือดมังกร ตอน หงส์ อืม.....มันช่างดราม่า กัดกินหัวใจคนดูอย่างที่เขาร่ำลือจริงๆ แค่ฉากแรกก็เล่นเอาผมจุก และน้ำตาคลอ ทำไมโชคชะตาช่างใจร้ายกับเธอนัก
แรกเกิดมาก็พรากแม่จากเธอไป พ่อแทนที่จะสงสารและยอมรับ กลับเกลียดลูกสาวคนนี้ยิ่งกว่าอะไร ตอกย้ำอยู่บ่อยๆ ว่าเธอคือ ตัวซวย ผ่านไป 25 ปี พี่ชายเพียงคนเดียวที่เธอรัก เพราะเป็นเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงเป็นกำลังใจ คอยให้เธอ อดทน และ ทำให้อาป๊า ยอมรับในตัวเธอให้ได้ ฟ้าก็ยังพรากเขาไปจากเธอไปอีก
แหล่งยึดเหนี่ยวจากไป แหล่งที่เธอพยายามกอดยึดมาตลอดชีวิต อย่างเถ้าแก่สุง ก็พยายามผลักไสไล่ส่ง ทำร้ายจิตใจต่างๆนานา คนแบบนี้เป็นพ่อที่ดียังไม่ได้ แล้วจะเป็นผู้นำคนที่ดีได้อย่างไร (ขอด่าสักครั้ง อารมณ์มันขึ้น)
บุคลิกอย่างเถ้าแก่สุง ที่เอาความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้ง พอเจอความสูญเสีย ก็ทำใจยอมรับไม่ได้ จมปลักอยู่กับความทุกข์ ไม่ยอมปล่อยวาง
ในขณะที่ลูกสาวก็พยายามต่อสู้กับปัญหาต่างๆที่เข้ามา มันเป็นการยากที่ผู้หญิงในยุคนั้นจะได้รับการยอมรับ แต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ ยังมุ่งมั่นทำให้อาป๊าและทุกคนยอมรับให้ได้ นับถือในน้ำใจของเธอจริงๆ
ความภาคภูมิใจของเถ้าแก่สุง คือ งิ้ว
สิ่งที่หงส์ จะทำให้เถ้าแก่สุง ยอมรับในตัวเธอได้คือ งิ้วที่มีอยู่ในเลือดและจิตวิญญาณในตัวเธอ และเธอก็สามารถก้าวผ่านขั้นนี้ไปได้ การอ้าแขนยอมรับของเถ้าแก่สุง โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ คือ สิ่งดีงามทั้งหมด
ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่จะพิสูจน์ให้คนอื่นได้เห็น ถึงความเป็นหงส์ หงส์ที่จะบินทะยานอย่างสง่างาม เหนือมังกรทั้งปวง อย่างที่ซินแสง้วนเคยทำนายไว้
" หงส์ " ความรู้สึกที่หายไปในตอนนี้ คือ ความอคติ ในตัวผม
มาร่วมเดินทางพิสูจน์ความเป็นหงส์/มังกร ในตัวคุณกันเถอะ
" หงส์ " ความรู้สึกที่หายไป
ต้องขอยอมรับตามตรง ว่าผมพึ่งดูย้อนหลังเมื่อวานนี้นี่เอง เพราะผมตั้งใจตั้งแต่เเรกแล้วว่า จะไม่ดู เลือดมังกร ตอนหงส์ (เพราะความอคติส่วนตัวล้วนๆ)
แต่เมื่อวานได้มีกระทู้พูดถึงฉาก เถ้าแก่สุง อ้าแขน ยอมรับ ในตัวลูกสาว ทำไงได้ ไอ้ผมตอนเด็ก พ่อไม่กอด แม่ไม่หอมแก้ม ทำให้โหยหาฉากแบบนี้ในละครแทน 5555555
เพียงแค่ตอนแรกที่ได้ดู เลือดมังกร ตอน หงส์ อืม.....มันช่างดราม่า กัดกินหัวใจคนดูอย่างที่เขาร่ำลือจริงๆ แค่ฉากแรกก็เล่นเอาผมจุก และน้ำตาคลอ ทำไมโชคชะตาช่างใจร้ายกับเธอนัก
แรกเกิดมาก็พรากแม่จากเธอไป พ่อแทนที่จะสงสารและยอมรับ กลับเกลียดลูกสาวคนนี้ยิ่งกว่าอะไร ตอกย้ำอยู่บ่อยๆ ว่าเธอคือ ตัวซวย ผ่านไป 25 ปี พี่ชายเพียงคนเดียวที่เธอรัก เพราะเป็นเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงเป็นกำลังใจ คอยให้เธอ อดทน และ ทำให้อาป๊า ยอมรับในตัวเธอให้ได้ ฟ้าก็ยังพรากเขาไปจากเธอไปอีก
แหล่งยึดเหนี่ยวจากไป แหล่งที่เธอพยายามกอดยึดมาตลอดชีวิต อย่างเถ้าแก่สุง ก็พยายามผลักไสไล่ส่ง ทำร้ายจิตใจต่างๆนานา คนแบบนี้เป็นพ่อที่ดียังไม่ได้ แล้วจะเป็นผู้นำคนที่ดีได้อย่างไร (ขอด่าสักครั้ง อารมณ์มันขึ้น)
บุคลิกอย่างเถ้าแก่สุง ที่เอาความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้ง พอเจอความสูญเสีย ก็ทำใจยอมรับไม่ได้ จมปลักอยู่กับความทุกข์ ไม่ยอมปล่อยวาง
ในขณะที่ลูกสาวก็พยายามต่อสู้กับปัญหาต่างๆที่เข้ามา มันเป็นการยากที่ผู้หญิงในยุคนั้นจะได้รับการยอมรับ แต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ ยังมุ่งมั่นทำให้อาป๊าและทุกคนยอมรับให้ได้ นับถือในน้ำใจของเธอจริงๆ
ความภาคภูมิใจของเถ้าแก่สุง คือ งิ้ว
สิ่งที่หงส์ จะทำให้เถ้าแก่สุง ยอมรับในตัวเธอได้คือ งิ้วที่มีอยู่ในเลือดและจิตวิญญาณในตัวเธอ และเธอก็สามารถก้าวผ่านขั้นนี้ไปได้ การอ้าแขนยอมรับของเถ้าแก่สุง โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ คือ สิ่งดีงามทั้งหมด
ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่จะพิสูจน์ให้คนอื่นได้เห็น ถึงความเป็นหงส์ หงส์ที่จะบินทะยานอย่างสง่างาม เหนือมังกรทั้งปวง อย่างที่ซินแสง้วนเคยทำนายไว้
" หงส์ " ความรู้สึกที่หายไปในตอนนี้ คือ ความอคติ ในตัวผม
มาร่วมเดินทางพิสูจน์ความเป็นหงส์/มังกร ในตัวคุณกันเถอะ