หวัดดีค่ะ
คือเรื่องที่จะเล่ามันเกี่ยวกับความรักแบบ พ่อแม่ลูกอ่ะค่ะ
คือมีเรื่องจะมาถาม: ทุกคนเคยถูกพ่อแม่เปรียบเทียบ
กับพี่น้องด้วยกันหรือเปล่า??
.
.
.
.
เมื่อก่อนตอนอยู่ประถมเราค่อนข้างเรียนเก่งตั้งแต่

ป.1-6 เกรดเฉลี่ยที่ต่ำสุดคือ 3.70 แต่เราไม่เคยดีใจเลย

เพราะพ่อแม่ตอนรู้เกรดก็จะ เออๆออๆไม่สนใจ

มีอยู่ปีนึงเราได้เกรด 3.98 เราว่ามันดีมากแล้วนะ

แต่พอไปบอกพ่อก็แบบ "ก็ดี"  อะไรคือก็ดี?คือตอนนั้นเสียใจนิดๆ

แต่พอวันถัดมา พี่สาวเราได้เกรด 2.75 แล้วมาบอกพ่อ

ที่เสียใจคือพ่อบอกกับพี่ว่า "โอ้ ลูกพ่อเก่งจริงๆเลย" แล้วพอกลางคืนพอก็พาไปกินเลี้ยงทั้งบ้าน

แต่เราไม่ได้ไปหรอกนอนร้องไห้อยู่ในห้อง(หลังจากนั้นก็คิดนะเพราะว่าพี่เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง

พอเลยอาจจะอยากสร้างกำลังใจไรงี้) แต่ถึงยังงั้นเราก็น้อยใจอยู่ดี

หลังจากวันนั้นเราก็ย้ายเข้าไปเรียน ม.1ที่โรงเรียนประจำจังหวัดพอเทอมแรกก็ได้เกรด

3.53 ซึ่งมันดร็อปอันนี้ก็เข้าใจแต่เราก็คิดว่าเทอมหน้าอ่านหนังสือเพิ่มอีกหน่อยคงดีขึ้นแหละ

แต่พอกลับไปถึงบ้านพ่อรู้เกรดก็พูดขึ้นมาเลยว่า " นี่พอส่งไปเรียนนะมัวทำอะไร เกรดถึงได้ตกแบบนี้

ทำไมพอยิ่งโตยิ่งขี้เกียจ ห่ะ" ตอนนั้นจำได้เลยว่าเราวิ่งเข้าห้องไปเลย แล้วไปนั่งคิดคนเดียวว่า

ทำไมพ่อถึงต้องโกรธเราด้วยทำไมต้องด่าที่เราเกรดตกมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แต่พอคิดไปมา

ทำไมเมื่อก่อนตอนพี่ได้เกรดขึ้นมาแค่นิดหน่อย พ่อก็เอาแต่ชมเอาแต่ให้กำลังใจให้สู้ต่อ

เเล้วเราล่ะ?เกิดมาไม่เคยมีครั้งไหนเรียนดีแล้วพ่อชม เกรดตกแล้วพ่อให้กำลังใจ ทำไม

ตอนที่พี่ได้เกรดน้อยๆถึงได้ให้กำลังใจ เกรดดีขึ้นถึงได้ชม ทำไมล่ะ??

หลังจากวันนั้นเราเริ่มไม่ตั้งใจเรียนดูบ้างเพราะคิดว่าเรียนเก่งไปก็ไม่เห็นได้อะไร

เกรดตกมากเทอม2ได้ 2.89 พ่อรู้เกรดพ่อก็ไม่คุยกับเราประมาณ3 -4 วัน

แม่เราขอคุยนอกรอบ แม่ถามว่าทำไมเกรดถึงตก เราก็บอกไปว่า "แม่หนูเกรดตกนะ ไม่คิดจะให้กำลังใจหน่อยอ่อแม่"

คือเราประชดนั้นแหละ