คือเรา แอบชอบเพื่อนที่ทำงานด้วยกันมาพักใหญ่ๆ
จนสุดท้าย ตัดสินใจ ร่วมกิจกรรมที่มีการส่งเพลง ให้คนที่แอบชอบ
คือเราส่งเพลงๆ หนึ่งไป ปรากฏว่า มันดันส่งผิดเพลง
เราก็แบบทำไงดีวะ สุดท้ายด้วยความเกรียน เราจึง "สมัครเมลใหม่ มา 2 เมล พร้อมได้เฟส ใหม่มา สองเฟส "
ตอนแรก เราadd friend เค้าไม่รับเรา เราส่ง msg fb ไป เค้าก็ไม่รีด (คือเราส่งไปประมาณว่า เพลงที่ส่งให้มันผิดอะ จริงๆ ต้องการส่งเพลงนี้ให้แทน)
สุดท้ายด้วยความฉลาดของเรา เราก็ใช้เฟสปลอม ติดต่อคนส่งเพลงแทน แร้วก็ได้เพลงที่ต้องการส่งให้ไปใน fb เค้า
^^ รู้มั้ยว่า ทุกคนแทบจะกรี๊ด เหมือนเรื่องเม้าท์ ใครส่งให้เค้าฟร่ะ (คือเราก็ต้องเนียนๆ ใช่ดิ ใครส่งให้เค้าฟระ)
คือเค้าก็โพสต์ ประมาณว่า "ขอบคุณมากๆนะ เพลงเพราะดี" เค้าเคยเปรยๆ ว่า "พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครส่ง ดูไม่มีclue" เราก็แบบเนียนๆ ว่านั่นดิ อยากรู้เหมือนกัน (ทั้งที่จริง ตรูนี่แหล่ะ อึดอัดมาก ต้องปิดปังทั้งเค้า และเพื่อนๆ ของเราที่มานั่งdiscuss กับตรู ใครส่งให้เค้าฟระ)
แล้วทุกอย่างก็เงียบหายไป พร้อมๆกับ เวลาที่ได้ใกล้ชิดกับเค้าหมดไป เรากับเค้าไม่ได้เจอกันอีก ทั้งที่ทำงานที่เดียวกัน
จนถึงวันหนึ่ง วันที่ฉันรู้สึกว่า คิดถึงมากๆ อยากรู้ความเป็นไปของเค้า ไม่เจอกันเลย
เราเลยแต่งกลอนขึ้นมากลอนนึง พร้อมคิดในใจ "ตรูแมร่งแต่งกลอนเก่งนะ อยากให้เค้าอ่านจัง"
ด้วยความบ้า นึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ เราตัดสินใจ เอาเฟสปลอม ตอนนั้น add ไปใหม่ พร้อมกับ ตั้งชื่อใหม่ ประมาณว่า "คุณแอบรัก รับadd..."
พร้อมรูปประจำตัวเฟส เป็นบทกลอน(เพลงยาว)ของเรา
ทั้งที่ในใจคิดว่า "ไม่มีทางที่เค้าจะรับเรา " เราพยายามสุดดๆแล้วนะ กดadd เสร็จ แร้วปิดเฟสทันที
แต่ไม่รู้อะไรดลใจ เราตัดสินใจเช็คเมลล์เกรียนของเราในไม่กี่วินาทีต่อมา >>>ตกใจมากๆเลย มันขึ้นเตือนว่า เค้ารับadd เราแล้ว ทั้งที่ตอนนั้นเค้าไม่ออนอยู่ (คือเราดูจากเฟสจริงเรา ซึ่งเป็นเพื่อนกับเค้า)
จากนั้น เราก็ทักไป แบบเห็นกลอนยัง
เค้าก็แบบ ขอบคุณมากๆ นะ จะไม่บอกว่าใครใช่มั้ย >>>เราก็บอกว่า แบบนี้แหล่ะดีแร้ว แค่อยากเป็นกำลังใจให้เค้าเฉยๆ อย่ากลัวเรานะ เรากลัวเธอรำคาญ จบการสนทนาแบบฟินๆ (นี่ตรูทำไรลงไปเนี่ย)
หลังจากนั้น เราก็มักส่งกลอน ให้กำลังใจเค้าไป อาจมีเสี่ยวบ้าง ถามว่าตอนนี้เค้าเป็นไงบ้าง เค้าก็ขอบคุณ ชมเราว่าแต่งกลอนเก่งนะ คือถามอะไรไปเค้าก็ดูตั้งใจตอบนะ (เราพิมพ์คอม แต่เค้าส่งเป็นmsg มือถืออะ)
จนถึงคุยกันประมาณ สี่ห้าครั้ง (เราทักไปตลอด) เราก็แบบ สับสนตัวเอง "ชั้นทำไรอยู่ ทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไร " คือตอนแรก แบบ แค่ขอคุย ได้รู้ความเป็นไปเค้า เราก็ดีใจแร้ว แต่มันก็เหนื่อยนะ ที่ต้องแบบ จะคุยอะไร จะรำคาญเรามั้ย
เราตัดสินใจ บอกเค้าไป...
ว่า เรารู้สึกสับสน ไม่รู้ทำไปทำไม เกรียนเฟส แร้วพี่ก็ยังมานั่งตอบเราอยู่
เค้าบอก เอาเฟสจริงมาคุยดิ555
เราก็ไม่ได้ จริงๆ
เค้าก็ถาม แบบ ถามหน่อย เราเคยคุยกันมั้ย บ่อยมั้ย >>เราก็ตอบแบบ save ตัวเอง
สุดท้ายคำถามเด็ด "ทำไมถึงชอบพี่ ถามหน่อย " >>เรานี่แบบ ตอบไม่ถูกทีเดียว แต่ก็ตอบไปนะ
เค้าก็ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ นะ
คือ ตอนนี้ เราก็กะแบบ ทักอาทิตย์ละครั้ง ไรงี้
คือ สับสนตัวเองว่า "เราควรจะเอาไงต่อ คือตอนคุยกันมันก็มีความสุขนะ แค่เปิดเฟสเกรียนมาที นี่ก็แบบใจสั่น ตอบmsg ตรูแร้วเย่ๆ แต่แบบก็กลัวเค้ารำคาญ " + เราเหนื่อยเหมือนกันนะ ทำไรอยู่
เราเคยถามเค้าตรงๆว่า รำคาญมั้ย "เค้าบอก ไม่รำคาญนะ ขำๆดี คุยกับใครก็รู้"
อีกใจหนึ่ง ฟิน+ กลัวว่า เค้าจะรู้ความจริงหรือยัง มันคุ้นๆ มั้ย คนแบบนี้(เค้าทายว่าเราเป็นคนขี้อาย และคุยเก่ง)
ตอนนี้ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ แบบ สามวันครั้ง ห้าวันครั้ง แต่เราทักก่อนตลอด เราผลัดกันให้กำลังใจกัน แบบช่วงเค้ายุ่งๆ เราก็ส่งกลอนให้กำลังใจไป ช่วงเราไม่สบายใจ เค้าก็รับฟัง และก็ให้คำปลอบใจ ชี้แนะต่างๆ มีคำถามไร ถามเค้า เค้าก็แนะนำตลอด คือเค้าาดีกับเรามากๆ (ตัวจริงเค้าก็ดีอย่างงี้อยู่แร้ว)
แต่เริ่มเห็นพัฒนาการแบบ มีชวนเราคุยบ้าง ใช้ภาษาดูสนิทขึ้น
คุยกันมาได้เกือบ สองเดือนแร้ว
แต่ปัญหาคือ เราเริ่มอึดอัดกังวลเวลาเจอตัวจริงๆเค้า(ที่ทำงาน หากมีโอกาส เราก็ได้เจอกันบ้าง แต่น้อยมาก) คือ เพื่อนเราที่รู้เรื่องก็บอก เค้าน่าจะสงสัยแกนะ คนเกรียนๆ สไตล์บ้าๆ บอๆ อย่างงี้ จะมีสักกี่คน
เราเลยบอกเค้าไปในเฟสปลอมว่า ถ้าถึงเวลาเราจะสารภาพไป เค้าก็เข้าใจ แร้วก็ไม่โกรธเรา เค้าบอกว่า ยังไม่รู้ว่าเราเป็นใคร ตอนเราแอบถามเค้าดูเล่นๆ
ถามว่า ถ้าเป็นคุณ ๆ จะทำอย่างไงต่อกับเรื่องนี้ ควรคุยต่อหรือไม่ หรือแบบจบๆ ไป จะได้ไม่มานั่งเสียใจ ละเมอบ้าบออยู่
หรือ สารภาพความจริงไปเลย (แต่เรากลัวว่า มิตรภาพในชีวิตจริงจะหายไป เราจะเกร็ง อายเค้าเอง)
ปล.1 คือ ความรุ้สึกเรา มันเหมือนกับการ ที่ เรา "เราไม่เคย มีตัวตน อยู่ในสายตาเค้า จนวันนึง เราสามารถวิ่งมาถึงเค้า ได้รู้จัก ได้คุยกับเค้าอย่างงี้ เราไม่รู้จะเอาไงต่อ หยุดวิ่งมั้ย มันก็เสียดายนะ แต่ก็รู้อยู่กับใจว่า วิ่งๆไปก็ไม่ถึงเส้นชัย"
อวัศยา
ทำไงต่อดี หลังจาก ใช้เฟสปลอม คุยกับคนที่ "แอบรัก"
จนสุดท้าย ตัดสินใจ ร่วมกิจกรรมที่มีการส่งเพลง ให้คนที่แอบชอบ
คือเราส่งเพลงๆ หนึ่งไป ปรากฏว่า มันดันส่งผิดเพลง
เราก็แบบทำไงดีวะ สุดท้ายด้วยความเกรียน เราจึง "สมัครเมลใหม่ มา 2 เมล พร้อมได้เฟส ใหม่มา สองเฟส "
ตอนแรก เราadd friend เค้าไม่รับเรา เราส่ง msg fb ไป เค้าก็ไม่รีด (คือเราส่งไปประมาณว่า เพลงที่ส่งให้มันผิดอะ จริงๆ ต้องการส่งเพลงนี้ให้แทน)
สุดท้ายด้วยความฉลาดของเรา เราก็ใช้เฟสปลอม ติดต่อคนส่งเพลงแทน แร้วก็ได้เพลงที่ต้องการส่งให้ไปใน fb เค้า
^^ รู้มั้ยว่า ทุกคนแทบจะกรี๊ด เหมือนเรื่องเม้าท์ ใครส่งให้เค้าฟร่ะ (คือเราก็ต้องเนียนๆ ใช่ดิ ใครส่งให้เค้าฟระ)
คือเค้าก็โพสต์ ประมาณว่า "ขอบคุณมากๆนะ เพลงเพราะดี" เค้าเคยเปรยๆ ว่า "พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครส่ง ดูไม่มีclue" เราก็แบบเนียนๆ ว่านั่นดิ อยากรู้เหมือนกัน (ทั้งที่จริง ตรูนี่แหล่ะ อึดอัดมาก ต้องปิดปังทั้งเค้า และเพื่อนๆ ของเราที่มานั่งdiscuss กับตรู ใครส่งให้เค้าฟระ)
แล้วทุกอย่างก็เงียบหายไป พร้อมๆกับ เวลาที่ได้ใกล้ชิดกับเค้าหมดไป เรากับเค้าไม่ได้เจอกันอีก ทั้งที่ทำงานที่เดียวกัน
จนถึงวันหนึ่ง วันที่ฉันรู้สึกว่า คิดถึงมากๆ อยากรู้ความเป็นไปของเค้า ไม่เจอกันเลย
เราเลยแต่งกลอนขึ้นมากลอนนึง พร้อมคิดในใจ "ตรูแมร่งแต่งกลอนเก่งนะ อยากให้เค้าอ่านจัง"
ด้วยความบ้า นึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ เราตัดสินใจ เอาเฟสปลอม ตอนนั้น add ไปใหม่ พร้อมกับ ตั้งชื่อใหม่ ประมาณว่า "คุณแอบรัก รับadd..."
พร้อมรูปประจำตัวเฟส เป็นบทกลอน(เพลงยาว)ของเรา
ทั้งที่ในใจคิดว่า "ไม่มีทางที่เค้าจะรับเรา " เราพยายามสุดดๆแล้วนะ กดadd เสร็จ แร้วปิดเฟสทันที
แต่ไม่รู้อะไรดลใจ เราตัดสินใจเช็คเมลล์เกรียนของเราในไม่กี่วินาทีต่อมา >>>ตกใจมากๆเลย มันขึ้นเตือนว่า เค้ารับadd เราแล้ว ทั้งที่ตอนนั้นเค้าไม่ออนอยู่ (คือเราดูจากเฟสจริงเรา ซึ่งเป็นเพื่อนกับเค้า)
จากนั้น เราก็ทักไป แบบเห็นกลอนยัง
เค้าก็แบบ ขอบคุณมากๆ นะ จะไม่บอกว่าใครใช่มั้ย >>>เราก็บอกว่า แบบนี้แหล่ะดีแร้ว แค่อยากเป็นกำลังใจให้เค้าเฉยๆ อย่ากลัวเรานะ เรากลัวเธอรำคาญ จบการสนทนาแบบฟินๆ (นี่ตรูทำไรลงไปเนี่ย)
หลังจากนั้น เราก็มักส่งกลอน ให้กำลังใจเค้าไป อาจมีเสี่ยวบ้าง ถามว่าตอนนี้เค้าเป็นไงบ้าง เค้าก็ขอบคุณ ชมเราว่าแต่งกลอนเก่งนะ คือถามอะไรไปเค้าก็ดูตั้งใจตอบนะ (เราพิมพ์คอม แต่เค้าส่งเป็นmsg มือถืออะ)
จนถึงคุยกันประมาณ สี่ห้าครั้ง (เราทักไปตลอด) เราก็แบบ สับสนตัวเอง "ชั้นทำไรอยู่ ทำไปทำไม ทำไปเพื่ออะไร " คือตอนแรก แบบ แค่ขอคุย ได้รู้ความเป็นไปเค้า เราก็ดีใจแร้ว แต่มันก็เหนื่อยนะ ที่ต้องแบบ จะคุยอะไร จะรำคาญเรามั้ย
เราตัดสินใจ บอกเค้าไป...
ว่า เรารู้สึกสับสน ไม่รู้ทำไปทำไม เกรียนเฟส แร้วพี่ก็ยังมานั่งตอบเราอยู่
เค้าบอก เอาเฟสจริงมาคุยดิ555
เราก็ไม่ได้ จริงๆ
เค้าก็ถาม แบบ ถามหน่อย เราเคยคุยกันมั้ย บ่อยมั้ย >>เราก็ตอบแบบ save ตัวเอง
สุดท้ายคำถามเด็ด "ทำไมถึงชอบพี่ ถามหน่อย " >>เรานี่แบบ ตอบไม่ถูกทีเดียว แต่ก็ตอบไปนะ
เค้าก็ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ นะ
คือ ตอนนี้ เราก็กะแบบ ทักอาทิตย์ละครั้ง ไรงี้
คือ สับสนตัวเองว่า "เราควรจะเอาไงต่อ คือตอนคุยกันมันก็มีความสุขนะ แค่เปิดเฟสเกรียนมาที นี่ก็แบบใจสั่น ตอบmsg ตรูแร้วเย่ๆ แต่แบบก็กลัวเค้ารำคาญ " + เราเหนื่อยเหมือนกันนะ ทำไรอยู่
เราเคยถามเค้าตรงๆว่า รำคาญมั้ย "เค้าบอก ไม่รำคาญนะ ขำๆดี คุยกับใครก็รู้"
อีกใจหนึ่ง ฟิน+ กลัวว่า เค้าจะรู้ความจริงหรือยัง มันคุ้นๆ มั้ย คนแบบนี้(เค้าทายว่าเราเป็นคนขี้อาย และคุยเก่ง)
ตอนนี้ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ แบบ สามวันครั้ง ห้าวันครั้ง แต่เราทักก่อนตลอด เราผลัดกันให้กำลังใจกัน แบบช่วงเค้ายุ่งๆ เราก็ส่งกลอนให้กำลังใจไป ช่วงเราไม่สบายใจ เค้าก็รับฟัง และก็ให้คำปลอบใจ ชี้แนะต่างๆ มีคำถามไร ถามเค้า เค้าก็แนะนำตลอด คือเค้าาดีกับเรามากๆ (ตัวจริงเค้าก็ดีอย่างงี้อยู่แร้ว)
แต่เริ่มเห็นพัฒนาการแบบ มีชวนเราคุยบ้าง ใช้ภาษาดูสนิทขึ้น
คุยกันมาได้เกือบ สองเดือนแร้ว
แต่ปัญหาคือ เราเริ่มอึดอัดกังวลเวลาเจอตัวจริงๆเค้า(ที่ทำงาน หากมีโอกาส เราก็ได้เจอกันบ้าง แต่น้อยมาก) คือ เพื่อนเราที่รู้เรื่องก็บอก เค้าน่าจะสงสัยแกนะ คนเกรียนๆ สไตล์บ้าๆ บอๆ อย่างงี้ จะมีสักกี่คน
เราเลยบอกเค้าไปในเฟสปลอมว่า ถ้าถึงเวลาเราจะสารภาพไป เค้าก็เข้าใจ แร้วก็ไม่โกรธเรา เค้าบอกว่า ยังไม่รู้ว่าเราเป็นใคร ตอนเราแอบถามเค้าดูเล่นๆ
ถามว่า ถ้าเป็นคุณ ๆ จะทำอย่างไงต่อกับเรื่องนี้ ควรคุยต่อหรือไม่ หรือแบบจบๆ ไป จะได้ไม่มานั่งเสียใจ ละเมอบ้าบออยู่
หรือ สารภาพความจริงไปเลย (แต่เรากลัวว่า มิตรภาพในชีวิตจริงจะหายไป เราจะเกร็ง อายเค้าเอง)
ปล.1 คือ ความรุ้สึกเรา มันเหมือนกับการ ที่ เรา "เราไม่เคย มีตัวตน อยู่ในสายตาเค้า จนวันนึง เราสามารถวิ่งมาถึงเค้า ได้รู้จัก ได้คุยกับเค้าอย่างงี้ เราไม่รู้จะเอาไงต่อ หยุดวิ่งมั้ย มันก็เสียดายนะ แต่ก็รู้อยู่กับใจว่า วิ่งๆไปก็ไม่ถึงเส้นชัย"
อวัศยา