เริ่มรู้ว่าตัวเองสายสั้นตั้งแต่ม.5เพราะเริ่มมีผลกระทบในชีวิตการเรียนซึ่งตอนนี้ปี2แล้วค่ะ ผลกระทบนี้คือการมองกระดานหรือจอโปรเจกเตอร์ไม่ชัด มองป้ายหรือตัวหนังสือไกลๆที่ไม่ได้มาจ่อตรงหน้าจะต้องใช้เวลาในการเพ่ง จนปวดเบ้าตา ปวดหัวมาก และมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

เคยตรวจสายตาประจำปีที่ร.ร.
ตอนม.5 สั้น100ต้นๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
ตอนม.6 สั้นเพิ่มขึ้นเป็นเกือบ200 หรือ200ต้นๆ ไม่แน่ใจ และก็ปล่อยผ่านไม่ได้สนใจ
จนเข้าปี1 ไม่ได้ไปตรวจเพิ่ม แต่ใช้ชีวิตในการเรียนและการทำงานที่ทุรักทุเรมาก เวลาเรียนก็มองจอโปรเจกเตอร์ไม่ชัด เวลาทำงานก็มองเบอร์เสริฟอาหารไม่ชัด อย่างเบอร์11 ก็มองเห็นเป็นเบอร์1

นี่อีกไม่กี่วันจะเปิดเทอมขึ้นปี2แล้ว ทนไม่ไหวเมื่อวานเลยไปร้านแว่น จำชื่อร้านไม่ได้ แต่อยู่ในห้างเซนเตอร์วัน ที่อนุเสาวรีย์ เดินเข้าไปบอกพนักงานว่ามาวัดสายตาและก็ซื้อคอนแทคเลนส์แบบใส เค้าก็แนะนำบอชแอนลอม ก็โอเคตกลงวัดสายตา ผลออกมาสั้น100พอดีเป้ะ เราก็งงๆมันลดลงได้ไง ทั้งๆที่อาการสายตาสั้นหนักขึ้นเรื่อยๆ พอใส่คอนแทคใส่ได้ครึ่งวันต้องถอดแล้ว มันรู้สึกตาล้ามาก ปวดเบ้าตาปวดหัวเหมือนใช้สายตาเพ่ง แต่เราแทบไม่ได้เพ่งเลยเพราะใส่อยู่บ้าน พอวันนี้ก็เลยลองใหม่ ก็เหมือนเดิมค่ะปวดเบ้าตา เหมือนคนใช้สายตานานๆ
ก็เลยสงสัยว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ มีคนบอกว่าเป็นอาการของคนที่ใส่เลนไม่ตรงกับค่าสายตา นั่นก็แสดงว่าเค้าวัดให้เรามั่วหนะสิ ซึ่งมันก็หน้าแปลกใจว่าค่าสายตามันลดลงได้จริงหรือ การวัดครั้งไหนกันแน่ที่มั่ว หรือไม่ได้มั่ว หรือเป็นเพราะเรายังไม่ชินกับการใส่คอนแทคเลนส์

.ปล. เราว่ารอมีตังเราจะตัดแว่นด้วย ควบคู่กับการใส่คอนแทคเลนส์ สลับกัน เพราะถ้าให้เราใส่อันใดอันหนึ่งตลอดเวลาก็คงไม่ไหว