ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ทั้งทุกข์ ทั้งสุข จะมีใครไหมจะรู้ว่าสิ่งที่ต้องเจอตอนนี้มันทรมานแค่ไหน ต้องร้องไห้เท่าไหร่มันถึงจะพอกับความรู้สึกเจ็บปวด ต้องเสียใจแค่ไหนมันถึงจะสุด เวลาเปลี่ยนอะไรก็ต้องเปลี่ยนแต่ทำไมเรายังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนทั้งๆคนรอบข้างของเราเดินทิ้งห่างเราไปไกลจนเราตามไม่ทัน อยากมีมั้ยเวลาเดินอยากจะเดินไปพร้อมๆกัน อาจจะมีเว้นระยะห่างสักก้าวหนึ่งเพื่อให้อีกคนเดินตามแล้วเดินไปพร้อมๆกัน จะมีมั้ยเวลาทำอะไรเราจะนึกถึงกันและกัน จะมีมั้ยเวลาพูดอะไรกีบใครเราจะแคร์กันและกันเสมอ จะมีมั้ยเวลาใครคนใดคนหนึ่งต้องการที่พึ่งแล้วอีกคนคอยปลอบใจคอยให้กำลังจะอยู่ข้างๆ มันรู้สึกดีถึงแม้เราต่างจะต้องเจอกับสิ่งมาด้วยกัน เวลาไหนที่เราห่างกันเราจะคิดถึงกันเสมอ หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างในตลอดเวลาที่เรามีกัน หรือว่าเป็นฉันเองที่ดึงเทอมาจ่มปรักกับคนอย่างฉัน ถ้าวันนั้นฉันไม่ดึงเทอมาเทออาจจะต้องเจอกับคนที่ดีกว่าฉันคนนี้ เวลานี้มันอาจจะถึงเวลาที่ฉันคงต้องทำใจยอมรับความจริงกับสิ่งที่เทอพูด เรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันมีเพียงแค่คำขอบคุณที่เวลาผ่านมาเทอรักฉันคนนี้จนทุกวันนี้เราก็คบกันมาก็4ปีแล้ว ขอบคุณจริงๆ ทุกวันทุกเวลาที่ผ่านมันคือความรักที่มีค่าสำหรับฉันมันมีความหมายมากจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่หมด ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าข้อความทั้งหมดที่ฉันพิมไว้เทอนั้นจะได้อ่านมันไหม หรือมันอาจจะมีสักวันที่เทอได้อ่านมันน่ะ ฉันรักเทอนะ รักเทอตลอดไปจะไม่มีวันลืม หลังจากนี้ไปถ้าวันไหนเราต้องแยกทางกันขึ้นมาจริงๆ ข้อความนี้คงเป็นข้อความแทนใจฉันที่มีให้เทอ มันจะไม่ใช่เรื่องราวที่ซึ้งมากมาย แต่เรื่องราวที่บรรยายมามันมาพร้อมกับน้ำตาของฉันที่กำลังไหล.....