นี่เป็นกระทู้แรกนะคะ มีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะ
   พอดีเรามีเพื่อนคนนึง อยู่ห้องเดียวกันมา 2 ปี เราชอบเค้ามาตั้งนานละค่ะ ด้านเต็มที่ พยายามทัก พยายามให้คำปรึกษาเรื่องเรียน เรื่องต่างๆ เราทำไปเรื่อย จนเราสองคนสนิทกัน สนิทมากคือไปไหนคนแรกที่เข้ามาในหัวเราก็คือเค้า คนแรกที่เข้ามาในหัวเค้าก็คือเรา สนิทจนพากันไปเที่ยวกับครอบครัวได้ค่ะ จนวันใกล้จบ เรากับที*นามสมมุติ*นั่งรอซ้อมรับใบจบกันอยู่สองคนค่ะ และก็มีเพื่อนเข้ามาปรึกษาเรื่องแอบชอบเพื่อนในห้องเหมือนกันค่ะ พอเพื่อนคนนั้นเล่าจบแล้ว ทีก็ถามเราว่าจี*แทนตัวเรานะคะ*เล่าให้ฟังอีกทีดิ้ งงว่ะ เราก็เล่า ว่า คนนี้แอบชอบคนนั้นจะทำไงดี พอเราเล่าให้ทีฟังเรื่อยๆ ทีก็ขัดขึ้นมาว่า เหมือนที่จีชอบเราใช่ป่ะล่ะ ด้วยความที่เรานึกว่าทีแกล้งเราก็แกล้งแบบ เห้ยโคตรชอบโคตรรัก พอตกกลางคืนทีก็ไลน์มาบอกว่า ที่พูดไปเมื่อกลางวันไม่ได้ล้อเล่นนะ เรารู้ว่าแกชอบเรา เราก็ อืมเออ ไป และเราก็ถามแล้วยังไง ทีมีแฟนอยู่แล้ว เจอเราพูดแบบนี้ จะเฉยชา จะเปลี่ยนไปมั้ย มันบอกเปลี่ยนทำไม มีคนรักก็ดีกว่ามีคนเกลียด ยังไงเราก็เพื่อนรักกัน จนเราอยู่อย่างงี้ทำตัวเป็นแฟนกันจนเพื่อนกับพ่อแม่ชอบพูดว่า ทำไมไม่เป็นแฟนกันไปเลยวะ คู่แกแม่มมีแต่คนเชีย ทีก็แกล้งประมาณเรียกที่รักต่อหน้ารุ่นน้องต่อหน้าเพื่อนค่ะ แต่เค้าคิดกับเราแค่เพื่อนไง แต่ความคิดของเราคือจึก เราเลิกคิดมากกว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆและมีล่าสุดที่เราแข่งทำสถิติเกมในโทรศัพท์กันค่ะ เราเล่นอยู่ทีก็เอาหัวมาชนกับหัวเราแล้วก็หมุนเหมือนเล่นกับเด็กอ่าค่ะ แล้วพูดแบบ แพ้แน่ๆ คนที่คิดมันก็ต้องหวั่นไหวนะคะ เคยคิดจะห่างนะคะ แต่ทีมาตาม โทรมา ไลนมา มาบ้านบอกว่าหลบหน้า เราก็บอกไม่ได้เป็นอะไร อยู่ดีๆทีก็เข้ามากอดเราแล้วก็บอกว่าอย่าหายไปไหนอีกนะขาดเพื่อนอย่างจีทีอยู่ไม่ได้หรอก
...เราอยากถามคนที่เคยทำพฤติกรรมอย่างทีค่ะว่า ปฎิเสฐคนที่แอบชอบไปแล้วยังจะให้หวั่นไหวทำไมคะ?