กระทู้นี้เป็นการแลกเปลี่ยนความคิดและความรู้สึกน่ะครับ
   
    ผมอายุ25 ปี ตอนนี้ ทำงานแล้ว เพื่อนๆพี่เคยรู้สึกหรือเป็นแบบผมบ้างหรือป่าวว่า เรายิ่งโตขึ้น ทำไมถึงเรารู้สึกเหมือนอยุ่คนเดียว (ถ้าไม่นับรวมพ่อแม่)
อยู่บ้านผมจะเป็นคนเงียบๆครับ ไม่ค่อยพูด แต่ออกไปข้างนอกนี้ คุยกระจายและก้อรู้สึกว่าเวลาสนุกมันหมดไปเรื่อยๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกครับ เพื่อนทั่วๆไปอ่ะมี แต่เพื่อนรักไม่ค่อยมี บางทีเวลาเราท้อ เราเหนื่อยก้ออยากจะมีคนอยุ่ข้างๆบ้าง  เจอเพื่อนส่วนมากก้อ เพื่อนกินทั้งนั้นครับ หลายครั้งที่ชอบนั่งฟังเพลง แล้วคิดไรเพลินๆคนเดียว แฟนผมยังไม่มีหรอกครับ ผมขอใช้ชีวิตช่วงนี้ให้มากที่สุดก่อน เพราะถึงเวลามีครอบครัวเราก้อคงไม่ได้ทำแบบนี้แล้ว บางครั้งอยุ่ดีๆ ก้ออยากร้องไห้ ไม่รู้เป็นรัยเหมือนกัน นั่งย้อนนึกไปสมัยเรียน ช่วงที่เรียนๆเล่นๆ ไม่ต้องคิดไรมาก ได้อยุ่กับเพื่อน ทุกวันนี้นั่งรถผ่านโรงงเรียนก้อ มองตลอด ภายในลึกๆ ผมเป็นคนขี้เหงา  แต่คนอื่นจะมองไม่ออก คิดว่าผมเป็นคนไม่มีอะไร ยังงัยก้อได้ แต่น้อยคนที่จะรู้ตัวตนผมจริงๆ  ไม่รู้ว่าความรู้สึกผมมันจะเป็นแบบนี้อีกนานไหม หรือเหมือนคนอื่นหรือป่าว อยากจะเป็นคนสนุกๆน่ะแต่ ทำได้แค่ต่อน่า ลับหลังผมจะเป้นคนละคน   ใครมีความรู้สึกยังงัย หรือมีไรจะสอนหรือบอก ได้เลยน่ะครับ เพราะบางทีผมก้อเหงาเหมือนกัน

                                   ขอบคุณล่วงหน้าน่ะครับ ผมอาจจะเล่าวกวนไปบ้าง แต่มันก้อเป็นความรู่สึกของผม ในมุมที่คนอื่นไม่รู้