เรื่องมีอยู่ว่าเราคบกันมาตั้งแต่มอต้น มอปลาย มหาลัย รวมๆก็7ปีได้ เราอยู่ด้วยแทบจะตลอดเวลาไปไหนไปด้วยกัน คือตัวติดกันเลยอะ จนวันหนึ่งเขาเปลี่ยนไป เวลาเจอกันเขาเหมือนเดิมนะ นิสัยเหมือนเดิมทุกอย่างแต่เเบบเวลาที่ไกลกัน แบบไม่เห็นหน้า เช่น คุยโทรศัพท์เรากลับรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ด้วยน้ำเสียง ไม่ค่อยสนใจในเรื่องแบบเวลาเรามีปัญหาอะเขาไม่สนใจจะฟังหรือแบบฟังนะแต่ก็เล่นเกมแต่เค้ากำลังเครียดป่ะ ที่เวลาเขามีปัญหาอะไรไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่เรายังรับฟังแล้วให้คำแนะนำเลยอะ 9ล9 เขาไม่เคย กินเหล้า สูบบุหรี่ ดูดบารากุ ทุกวันนี้ครบจ้า ทำทุกอย่าง แต่ที่เรารับไม่ได้จริงๆคือบุหรี่แบบมันเป็นอะไรที่ฝังใจเกลียดตั้งแต่เด็กๆแล้วอะ ก็เลยไม่ไหวจริงๆ เราก็เลยบอกเลิก เขาก็บอกว่า"วันหนึ่งจะทำตัวให้ดีพอแล้วกลับมาหา" เราก็โกรธอะ แบบทำไมว่ะรู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี โตๆกันแล้ว ทำไมยังทำอะ เราก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีกแต่พอเรามาอยู่คนเดียวจริงๆกับทำอะไรไม่เป็นอะ แบบเราไม่เคยไปห้างคนเดียว ฝากเงินคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปวัดคนเดียว ขนาดไปหาเพื่อนที่ต่างจังหวัดแม่เราไม่ให้ไปเองคนเดียวแต่พอบอกว่าเขาไปด้วยแม่กลับให้ไป เราคิดถึงเขาแทบจะตลอดเวลา แค่เห็นอะไรก็ทำให้คิดถึงอะ สแตมป์7-11เห็นก็ยังคิดถึงอะ เราตอนนี้แค่รู้สึกว่าทำชีวิตที่ไม่มีเขามันลำบากจังแต่ก็ไม่อยากกลับไปดีกันนะเพราะเราไม่โอเคกับบุหรี่จริงๆ แต่ถ้าไม่นับรวมเรื่องอบายมุขนะ เขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง อยากได้อะไรก็ให้ อยากพาไปไหนก็ไป ไม่นอกใจ เราเลิกกันแล้วนะแต่เขาก็ใช้รหัสเฟสเก่าไม่ยอมเปลี่ยนแต่เราบล๊อกเฟสเขานะ เขายังตั้งตัลในไลน์แกมกัดเรา แบบเราตั้งว่า"อยากไปเซนทรันจัง" เขาก็จะตั้งแบบ"วันนี้ไม่ว่าง ทำงานส่งอาจารย์" แบบนี้อะเรายังเป็นห่วงเขาเสมอในทุกๆเรื่อง คือ เขาค่อนข้างหัวอ่อนอะ เชื่อคนง่าย เรากลัวเขาโดนคนอื่นหลอกหรือแบบเพื่อนพาเสียอะไรแบบนี้อะ เออ เราไม่เคยมีอะไรกันนะ เคยนอนข้างๆกันเฉยๆอะ เขาบอกว่าเราตายด้านอะ ยั่วไงก็ไม่ขึ้นต้องพาไปหาหมอแล้วมั้ง5555 เล่าเรื่องเขาเเล้วก็คิดถึงน้ำตาจิไหล

๑ .เราจะทำไงดี ไม่มีเขาแล้วทุกๆวันมันเหงาเกินไป?
๒.กลับไปดีกันดีไหม? แต่เราไม่แน่ใจว่าเป็นความรัก หรือ ผูกพันธ์กันแน่
๓.ควรหายไปเลยแบบไม่ติดต่อกันเลยหรือยังไงดี แบบไหนน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด?

ปล.อันนี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตเลย ผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ