เกริ่นก่อนว่าจบมาได้4ปีแล้ว มหาลัยอันดับล่างๆไม่ติดท๊อป14 ไม่ติดท๊อป15 เผลอๆไม่ติดท๊อป20
ตั้งแต่ทำงานมา ไม่เข้าใจคำว่าตกงาน หางานไม่ได้ เปลี่ยนและก็ทำงานหลากหลายอาชีพ หลายแห่ง สมัครงานที่ไหนได้ตลอด ทำงานด้านภาษา
ทำงานตรงสายมาตลอด สัมภาษณ์ไม่ผ่านแค่1ครั้ง ที่เหลือเป็นตับผ่านหมด ชิงทุนก็ผ่าน เกรดก็3กว่าๆเรียนอยู่ในระดับดี-ดีมากมาตั้งแต่มหาลัย
อ่อนเลข เกรดเลยร่วง แค่นั้น
เปลี่ยนงานเพราะหาสิ่งที่ใช่ มองว่าชื่อมหาลัยเป็นใบเบิกทาง เกรดก็เช่นกัน แต่ถ้าทำงานได้จริงและพรีเซ้นตอนสัมภาษณ์ได้ดี
ประวัติพวกนั้นเขาแทบไม่ดู ก็ไมไ่ด้เก่งอะไรถ้าเทียบกับรุ่นเดียวกันมหาลัยท๊อปๆพวกนั้นก็ย่อมเก่งกว่า สงสัยดวงดี แต่ปีนี้เบญจเพส (เกี่ยวไหม?)

เข้าเรื่อง

แต่ว่า วันนึงก็ค้นพบว่างานที่ใช่ คือรูปแบบไหน ซึ่งมันก็มั่นคงดี เงินไม่เยอะแต่ก็มีหน้าตามีสิ่งที่ตอบโจทย์สิ่งที่เราต้องการหลายอย่าง
เราจึงได้ชิงทุนทุนนึง ซึ่งไปเรียนต่อแล้วมันต้องกลับมาใช้ทุน เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเรากะอยู่สายนี้ยาว
จนกระทั่ง
เราเจองาน ที่ใช่กว่า เป็นบริษัทเปิดใหม่ให้ค่าตอบแทนดีกว่ามากหลายเท่า ทำไปเรื่อยๆมีโอกาสสวัสดีเลขหลักแสน ทุกคนที่ทำงานโอเคมากๆ เจ้านายบ๊องแบ๊ว และเราก็ทำงานได้ดีจัดการทุกอย่างได้แม้เพิ่งทำงานไม่นาน(เจ้านายบอก) มาทำเล่นๆฆ่าเวลาช่วงรอเรียกตัว เป็นงานที่ไม่คิดว่าจะชอบเพราะสมัยจบใหม่เคยทำแนวนี้มาแล้วคิดว่ามันกดดันไม่ชอบ
แต่เรากำลังจะต้องถึงเวลาถูกเรียกตัวไปใช้ทุนอีกไม่นานข้างหน้านี้ ซึ่งไม่อยากลาออกเลย

เสียดาย อยากตะโกนคำนี้ดังๆ

ต่อให้ใช้ทุนหมดออกมาก็สายเกินไปแล้ว


ยิ่งเสียดาย ก้ไม่รู้จะทำยังไง ก็ยิ่งทำให้เต็มที่ ยิ่งทำงานดี เจ้านายยิ่งใจดี ยิ่งเสียดาย T_T

งานที่ใช่ในพจจนานุกรมของเราก็คือ
ตรงสายที่จบ ต้องใช้ภาษาญี่ปุ่น มีโอกาสไปประเทศญี่ปุ่นบ่อยๆ ไม่ทำงานกับผุ้ใหญ่เยอะ ไม่ทำงานกับคนญี่ปุ่นเยอะ การงานโอเค ให้มีหน้าตาในสังคมได้ รีแล็คได้ ไม่เครียดจนเกินไป ยืดเส้นสายได้ ทำงานแค่5วัน อิสระ ได้ออกไปดูงานนอกสถานที่บ้าง ไม่อยากเป็นออฟฟิสซินโดรม งานต้องมีอนาคต อายุ60ต้องไม่เป้นคนแก่ที่เก็บผักบุ้งขาย เงินทองบ้านไม่มีลูกผัวทิ้ง จนแบบในทีวี เงินเดือนชนเดือน แบบนั้นไม่เอา


แท๊กไรดีไม่รู้จะแท๊กอะไรก้เกี่ยวหมดแหละ