สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรก เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงที่ผ่านมาของตัว จขกท เอง
อาจจะมีการพิมไม่ถูกบ้างขออภัยน่ะค่ะ จะพยายามพิมให้เข้าใจง่ายที่สุดน่ะค่ะ 555555
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านน่ะค่ะ
มาเข้าเรื่องกันดีกว่าน่ะค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเมื่อ 8 ปี ก่อน ตอนนั้น จขกท อายุได้ 13 ปี ค่ะ ปกติเป็นคนป่วยบ่อยค่ะป่วยง่ายมากๆ มีโรคประจำตัวคือโรคหอบ คือเวลาที่ป่วยเนี้ยเป็นคนชอบละเมอค่ะ แล้วจะชอบเห็นสิ่งที่พิสูจไม่ได้ตลอด จะป็นเฉพาะช่วงป่วยน่ะค่ะ ช่วงอื่นนี้ก็ปกติ พูดง่ายๆว่าเวลาป่วยจะชอบเห็นวิญญาณค่ะ (ไม่รู้คนอื่นเป็นกันหรือป่าวน่ะ) ของใช้แทนตัวเองว่า ป น่ะค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ ครอบครัวของ ป เองกำลังจะสร้างบ้านใหม่ค่ะ ซึ้งมันทำให้ครอบครัวต้องไปเช่าบ้านอยู่ เพื่อรอให้บ้านสร้างเสร็จ ซึ้งมันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ค้ะ ขอขยายความนิดนึงน่ะค่ะบ้านที่ไปเช่าเนี้ยอยู่เป็นซอยค่ะ หน้าซอยมีทางรถไฟ ซึ้งบ้านเช่าของ ป อยู่สุดซอยค่ะ เป็นบ้านกึ่งปูนกึ่งไม้ ชั้นเดียวค่ะ แถมติดกับสุสานจีนด้วยคือ มองข้ามกำแพงบ้านไป ก็เห็นเป็นฮวงซุ้ยเลยค่ะ แต่ก็ไม่ติดกำแพงบ้านมากน่ะค่ะ ห่างไปประมาน 70-80 เมตร มองเห็นด้วยสายตา แต่ที่ตัวบ้านเองก็มีศาลค่ะ จึงทำให้ไม่คิดมากอะไร เราย้ายไปอยู่ช่วงแรกๆก็ไม่เจออะไรไม่มีใครเจออะไร จนมาถึงช่วงที่ ป เอง ป่วยค่ะ เป็นหอบเป็นไข้ด้วย คืออาการหนักค่ะ นอนทั้งวันขยับไม่ได้ลุกไม่ได้ คือไม่มีแรงอ้ะค่ะ ยืนก็แทบจะไม่ไหว คือนอนทั้งวัน มีแต่แม่ที่คอยป้อนข้าวป้อนน้ำคือหนักมาก ไม่รู้ทำไมหนักขนาดนั้น คือช่วงนั้นแม่เราท้องน้องของเราด้วยค่ะ ป เคยพูดกับแม่แบบดราม่าครั้ง 1 ว่า “แม่หนูไม่รู้ว่าจะเห็นหน้าน้องไหม” คือตอนนั้นหนักมากจริงๆค่ะคิดว่าตัวเองจะตายเลย แต่วันนั้นพอลุกนั่งได้ค่ะ แม่เลยให้ไปนั่งกิน ข้าวที่โต๊ะกินข้าว ไม่อยากให้นอนกิน เราก็ไปนั่งค่ะในครัว พอกินสักพัก เกิดอาเจียนค่ะ เลยวิ่งทะลุประตูครัวออกไปข้างนอกไปอ้วก พออ้วกเสร็จเราก็เหงยหน้าค่ะ มองไปทางกำแพงที่มันติดกับสุสาน เห็นมีคนหลายๆคนใส่ชุดยาวยืนเต็มกำแพงเลยค่ะ ด้วยความไม่สบายและเหนื่อยที่อ้วก เราก็มองแบบเห็นเป็นลางๆ เรา ก็เลยพูดไปว่า “ใครอ้ะ มาทำไม “ แม่ ป เองได้ยินเสียง ป เองได้ยินเสียง ป พูดค่ะ เลยถามว่า ”คุยกับใคร” เราก็ชี้ไปที่กำแพงค่ะ แม่บอกว่า “ไม่เห็นมีใครเลย”เข้าบ้าน แล้วเราก็เดินเข้าบ้าน มันก็เวลา ประมาน 22.00 น. แล้วค่ะ แม่เลยพามานอน ก่อนจะหลับแม่ก็เฝ้า คือภาพสุดท้ายก่อนหลับคือ ป เห็นแม่ค่ะ มานั่งข้างๆคือแม่จะทำแบบนี้ทุกวัน อยู่แล้วเราก็ไม่ได้ อะไรค่ะ แล้วก็หลับไป ไม่รู้นานเท่าไร รู้สึกตัวมากลางดึก บ้านก็ปิดไฟหมดแล้วเราก็ลืมตาไม่ค่อยเต็มที่ค่ะ แบบเวียนหัวด้วยเหนื่อยด้วยไม่มีแรง แต่ภาพที่เราเห็นคือมา ผญ ค่ะมานั่งปลายเตียง คือเห็นเป็นเงาๆค่ะ เพราะมันมืดด้วย ปอง ก็คิดว่าเป็นแม่ เลยเรียกค่ะ เพราะหิวน้ำ แล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ เหมือนมารู้สึกตัวอีกที แม่มากอดค่ะแล้วร้องไห้ เราก็ งงเลยค่ะ คือแม่มานั่งกอดเราแน่นมาก น้องเราอีกคนก็ร้องพ่อก็อุ้มไว้ ตอนนั้นเรานั่งอยู่กลางบ้านเลยค่ะ ตัว ป เองก็เหงื่อแตก เยอะมาก ไม่รู้เหมือนกันทำไม แม่ถาม “หนูเป็นไรรู้ตัวหรือยัง” เราก็งง ค่ะ เลยถามว่า “หนูเป็นไร” แม่ก็เลยเล่า ว่า อยู่ดีๆ ป เขย่าประตูหน้าห้อง แม่ได้ยินก็นึกว่าจะเข้าห้องน้ำ เลยไม่สนใจ แต่เขย่า แรงมากเหมือนจะพังประตู แม่เลยเดินมาดูเห็นเราวิ่งไปพยายามเปิดประตูหน้าบ้านค่ะ แม่ถามเราว่าทำอะไร เราก็ไม่ตอบ พูดอยู่คำเดียว มันมาแล้วๆๆๆ ย้ำๆคำเดิม ท่าทางรนๆ แม่เลยไปจับเราค่ะเราก็สะบัดแม่ แม่บอก ป แรงเยอะมาก เหมือนคนไม่ป่วย ลืมตากว้างมากๆ แล้วก็น้ำตาไหลตลอด แม่ก้พยายามกอด เราก็สะบัด พูดอยู่คำเดียวว่า มันมาแล้วๆ คือตอนนั้น ป เอง ก็ไม่รู้ตัวค่ะ จนตัวเองมาได้สติ เลยเล่าให้แม่ฟังว่าลืมตามากลางดึกเห็น ผญ มานั่งที่ปลายเตียง แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร บอกให้พ่อพา ป ไปหาหมอ เพราะ หมดแรงไม่มีแรงเลย แรงจะพูดยังไม่มีเลยค่ะเพราะป่วย พ่อเลยพา ป ไป รพ ใน อำเภอค่ะ ระหว่างทางพ่อก็ถามตลอดว่าเป็นอะไร เราก็บอกแต่ว่า เดี๋ยวหนูบอก คือเราไม่มีแรงอ้ะค่ะ พูดก็ไม่มีแรง พอถึง รพ หมอก็ตรวจเราแล้วก็ให้เราพ้นยาค่ะ เพราะ ป หายใจแรงมาก หัวใจเต้นแรงมาก กลัวว่า ป เองจะ ช๊อค คืนนั้นก็อยู้ รพ จน เช้าค่ะ พ่อ เฝ้า ส่วนแม่ไม่ได้มา เพราะเฝ้าน้อง น้องกลัวเรามาก ไม่กล้าเข้าใกล้ ป เลยค่ะ แม่เลยไม่ได้ไปด้วย อีกอย่างพ่อก้ไม่ให้ไ เพราะแม่ท้องน้องอีกคนอยู่ด้วย พอเช้าพ่อก็พาเรากลับบ้านค่ะ ไม่รู้ว่าเวลาเท่าไร แต่พอถึงบ้าน ญาติ ป มาเมเลยค่ะ ยาย ทวด คนแก่ มา มาผูกแขนให้ สงสัยแม่คงโทรไปเล่าทุกคนเค้าก็เป็นห่วง แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงเหมือนเค้าก็ไม่อยากถาม ป เองเท่าไร ถึงถ้าถาม ป เองก็ไม่เล่าค่ะ เพราะไม่อยากให้ใครไม่สบายใจ ผู้ใหญ่ที่เข้าอยู่นานๆบริเวณแถวนั้นเค้าก็มาผูกแขนค่ะ แล้วเค้าก็คุยกะแม่ แต่เค้าก้ไม่เล่าให้ ป ฟังค่ะ ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นกะ ป นั้นคือ อะไร จนถึงกำหนดบ้านเสร็จเราก็ย้ายออกค่ะ หลงเหลือไว้เพียงความสงสัยจนถึงทุกวันนี้ว่า ตัว ป เอง เจอ อะไร จนถึงวีนนี้ก็ไม่รู้ค่ะว่าบ้านหลังนั้นมีคนอยู่ไหม เพราะก็ไม่เคยกลับไปอีก
ยังมีอีกหลายเรื่องค่ะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ ^^
สิ่งที่ไม่ควรเจอ (โปรดใช้วิจารณญาณ)
อาจจะมีการพิมไม่ถูกบ้างขออภัยน่ะค่ะ จะพยายามพิมให้เข้าใจง่ายที่สุดน่ะค่ะ 555555
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านน่ะค่ะ
มาเข้าเรื่องกันดีกว่าน่ะค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นมาเมื่อ 8 ปี ก่อน ตอนนั้น จขกท อายุได้ 13 ปี ค่ะ ปกติเป็นคนป่วยบ่อยค่ะป่วยง่ายมากๆ มีโรคประจำตัวคือโรคหอบ คือเวลาที่ป่วยเนี้ยเป็นคนชอบละเมอค่ะ แล้วจะชอบเห็นสิ่งที่พิสูจไม่ได้ตลอด จะป็นเฉพาะช่วงป่วยน่ะค่ะ ช่วงอื่นนี้ก็ปกติ พูดง่ายๆว่าเวลาป่วยจะชอบเห็นวิญญาณค่ะ (ไม่รู้คนอื่นเป็นกันหรือป่าวน่ะ) ของใช้แทนตัวเองว่า ป น่ะค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ ครอบครัวของ ป เองกำลังจะสร้างบ้านใหม่ค่ะ ซึ้งมันทำให้ครอบครัวต้องไปเช่าบ้านอยู่ เพื่อรอให้บ้านสร้างเสร็จ ซึ้งมันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ค้ะ ขอขยายความนิดนึงน่ะค่ะบ้านที่ไปเช่าเนี้ยอยู่เป็นซอยค่ะ หน้าซอยมีทางรถไฟ ซึ้งบ้านเช่าของ ป อยู่สุดซอยค่ะ เป็นบ้านกึ่งปูนกึ่งไม้ ชั้นเดียวค่ะ แถมติดกับสุสานจีนด้วยคือ มองข้ามกำแพงบ้านไป ก็เห็นเป็นฮวงซุ้ยเลยค่ะ แต่ก็ไม่ติดกำแพงบ้านมากน่ะค่ะ ห่างไปประมาน 70-80 เมตร มองเห็นด้วยสายตา แต่ที่ตัวบ้านเองก็มีศาลค่ะ จึงทำให้ไม่คิดมากอะไร เราย้ายไปอยู่ช่วงแรกๆก็ไม่เจออะไรไม่มีใครเจออะไร จนมาถึงช่วงที่ ป เอง ป่วยค่ะ เป็นหอบเป็นไข้ด้วย คืออาการหนักค่ะ นอนทั้งวันขยับไม่ได้ลุกไม่ได้ คือไม่มีแรงอ้ะค่ะ ยืนก็แทบจะไม่ไหว คือนอนทั้งวัน มีแต่แม่ที่คอยป้อนข้าวป้อนน้ำคือหนักมาก ไม่รู้ทำไมหนักขนาดนั้น คือช่วงนั้นแม่เราท้องน้องของเราด้วยค่ะ ป เคยพูดกับแม่แบบดราม่าครั้ง 1 ว่า “แม่หนูไม่รู้ว่าจะเห็นหน้าน้องไหม” คือตอนนั้นหนักมากจริงๆค่ะคิดว่าตัวเองจะตายเลย แต่วันนั้นพอลุกนั่งได้ค่ะ แม่เลยให้ไปนั่งกิน ข้าวที่โต๊ะกินข้าว ไม่อยากให้นอนกิน เราก็ไปนั่งค่ะในครัว พอกินสักพัก เกิดอาเจียนค่ะ เลยวิ่งทะลุประตูครัวออกไปข้างนอกไปอ้วก พออ้วกเสร็จเราก็เหงยหน้าค่ะ มองไปทางกำแพงที่มันติดกับสุสาน เห็นมีคนหลายๆคนใส่ชุดยาวยืนเต็มกำแพงเลยค่ะ ด้วยความไม่สบายและเหนื่อยที่อ้วก เราก็มองแบบเห็นเป็นลางๆ เรา ก็เลยพูดไปว่า “ใครอ้ะ มาทำไม “ แม่ ป เองได้ยินเสียง ป เองได้ยินเสียง ป พูดค่ะ เลยถามว่า ”คุยกับใคร” เราก็ชี้ไปที่กำแพงค่ะ แม่บอกว่า “ไม่เห็นมีใครเลย”เข้าบ้าน แล้วเราก็เดินเข้าบ้าน มันก็เวลา ประมาน 22.00 น. แล้วค่ะ แม่เลยพามานอน ก่อนจะหลับแม่ก็เฝ้า คือภาพสุดท้ายก่อนหลับคือ ป เห็นแม่ค่ะ มานั่งข้างๆคือแม่จะทำแบบนี้ทุกวัน อยู่แล้วเราก็ไม่ได้ อะไรค่ะ แล้วก็หลับไป ไม่รู้นานเท่าไร รู้สึกตัวมากลางดึก บ้านก็ปิดไฟหมดแล้วเราก็ลืมตาไม่ค่อยเต็มที่ค่ะ แบบเวียนหัวด้วยเหนื่อยด้วยไม่มีแรง แต่ภาพที่เราเห็นคือมา ผญ ค่ะมานั่งปลายเตียง คือเห็นเป็นเงาๆค่ะ เพราะมันมืดด้วย ปอง ก็คิดว่าเป็นแม่ เลยเรียกค่ะ เพราะหิวน้ำ แล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ เหมือนมารู้สึกตัวอีกที แม่มากอดค่ะแล้วร้องไห้ เราก็ งงเลยค่ะ คือแม่มานั่งกอดเราแน่นมาก น้องเราอีกคนก็ร้องพ่อก็อุ้มไว้ ตอนนั้นเรานั่งอยู่กลางบ้านเลยค่ะ ตัว ป เองก็เหงื่อแตก เยอะมาก ไม่รู้เหมือนกันทำไม แม่ถาม “หนูเป็นไรรู้ตัวหรือยัง” เราก็งง ค่ะ เลยถามว่า “หนูเป็นไร” แม่ก็เลยเล่า ว่า อยู่ดีๆ ป เขย่าประตูหน้าห้อง แม่ได้ยินก็นึกว่าจะเข้าห้องน้ำ เลยไม่สนใจ แต่เขย่า แรงมากเหมือนจะพังประตู แม่เลยเดินมาดูเห็นเราวิ่งไปพยายามเปิดประตูหน้าบ้านค่ะ แม่ถามเราว่าทำอะไร เราก็ไม่ตอบ พูดอยู่คำเดียว มันมาแล้วๆๆๆ ย้ำๆคำเดิม ท่าทางรนๆ แม่เลยไปจับเราค่ะเราก็สะบัดแม่ แม่บอก ป แรงเยอะมาก เหมือนคนไม่ป่วย ลืมตากว้างมากๆ แล้วก็น้ำตาไหลตลอด แม่ก้พยายามกอด เราก็สะบัด พูดอยู่คำเดียวว่า มันมาแล้วๆ คือตอนนั้น ป เอง ก็ไม่รู้ตัวค่ะ จนตัวเองมาได้สติ เลยเล่าให้แม่ฟังว่าลืมตามากลางดึกเห็น ผญ มานั่งที่ปลายเตียง แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร บอกให้พ่อพา ป ไปหาหมอ เพราะ หมดแรงไม่มีแรงเลย แรงจะพูดยังไม่มีเลยค่ะเพราะป่วย พ่อเลยพา ป ไป รพ ใน อำเภอค่ะ ระหว่างทางพ่อก็ถามตลอดว่าเป็นอะไร เราก็บอกแต่ว่า เดี๋ยวหนูบอก คือเราไม่มีแรงอ้ะค่ะ พูดก็ไม่มีแรง พอถึง รพ หมอก็ตรวจเราแล้วก็ให้เราพ้นยาค่ะ เพราะ ป หายใจแรงมาก หัวใจเต้นแรงมาก กลัวว่า ป เองจะ ช๊อค คืนนั้นก็อยู้ รพ จน เช้าค่ะ พ่อ เฝ้า ส่วนแม่ไม่ได้มา เพราะเฝ้าน้อง น้องกลัวเรามาก ไม่กล้าเข้าใกล้ ป เลยค่ะ แม่เลยไม่ได้ไปด้วย อีกอย่างพ่อก้ไม่ให้ไ เพราะแม่ท้องน้องอีกคนอยู่ด้วย พอเช้าพ่อก็พาเรากลับบ้านค่ะ ไม่รู้ว่าเวลาเท่าไร แต่พอถึงบ้าน ญาติ ป มาเมเลยค่ะ ยาย ทวด คนแก่ มา มาผูกแขนให้ สงสัยแม่คงโทรไปเล่าทุกคนเค้าก็เป็นห่วง แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงเหมือนเค้าก็ไม่อยากถาม ป เองเท่าไร ถึงถ้าถาม ป เองก็ไม่เล่าค่ะ เพราะไม่อยากให้ใครไม่สบายใจ ผู้ใหญ่ที่เข้าอยู่นานๆบริเวณแถวนั้นเค้าก็มาผูกแขนค่ะ แล้วเค้าก็คุยกะแม่ แต่เค้าก้ไม่เล่าให้ ป ฟังค่ะ ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นกะ ป นั้นคือ อะไร จนถึงกำหนดบ้านเสร็จเราก็ย้ายออกค่ะ หลงเหลือไว้เพียงความสงสัยจนถึงทุกวันนี้ว่า ตัว ป เอง เจอ อะไร จนถึงวีนนี้ก็ไม่รู้ค่ะว่าบ้านหลังนั้นมีคนอยู่ไหม เพราะก็ไม่เคยกลับไปอีก
ยังมีอีกหลายเรื่องค่ะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ ^^