ปัจจุบันมีความสนใจเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย แต่ก็มีเหตุการณ์ที่ต้องผมนึกถึงภาพหนึ่งในความทรงจำขึ้นมา
เป็นภาพที่ผมประทับใจมากเมื่อตอนเด็ก ภาพของคุณครูผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่ได้สอนสนุก ไม่ได้สอบเก่ง แต่กลับเป็นแม่พระสำหรับเด็กที่มีปัญหา โต๊ะทำงานของท่านที่รองรับหยาดน้ำตาของเด็กที่เข้ามาปรึกษาท่าน ท่านทำตัวมิใช่ครูแค่หน้ากระดานดำ แต่เป็นครูที่เขียนความรู้สำหรับการแก้ไขปัญหาลงในหัวใจของศิษย์นอกจากความรู้บนกระดานดำ ท่านเป็นที่รักถึงจะสอนแล้วน่าเบื่อ ภาพรอยยิ้มเวลาให้กำลังใจ ภาพของตาที่แดงมีหยาดน้ำตาของความสงสาร ภาพหัวเราะเวลาที่คุยแล้วหาทางออกได้ เพราะท่านจึงทำให้ผมอยากเป็นครูที่สอนจิตใจเหมือนท่าน แต่เมื่อโตขึ้น เรียนสูงขึ้น ปณิธานนี้ก็เริ่มเลืองลาง และสนใจกับการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยซึ่งเราอาจต้องละทิ้งความฝันในวัยเด็กนั้นไป
ในวันนี้จึงขอถามทุกท่านเพื่อให้ผมเกิดความเข้าใจในสายอาชีพทั้งสองเพื่อช่วยในการตัดสินใจครับ ขอบคุณครับ