ชื่นชมละครเรื่องนี้มาก ละสายตาไม่ได้เลยทุกตอน พีคมันทุกสัปดาห์ ดูจนเหนื่อยแต่ก็ตามดูต่อ
ชอบบทละคร การแสดงและการกำกับที่เกลี่ยบทดีมาก ตัวละครหลักต่างมีจุดพีคเป็นของตนเองทั้งหมด ตัวอย่างเช่น
- ปานรุ้ง อันนี้พีคแล้วพีคอีก เป็นตัวละครที่มีมิติมาก ทำให้คนดูรัก เกลียด สงสาร สมเพชได้ในคนคนเดียว ฉากที่จขกทชอบที่สุดคือ ฉากพูดคุยกับนายแม่คมขวัญก่อนตาย องค์ประกอบมันดีมาก ปานรุ้งพูดไปเรื่อยๆคนเดียวขณะที่เดินไปล้างผลไม้จัดใส่จาน แต่คนดูก็รับรู้ถึงความเศร้าที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆซึ่งปานรุ้งพยายามสะกดกั้น ฉากนี้ดราม่าได้โดยไม่ต้องกดดันคนดูด้วยการร้องไห้สะอึกสะอื้นยาวนานรวดเดียวจบ
- เกื้อ ฉากกำลังจะถูกพรากลูกไปจากอก ดูแล้วเหมือนจะใจสลายตามเกื้อไปด้วย
- วาสุเทพ ฉากเจอลูกสาวตัวเองขายตัว ทรุดตัวหมดแรงโดยที่ไม่ทิ้งภาพลักษณ์ของนายทหารที่เข้มแข็ง
- กติยา ก็พีคแล้วพีคอีกหลายรอบ ชอบตั้งแต่ฉากวัยสาวตอนถูกวาสุเทพบอกเลิกที่สโมสร กติกาทรุดตัวนั่งลงร้องไห้เหมือนสาวน้อย ชอบอีกทีตอนวาสุเทพบอกเลิกครั้งที่สองแล้วกรีดข้อมือตาย (ตอนยังสาว ชอบบทของกติยาจุดหนึ่งคือ เมื่อถูกวาสุเทพบอกเลิกทั้งสองครั้ง นางมีพฤติกรรมเหมือนเดิมคือพยายามหนีความจริง ขัดขวางทุกวิถีทางไม่ให้วาสุเทพบอกเลิก รู้สึกว่าเป็นการเขียนบทที่ทำให้ตัวละครมีบุคลิกที่ชัดเจน มีมิติ) ชอบครั้งที่สามตอนปานรุ้งบุกมาตามหาปานวาดที่บ้านแล้วกติกายกเท้าใส่ จากความรักเป็นความแค้น ตัวละครอะไรช่างมีพัฒนาได้ถึงขนาดนี้ คุณน้ำฝนควรได้รางวัลจากเรื่องนี้
- ชูนาม เป็นตัวละครที่เลวยันเงา คือดูยังไงก็เกลียดตัวละครนี้ แต่บทยังพีคไม่สุดคงต้องรออาทิตย์หน้า
รุ่นลูกเองก็ทยอยกันปล่อยของเรื่อยๆ ปานวาดพีคไปแล้วตอนโดนข่มขืนและพบพ่อของตนปลอมมาเป็นแขก ปานเทพก็แสดงความสิ้นหวังได้ดีตอนปะทะคารมกับนายแม่ขณะที่มีปืนอยู่ในมือ ปรกทำให้เราซึ้งตอนได้รับอ้อมกอดของนายแม่ที่โรงพยาบาล ส่วนปกรณ์คงต้องรอพีคสุดๆตอนใกล้จบนั่นเลย
ส่วนตัวละครสมทบทุกตัวก็ได้รับการเกลี่ยบทดีมาก ทุกตัวมีคาแรคเตอร์ที่ชัดเจนไม่หลุดคอนเซป อย่างเช่น
- น้อย มีความรักเทิดทูนปานรุ้งตั้งแต่สาวยันแก่ ฉากร่ำลากับปานรุ้งตอนบ้านสมุทรเทวาถูกขายเศร้ามากๆ หรือแม้แต่ตอนท้ายที่ช่วยเตือนสติปานรุ้งก็สะท้อนถึงความหวังดีจากใจจริง
- วิภาวี เป็นตัวละครที่ทำให้เรารู้สึกถึงการดิ้นรน ความไม่ยอมแพ้ ความทะเยอทะยาน ที่จะทำให้ได้ในสิ่งที่ต้องการและถีบตัวเองไปอยู่ในชีวิตที่หรูหราให้ได้
- วิรินทร์ ไม่เคยเลยที่วิรินทร์จะแสดงออกว่าเป็นคนที่ต้องการที่พึ่งพิง วิรินทร์เป็นตัวละครที่เข้มแข็งยืนหยัดด้วยตนเองได้ตั้งแต่ต้นจนท้ายเรื่อง ฉากที่ตั้งใจจะไปทำแท้ง วิรินทร์ยังผลักไสปกรณ์ออกไป บอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ บุคลิกของวิรินทร์ตรงนี้สำคัญมาก เพราะจะตัดสินว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไรในตอนเกือบสุดท้าย และการตัดสินใจของเธอจะเป็นเส้นตาย ปกรณ์รู้ดีว่าวิรินทร์ไม่เปลี่ยนใจ และจะเป็นผลให้ปกรณ์ตัดสินใจกระทำสิ่งหนึ่งในที่สุดด้วย
ยังมีอีกหลายตัวละครที่อยากพูดถึงแต่คงพูดได้ไม่หมด อยากให้นักแสดงทุกคนได้รับรางวัลแต่คงเป็นไปไม่ได้
บัลลังก์เมฆ บทละคร ฝีมือการแสดงและการกำกับทำให้ตัวละครทุกตัวมีจุดพีคเป็นของตนเอง คนดูล้วนได้กำไร
ชอบบทละคร การแสดงและการกำกับที่เกลี่ยบทดีมาก ตัวละครหลักต่างมีจุดพีคเป็นของตนเองทั้งหมด ตัวอย่างเช่น
- ปานรุ้ง อันนี้พีคแล้วพีคอีก เป็นตัวละครที่มีมิติมาก ทำให้คนดูรัก เกลียด สงสาร สมเพชได้ในคนคนเดียว ฉากที่จขกทชอบที่สุดคือ ฉากพูดคุยกับนายแม่คมขวัญก่อนตาย องค์ประกอบมันดีมาก ปานรุ้งพูดไปเรื่อยๆคนเดียวขณะที่เดินไปล้างผลไม้จัดใส่จาน แต่คนดูก็รับรู้ถึงความเศร้าที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆซึ่งปานรุ้งพยายามสะกดกั้น ฉากนี้ดราม่าได้โดยไม่ต้องกดดันคนดูด้วยการร้องไห้สะอึกสะอื้นยาวนานรวดเดียวจบ
- เกื้อ ฉากกำลังจะถูกพรากลูกไปจากอก ดูแล้วเหมือนจะใจสลายตามเกื้อไปด้วย
- วาสุเทพ ฉากเจอลูกสาวตัวเองขายตัว ทรุดตัวหมดแรงโดยที่ไม่ทิ้งภาพลักษณ์ของนายทหารที่เข้มแข็ง
- กติยา ก็พีคแล้วพีคอีกหลายรอบ ชอบตั้งแต่ฉากวัยสาวตอนถูกวาสุเทพบอกเลิกที่สโมสร กติกาทรุดตัวนั่งลงร้องไห้เหมือนสาวน้อย ชอบอีกทีตอนวาสุเทพบอกเลิกครั้งที่สองแล้วกรีดข้อมือตาย (ตอนยังสาว ชอบบทของกติยาจุดหนึ่งคือ เมื่อถูกวาสุเทพบอกเลิกทั้งสองครั้ง นางมีพฤติกรรมเหมือนเดิมคือพยายามหนีความจริง ขัดขวางทุกวิถีทางไม่ให้วาสุเทพบอกเลิก รู้สึกว่าเป็นการเขียนบทที่ทำให้ตัวละครมีบุคลิกที่ชัดเจน มีมิติ) ชอบครั้งที่สามตอนปานรุ้งบุกมาตามหาปานวาดที่บ้านแล้วกติกายกเท้าใส่ จากความรักเป็นความแค้น ตัวละครอะไรช่างมีพัฒนาได้ถึงขนาดนี้ คุณน้ำฝนควรได้รางวัลจากเรื่องนี้
- ชูนาม เป็นตัวละครที่เลวยันเงา คือดูยังไงก็เกลียดตัวละครนี้ แต่บทยังพีคไม่สุดคงต้องรออาทิตย์หน้า
รุ่นลูกเองก็ทยอยกันปล่อยของเรื่อยๆ ปานวาดพีคไปแล้วตอนโดนข่มขืนและพบพ่อของตนปลอมมาเป็นแขก ปานเทพก็แสดงความสิ้นหวังได้ดีตอนปะทะคารมกับนายแม่ขณะที่มีปืนอยู่ในมือ ปรกทำให้เราซึ้งตอนได้รับอ้อมกอดของนายแม่ที่โรงพยาบาล ส่วนปกรณ์คงต้องรอพีคสุดๆตอนใกล้จบนั่นเลย
ส่วนตัวละครสมทบทุกตัวก็ได้รับการเกลี่ยบทดีมาก ทุกตัวมีคาแรคเตอร์ที่ชัดเจนไม่หลุดคอนเซป อย่างเช่น
- น้อย มีความรักเทิดทูนปานรุ้งตั้งแต่สาวยันแก่ ฉากร่ำลากับปานรุ้งตอนบ้านสมุทรเทวาถูกขายเศร้ามากๆ หรือแม้แต่ตอนท้ายที่ช่วยเตือนสติปานรุ้งก็สะท้อนถึงความหวังดีจากใจจริง
- วิภาวี เป็นตัวละครที่ทำให้เรารู้สึกถึงการดิ้นรน ความไม่ยอมแพ้ ความทะเยอทะยาน ที่จะทำให้ได้ในสิ่งที่ต้องการและถีบตัวเองไปอยู่ในชีวิตที่หรูหราให้ได้
- วิรินทร์ ไม่เคยเลยที่วิรินทร์จะแสดงออกว่าเป็นคนที่ต้องการที่พึ่งพิง วิรินทร์เป็นตัวละครที่เข้มแข็งยืนหยัดด้วยตนเองได้ตั้งแต่ต้นจนท้ายเรื่อง ฉากที่ตั้งใจจะไปทำแท้ง วิรินทร์ยังผลักไสปกรณ์ออกไป บอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ บุคลิกของวิรินทร์ตรงนี้สำคัญมาก เพราะจะตัดสินว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไรในตอนเกือบสุดท้าย และการตัดสินใจของเธอจะเป็นเส้นตาย ปกรณ์รู้ดีว่าวิรินทร์ไม่เปลี่ยนใจ และจะเป็นผลให้ปกรณ์ตัดสินใจกระทำสิ่งหนึ่งในที่สุดด้วย
ยังมีอีกหลายตัวละครที่อยากพูดถึงแต่คงพูดได้ไม่หมด อยากให้นักแสดงทุกคนได้รับรางวัลแต่คงเป็นไปไม่ได้