Marvel Comic: Wade Wilson's War ตอนที่4/4 ...เฉลยปริศนาและวันธรรมดาๆในโครงการweapon x

กระทู้สนทนา

- เรื่องสั้นสี่ตอนจบ เขียนไว้ตั้งแต่ปี2010 อาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับเนี้อเรื่องหลัก ยังวิเคราะห์ไม่ได้
- สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่เห็น

ตอนที่หนึ่ง
http://ppantip.com/topic/33959519
ตอนที่สอง
http://ppantip.com/topic/33962982
ตอนที่สาม
http://ppantip.com/topic/33974005
__________________________________________

เดดพูล: อ้าว

นีน่า...

ทหาร: แอ้ก

เดดพูล: นี่ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?

โดมิโน่: นี่นายบอกอะไรพวกเขา?

เดดพูล: ฉันไม่ได้บอกอะไรเลยนอกจากความจริงนะ

โดมิโน่: ถ้าอย่างนั้นนายก็ยังไม่ได้บอกอะไรเลย เวด

สว.: หยุดทำเรื่องบ้าๆกันซะที คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าที่นี่มันเป็นสถานที่แบบไหน

เดดพูล: รอแป๊บนะ เบนนี่ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันต่อ

โดมิโน่: ท่านสว.คะ เคยมีทีมX อยู่จริงๆ กองทัพทำการทดลองกับเราจริงๆ แต่พวกเราไม่มี"พลังพิเศษ"อะไรเลยค่ะ

โดมิโน่: มีแต่เวดคนเดียวเท่านั้นที่มีอาการหลงผิดประสาทหลอนแบบนั้น เขาเชื่อว่าบาดแผลที่เกิดขึ้นกับเขาทั้งหมดจะหายไปทันทีเหมือนใช้เวทย์มนต์

เขาเชื่อว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาเขาก็จะหายดีในทันที

แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ และถ้าดิฉันยิงหัวเขาให้ท่านดูท่านก็จะรู้เอง

สว.: นี่คุณหัวเราะอะไรอยู่ คุณวิลสัน

เดดพูล: ผม...ฮึก ผมไม่ได้...

เดดพูล: ...หัวเราะ

ก่อนหน้านี้ผมคงไม่ได้ให้ข้อเท็จจริงอย่างชัดเจนกับพวกนายหรอก แต่นั่นเป็นเพราะการทดลองของทางกองทัพทำให้ตอนนี้สมองของผมมันก็เละเทะพอๆกับหน้าตาของผมนั่นแหละ

การทดลองนั่นทำลายสมองและจิตใจของพวกเรา

สิ่งที่เราต้องการคือการรับใช้ชาติเท่านั้น พวกเขาบอกเราว่าหลังจากเข้าไปพักฟี้นในโรงพยาบาลแค่ไม่นานเราก็จะหายดี

แต่พวกเขาโกหก ที่จริงแล้วเขาแค่อยากจะกำจัดผลจากการทดลองทางการแพทย์ที่ผิดพลาดทิ้งเท่านั้น

เดดพูล: และในระหว่างที่เราหลบซ่อนตัวจากการกำจัดนั้นเองเราก็ได้วางแผนสำหรับภารกิจสุดท้าย

เราได้ข่าวเกี่ยวกับแก๊งค์ค้ายาที่ทรงอิทธิพลและอันตรายที่สุดในซินาโลอา ซึ่งขยายขนาดขึ้นจนเป็นภัยต่อความมั่นคงของชาติ

เราจึงคิด...จะพิสูจน์ตัวเองว่ายังสามารถทำภารกิจต่างๆเพื่อชาติได้อยู่

งานนี้เราเลยทำให้อเมริกาฟรีๆ

ก็อย่างที่เล่ามานั่นแหละครับ พวกเราพยายามทำเรื่องดีๆเพื่อโลกใบนี้

อย่างน้อยก็ทำให้แผ่นดินสูงขึ้นสักนิดก็ยังดี

ผมต้องขอโทษคุณและชาวอเมริกันทุกคนสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น

แต่ผมก็ต้องการให้พวกคุณรับรู้เรื่องเลวร้ายที่ขึ้นกับพวกเรา และสิ่งที่พวกเราทำเพื่อพวกคุณทุกคนด้วย

สว.: ผมตกใจจริงๆที่ได้ยินเรื่องแบบนี้

การทดลองในมนุษย์... การสังหารหมู่... ช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าที่สุดที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิตการทำงานรับใช้ชาติในฐานะสว.มา27ปีเลยทีเดียว

แต่เรายังมีทางจบปัญหาได้โดยไม่ใช้ความรุนแรงไม่ใช่หรือ?

เดดพูล: จริงเหรอ?

นี่คุณเชื่อแบบนั้นจริงๆเหรอ?

เดดพูล: หยุดภาพ

เดดพูล: ไอ้ที่พูดไปเมื่อกี้ฉันแตหลอหลอกเบนนี่ไปเต็มๆเลยล่ะ

เรื่องจริงก็คือ เราเป็นทหารรับจ้าง

และตอนนี้เราก็กำลังทำงานกันอยู่

แต่เราไม่ได้รับงานจากอเมริกาแค่เจ้าเดียวร้อก

โดยพี้นฐานแล้วเราคือนักธุรกิจ และไม่มีนักธุรกิจที่ยังสติดีๆอยู่ที่ไหนจะจำกัดโอกาสทำธุรกิจของตัวเองหรอกนะจ๊ะ

และถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจล่ะก็ไม่มีใครวางแผนธุรกิจได้ดีกว่านีน่าหรอก เธอเป็นคนวางแผนรวบงานยากๆสองงานให้เป็นงานเดียวกันเชียวนะ

เดี๋ยวฉันจะวาดแผนผังให้ดู

งานแรก กำจัดแก๊งค์ค้ายาในเม็กซิโก

เดดพูล: นี่ไง งานแรกของเราคือฆ่าพวกแก๊งค์ค้ายาให้มากที่สุดเพื่อเปิดทางให้แก๊งค์คู่แข่งที่จ้องจะยึดพี้นที่อยู่แล้วขยายอิทธิพลเข้ามาในเขตนี้ได้

งานที่สอง ฆ่าสว.ในอเมริกา เยอะๆเลย

เดดพูล: และอีกงานนึงก็คือเราต้องฆ่าสว.หลายคนที่ขวางการออกกฎหมายบางอย่างที่จะส่งผลกระทบไปทั้งโลกอยู่

(ฉันน่ะไม่เลือกงานหรอกนะ ลูกค้าอยากได้แบบไหนก็สั่งมาได้เลย)

และนีน่าก็คิดว่าแทนที่จะรับทำทีละงาน เราทำงานสองงานไปพร้อมกันเลยดีกว่า

และแผนของเราก็คือฆ่าพวกแก๊งค์ค้ายาแบบสยดสยองที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้โดนพวกสว.ในอเมริกาจับมาสอบสวนแบบตัวต่อตัว

พวกนักการเมืองน่ะชอบเผือกเรื่องแบบนี้ออกจะตายไปนะ

โดมิโน่จะซ่อนปืนไว้ในรถเข็น

แล้วก็ยิงทหารที่อยู่ข้างหลังเพื่อให้ฉํนแย่งปืนมา

ทุกอย่างเป็นส่วนหนึ่งของแผนการณ์ รวมทั้งฉากโดมิโน่บีบน้ำตาเหมือนนางเอกละครเมื่อกี้ และฉากที่ฉันเปิดใบหน้าสุดหล่อยังกะหลุดมาจากหนังสยองขวัญให้พวกนั้นดูด้วย ทุกอย่างเป็นแผนเพื่อให้เรามาถึงจุดนี้

เอาล่ะ หวังว่าทุกคนคงเข้าใจแล้วนะว่าเรามาถึงจุดนี้กันได้ยังไง

ดีมาก เพราะหลังจากนี้เรื่องมันจะมันส์สุดๆเลยล่ะ ขอบอก

เอ่อ เมื่อกี้เรื่องมันไปถึงไหนแล้วนะ... เออ ถึงตอนที่ฉันยืนอยู่ต่อหน้าห่ากระสุนที่เจ้าพวกนั้นยิงมา

แล้วก็...

เดดพูล: ลุยได้!!

เดดพูล: นี่ ดอม เธอนั่งนิ่งๆอยู่แบบนั้นมาทั้งเช้าเลยเหรอ?

โดมิโน่: หุบปากแล้วยิงไปซะ เวด

เดดพูล: เธอจัดการทางซ้ายนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการทางขวา

โดมิโน่: ซ้ายไหน ซ้ายของฉันหรือซ้ายของนาย

เดดพูล: โห่ ขอมุขอื่นหน่อยเถอะ มุขนี้ฉันเล่นไปตั้งกะตอนที่1แล้วนะ

อยู่นิ่งๆนะ นายทำได้ดีมาก เบนนี่

รอแป๊บนะ เดี๋ยวค่อยมาคุยกันอีกที

เดดพูล: โทษที เมื่อกี้นายว่าไงนะ เบนนี่

สว.: ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?

เดดพูล: นี่ก็แค่งานงานนึงนะเพื่อน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวหรอก

สว.: คุณต้องยอมแพ้ได้แล้ว คุณวิลสัน คุณไม่มีทางรอดออกไปจากที่นี่เป็นๆหรอก

เดดพูล: เบนนี่เอ๊ย เบนนี่ เงาหัวไม่มีแล้วยังจะปากดีอีกนะ

ก็อย่างที่บอกไปแล้วนั่นแหละ เราวางแผนเรื่องนี้กันมาเป็นอย่างดีแล้ว

สว.: ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องที่คุณเล่าให้พวกเราฟังในวันนี้มีเรื่องจริงอยู่กี่เรื่อง?

หมายความว่ายังไงวะ

ซิลเวอร์เซเบิ้ล: ลอบเข้ามาทางโดมสำเร็จแล้ว

บูลอาย: แม่มเอ๊ย อยากลองทำแบบนี้มานานแล้ว

เดดพูล: เชิญก่อนเลยครับ คุณผู้หญิง

โดมิโน่: นายแต่งตัวใส่กางเกงรัดเข้าง่ามแบบนั้นแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีกเรอะ

เดดพูล: ดีจริงๆที่พวกนายมาตรงเวลาเป๊ะ ฉันพากย์อยู่คนเดียวจนเบื่อจะแย่แล้ว

โอ๊ะๆ ก่อนจะจบเรื่องขอแวะอีกที่ก่อนได้มั้ย?

-ข้อมูลถูกลบ-
ฮุสตั้น เท็กซัส

อ้วน: ไม่จริง เป็นไปไม่ได้

แจ็ค: CNNรายงานว่าเจ้าบ้านั่นขี่เฮลิคอปเตอร์หนีไป ถ้ามันมาถึงฮุสตั้นนี่จะทำยังไงกันดี?

แว้ก

ตายล่ะ อย่าบอกนะว่านั่นมัน...

อ้วน: ครับ นั่นแหละวิลสัน

อ้วน: ได้โปรดเถอะ คุณวิลสัน ที่นี่ไม่ใช่บริษัทเดียวกับเมื่อก่อนแล้วนะคร้าบ เราไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นแล้ว

แจ็ค: เวด ผมไม่ได้เป็นคนคุมโปรเจกต์นั้นในช่วงที่คุณเจอเรื่องร้ายๆพวกนั้นนะ เอาไว้...

อ้วน: เราแค่ต้องการให้คุณและเพื่อนของคุณ...

แจ็ค:...ค่อยนัดมาคุยกันใหม่วันหลังนะ

อ้วน:...ปลอดภัย

เดดพูล: หือ? นี่พวกนายจะถามว่าคนพวกนั้นเป็นใครเรอะ?

ก็แค่ตัวประกอบที่ฉันเอามาใช้เล่าเรื่อง ในส่วนที่ฉันพากย์คนเดียวไม่ได้ตอนที่อยู่ในห้องสอบสวนที่รัฐสภาน่ะ

นี่ ที่ฉันทำแบบนี้เพราะฉันอยากให้คนอ่านอยากพวกนายรู้ความจริง หรืออย่างน้อยก็บางส่วนของความจริงนะ

เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งถอดกางเกงในมาปาใส่สิ นี่มันเรื่องเล่าแนวดราม่า ไม่ใช่สารคดีซักหน่อย

ก็อย่างที่นักเขียนชื่อ เดวิด ไซม่อนพูดไว้ว่า"เราเรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับการรักษาเกียรติของมนุษย์ เป้าหมาของชีวิตและความลุ่มหลงยึดติดจากนิยายเรื่องโมบี้ดิ๊ก มากกว่าที่เรียนรู้จากบันทึกของนักล่าปลาวาฬตัวจริงจากเกาะนันทักเก็ต ที่โดนปลาวาฬล่มเรือในศตวรรษที่19 ซึ่งเป็นต้นแบบของนิยายเรื่องนี้ซะอีก"

และเราก็รับรู้ว่าความโหดเหี้ยมทารุณของสงครามกลางเมืองของสเปนส่งผลต่อจิตวิญญาณของมนุษย์แบบไหนบ้างในตอนที่เราดูภาพเขียนชื่อGuernicaของปิกาสโซ่ มากกว่าตอนที่เราอ่านรายละเอียดบันทึกเกี่ยวกับสงครามทั้งหมดว่ามีอะไรเกิดขึ้นในช่วงนั้นบ้างไม่ใช่เหรอ...

ก็อย่างที่ปิกาสโซ่พูดไว้ว่า"ศิลปะคือการใช้คำโกหกเพื่อเปิดเผยเรื่องจริง"นั่นแหละ

เอาล่ะ ต่อไปจะเป็นฉากหนีรอดจากเรื่องเลวร้ายทุกอย่างไปด้วยกันแบบเชยโคตรๆล่ะนะ

หลายชั่วโมงหลังจากนั้น
ถนนไฮเวย์เลียบชายฝั่งแปซิฟิก

เดดพูล: บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าฉันเป็นคนเดียวที่ได้รู้ความจริงนะ

ว่าชีวิตของเราก็เป็นแค่เรื่องตลกบ้าบอคอแตกเรื่องนึง

และปฏิกริยาตอบสนองที่สมเหตุสมผลที่สุดก็คือการหัวเราะ

เดดพูล: เฮ้อ จริงๆเล้ย พวกนายโวยวายกันจนได้ยินมาถึงที่นี่แล้วนะ

นี่พวกนายอยากให้ฉันบอกให้ชัดๆว่าไอ้เรื่องที่อ่านมานี่ตรงไหนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงบ้างใช่มั้ยล่ะ?

เรื่องทั้งหมดเป็นแค่การล้างแค้นในจินตนาการที่มาในรูปแบบของภาพวาดสีสันสดใสหรือเปล่านะ?

นี่พวกเราฆ่าสว.พวกนั้นไปจริงๆหรือเปล่านะ?

นี่ฉันเป็นซุเปอร์ฮีโร่จริงๆหรือเปล่านะ?

เรื่องที่ฉันจะบอกพวกนาย....

ซึ่งเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอนก็คือ....