ผมขอปรึกษาหน่อยนะครับ คือผมเพิ่งทะเลาะกับเเม่มาน่ะครับ...
ผมเป็นคนที่ชอบอยู่ตัวคนเดียวน่ะครับ ไม่ค่อยชอบคนพลุกพล่าน ญาติพี่น้องซักเท่าไร
เเต่ไม่ได้เกลียดนะครับ เเค่พูดคุยอะไรต่างๆไม่เก่งเท่านั้นเองเเล้วก็ไม่ชอบเป็นเป้าสายตาใครๆน่ะครับ

คือผมเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยชอบสังคม ไม่ชอบญาติพี่น้องเท่าไรชอบอยู่กับเพื่อนกับสังคมของตัวเอง

ผมชอบอยู่คนเดียวครับ ผมมีอิสระพอสมควร ผมยังเรียนอยู่ใกล้จบเเล้วครับผมมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ไม่เคยทำอะไรเเย่ๆที่กระทบผลการเรียนมากมาย

ต้องขอบอกก่อนว่าเเม่ผมเป็นคนชอบเข้าวัดครับ รักศาสนามากชอบไปวัดทำบุญอะไรตลอดเล่นเฟซบุคเล่นมือถือก็มีเพื่อนคุยนู่นคุยนี่เรื่องวัดวา
เป็นเรื่องดีใช่ไหมครับเเต่ทว่าเเล้วมันก็เกิดขึ้นครับสิ่งที่ผมคิดว่าผมจะได้ลองคุยกับเเม่ในอนาคต มันเกิดวันนี้ฮะ

เเม่ผมชอบบังคับผมไปงานสังคม งานวัดอะไรต่างๆ ทีนี้ผมก็ดันเซงๆอยู่เลยหลุดไปว่า

"ไม่อยากไปไม่ไปได้ไหมเเม่"

เเม่ผมก็บอกว่า "ทำไมไม่ไปเเล้วจะอยู่บ้านอย่างเดียวรึไง" ผมยังอยู่ในอารมณ์ที่ง่วงๆเหนื่อยๆก็ดันหลุดไปอีกว่า
"คือเเม่ทำไมต้องมาบังคับสิ่งต่างๆด้วย
โอเคถ้ามันไม่ดีเเบบพวกดื่มเหล้าสูบบุหรี่อะไรจะไม่ว่าเลย เเต่นี่เป็นการใช้ชีวิตเเค่ไม่ไปวัด ไม่ไปงานต่างๆได้ไหม
เพราะไม่ชอบที่คนเยอะๆ ชอบอยู่เงียบๆอยู่เเล้ว ขอมีสังคมของตัวเอง"

เท่านั้นเเหละครับ

เเม่ผมก็ขึ้นเลยด่าผมกระจุย "ไอ้ลูกเนรคุณไม่รู้จักบุญคุณเป็นคนไทยรึเปล่าทำไมไม่ไปทำบุญ ไม่ไปพบญาติจะอยู่คนเดียวรึไง
ไปตายเลยไปถ้าไม่ชอบเข้าวัดเข้าวา อยู่เมืองไทยเขาก็นับถือศาสนาพุทธทั้งนั้น"

ทีนี้เเม่ผมก็ยาวเลยลากไปเรื่องต่างๆเรื่อยๆ ผมก็เงียบทำอะไรไม่ได้เพราะเถียงไปผมก็รู้ว่ามันไม่ดีมีเเต่ต่อไฟเท่านั้น

ผมไม่เข้าใจว่าผิดไหมที่กผมเป็นเเบบนี้ ผมเเค่ชอบการอยู่คนเดียว ผมชอบอยู่บ้าน ชอบอยู่กับเพื่อน ถ้าผมทำงานผมก็คงจะขออยู่ร่วมกับเพื่อนร่วมงาน เเต่ผมแปลกคือไม่ชอบรวมๆญาติ ไม่ชอบเข้าวัดทำบุญสวดมนต์ต่างๆเพราะผมคิดว่าผมไม่ชอบเลย มันไร้สาระ ผมไม่ชอบที่พลุกพล่าน
ผมเครียดมาก ทะเลาะกันรุนเเรงมาก เเม่ผมขึ้นเเบบสุดๆด่าผมไอ้ อะไร เเบบผมไม่เคยฟังมาก่อนในชีวิตผมรู้สึกตกใจจนอยากจะร้องไห้

ผมเก็บกดมาตลอด ผมเเค่ไม่ชอบที่จะไปนู่นนี่ ถ้าผมอยากไปผมก็ไปเองไม่ใช่ว่าผมไม่รักเเม่ ถ้าตอนนี้ผมหาเงินเองได้ผมก็ดูเเลเรื่องเงินอะไรต่างๆได้
เเต่เเค่เรื่องสังคม ผมเเค่ไม่ชอบเข้าวัดเข้าวา ทำไมผมเนรคุณเเม่เลยเหรอ

ผมอายุ23เเล้วใกล้จะมีงานการทำ ผมเรียนอยู่ม.รัฐชื่อดังเเห่งหนึ่งขอไม่บอกนะครับ ผมก็มีสังคมของผมเอง มีเพื่อนอะไร ผมยังโสดไม่มีเเฟน
เเล้วผมก็มีอิสระพอสมควร อยากเล่นเกมส์อยากทำอะไรก็ทำได้ อยากเรียน อยากไปเที่ยวงานอะไรต่างๆได้ เรื่องเหล้าผมไม่เคยเเตะผมรู้ว่ามันไม่ดี
ไม่อยากให้เเม่เป็นห่วง เเฟนผมก็ไม่มี ผมพยายามจะไม่ขอเงินอะไรมากมายเพราะบ้านผม ผมก็รู้ว่าฐานะเป็นยังไง

เเต่เรื่องสังคมทางบ้านนี่ผมไม่ค่อยชอบ สังคมเรื่องวัดผมไม่ค่อยชอบ
ไม่อยาก สิ่งที่ไม่ชอบกูก็โดนบังคับ กูไม่เข้าใจว่ามันผิดมากปะวะถ้ากูจะไม่ชอบญาติ ไม่ชอบศาสนาพุทธไม่ชอบกิจกรรมที่มันคนเยอะๆ พลุกพล่าน

เเล้วผมก็โดนหาว่าผมเนรคุณ ผมปวดใจ ผมคุยกับเเม่ไม่ถูก ผมนั่งพิมพ์ไปน้ำตาไหลไป  ผมไม่เคยด่าเเม่ ไม่เคยขัดเเม่เท่าไรเเต่พอขัดเรื่องนี้เพราะเป็นสิ่งที่ไม่ชอบเลย

ผมผิดใช่ไหมครับที่ผมเป็นคนเเบบนี้ ผมไม่รู้จะคุยกับเเม่ยังไง


ืผมอิจฉาครอบครัวคนอื่นเล็กๆนะ ที่เเบบว่าพ่อเเม่เขาอยากให้ทำอะไรก็ทำไป เเต่อย่าให้มันเสียงานเสียการ ทำอะไรเเย่ๆขายขี้หน้า

ซึ่งตลอดที่ผมใช้ชีวิตมานี่ เเม่ผมจะชอบพาผมไปวัดตลอด ผมเข้าใจว่ามันดีทำบุญอะไร เเต่จิตใจผมมันไม่ชอบจริงๆคนพลุกพล่านผมไม่เคยขัด

ผมเพิ่งขัดเเม่ก็ประโยคนี้เเหละครับที่กล่าวไว้ข้างต้น

"คือเเม่ทำไมต้องมาบังคับสิ่งต่างๆด้วย
โอเคถ้ามันไม่ดีเเบบพวกดื่มเหล้าสูบบุหรี่อะไรจะไม่ว่าเลย เเต่นี่เป็นการใช้ชีวิตเเค่ไม่ไปวัด ไม่ไปงานต่างๆได้ไหม ผมก็อายุ23เเล้วนะ
เพราะไม่ชอบที่คนเยอะๆ ชอบอยู่เงียบๆอยู่เเล้ว ขอมีสังคมของตัวเอง ขอเลือกอะไรต่างๆด้วยตัวเอง"

ขอบคุณมากครับที่อ่านจนจบ ผมอาจจะเนรคุณเเม่จริงๆก็ได้ครับผมก็ไม่รู้ตัวผมเหมือนกัน