ตั้งเเต่อนุบาลมาถึงตอนนี้เราก็ไม่รู้ทำไมเราถึงไม่มีเพื่อนที่สนิทเลย เพื่อนคนที่อยู่กับเรา ถามหาเรา อยากอยู่กับเรา ทุกคนก็มีสักคนเเหละที่สนิทกันที่สุด ถึงเเม้จะมีกันเป็นกลุ่มเเต่ก็มีสักคนเเหละที่สนิทกับเรา เราเหมือนเป็นผีเล่ล่อนเลยอะ ไปอยู่กะคนนู้นทีคนนี้ที เพราะไม่มีคนให้ไปอยู่ด้วย เเล้วเขาก็จะทิ้งเราไว้เป็นอากาศข้างหลัง เวลาเข้าค่ายก็จะมีกิจกรรมเพื่อน เรารู้เลยอะว่าไม่มีคนที่จะอยู่กับเราเลย เพื่อนอะมีนะเเต่เขาก็มีกลุ่มของเขา เรา เกินไปหรอ เเม่มโครตน้อยใจอะ บอกตัวเองหลายครั้งนะว่าไม่เป็นไร เเต่มันก็ห้ามน้ำตาไม่เคยอยู่ ตอนม2คาบพละตอนนั้นเล่นบาส เเล้วผชเขาก็เล่นเเล้วบอสมันก็มาอัดหน้าเรา ก็ไม่มีเพื่อนคนไหนมาดูหรือมาถามว่สเป็นไรรึป่าวเลย เราเล่นบาสเเล้วลื่นก็ไม่มีเพื่อนห่วงเลย ความรู้สึกนี้มันเป็นมาตั้งเเต่อนุบาลจนถึงตอนเนี้ยม5 เราก็พยายามปรับตัวเข้ากับทุกคน เเต่ก็เหมือนเดิม เราเป็นอากาศ เสียใจหว่ะ คนที่มีเพื่อนที่สนิทกันอะคุณโครตโชคดี รักษาเขาไว้ดีๆนะ  เราก็จะเป็นอากาศสำหรับทุกคนอย่างนี้เเหละ นานเท่าไหร่ก็ยังไม่เคยชิน