เรื่องราวของผมมันก็ธรรมดาในการทำธุรกิจ
สำหรับผมอยากทำการค้าขาย แน่นอนพอทำแล้วมันมีความฝันบวกเป็นแรงพลัง
ตอนแรกผมลงธุรกิจแบบซื้อแฟรนไช มันสะดวกวบายดี ผมลงขายในห้าง
อย่างที่รู้ในห้างค่าที่แพง แต่ผมว่าผมโอเคกับมันเพราะ มีแอร์ อยู่ในอาคาร
ลูกค้าก็มีที่นั่งกิน ถ้าทำข้างนอก เป็นร้านนั่งได้ก็ต้องลงทุนโต๊ะเก้าฮี
ขายได้เดือนนึ่งมันก็พอได้กำไร 2 พัน คือพอดีจ้างลูกจ้าง 5700 บาท
พอเปิด  ก็อยากได้ลูกจ้าง แบบจ้างวัน 300 บ. คือตอนนั้นฟุ้งมากความคิด
  พอเกือบสิ้นเดือน เออ แฟรนไซนี้ถ้าขายข้างนอกต้อง โอเคกว่า ลูกจ้างก็บอกก็ดีพี่ หนูสนับสนุน หนูขายได้ แบบที่ชุมชน ใกล้ป้ายรถเม
เลยไปหาที่ ได้แถว แอปปี้แลน ค่าที่ถูกกว่าครึ่งหนึ่งกับที่ห้าง แต่เขาบอกมัดจำเดือนหนึ่งโอเคเลย จึงบอกยกเลิกสัญญาเช่าที่ห้าง
  พอไปจิงมันไม่ใช่อย่างที่คิด คนเดินมาก ผ่านตลอด แต่ผมมาขายของนะไม่ใช่นั่งนับคน
แต่แรกๆก็ เออนะ คนยังไม่คุ้น แค่เดินมองๆก็โอ
  ขายยากมากคน ประหยัดไม่ค่อยซื้อกิน ผมขายเครื่องดื่มนะครับ
จนมาถึงวันนี้ ได้กำไร พันกว่าบาท ไม่พอค่าที่เลยครับ พอทำได้ 10 วัน ลูกจ้างก็ออก
บอก หนูกลับดึกไม่ใหว คือเราบอกว่า "น้องเราปิดร้านช้ากว่าเดิมอีกนิดนะ เพราะลูกค้าจะมา ประมาณ 2 ทุ่มกว่า แล้วร้านค่อยเปิดบ่ายโมงได้ขาย
" ปกติปิด 2  ทุ่มครึ่ง แต่ผมอยากปิด สามทุ่ม เผื่อจะได้เพิ่มอีกนิด ปกติจะเปิด 10โมงเช้า
  ขายที่ห้างดีกว่าถึงได้น้อยแต่ได้อยู่
  ที่นี้เริ่มท้อแล้วครับ ทำงั้ยดี จะสู้หรือจอดดีครับ