ตรงๆตามชื่อกระทู้เลยนะ
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าเนอะอยู้ห้องเดียวกันเเท้ๆไม่เคยทักทั้งเฟสหรือคุยกับเค้าจิงๆจังๆเลยเคยเเต่เเบบเเซวเค้ากับผู้ชายคนอื่นบ้าง กับเพื่อนผู้หญิงว่าเป็นเบี้ยนบ้าง

เรื่องมันก้มีประมานว่า อยู่ๆข่าวก้รั่วว่าเราแอบชอบเค้าไรงี้เพื่อนก้เเบบล้อกัน เเต่ยิ่งล้อเค้าเหมือนยิ่งห่างเหิน จากปกติมีมองหน้า มีคุยกันเล็กๆน้อยๆ เวลามีงานกลุ่มก้ไปอยู่กลุ่มเดียวกับเค้าได้
แต่พอโดนล้อมันทำให้ผมกลุ้มมาก พอผมโดนล้อเนี่ยปกติคนทั่วไปมันก้ต้องมีเขินบ้างผมก้เหมือนกันผมก้เขิน ส่วนเค้า(แทนว่า @) เพื่อนก้พยายามให้กำลังใจว่าเค้าก้เขินเหมือนกัน ประมานไม่ต้องกลัวกลัวห่าไร@มันก้เขินเหมือนเเหละ เขินกันทั้งคู่เลยเว่ย /// แต่ผมไม่รุ้นะว่า@เค้าเขินจิงรึป่าวเพราะไม่กล้ามองหน้าเค้าตรงๆเลย(พี่สาวบอกอารมผมเหมือนผู้หญิง55)
แต่ที่มันเเย่จนทำให้ผมถึงกับต้องมาเปิดกระทู้คือ @กับผมไม่กล้าเเม้เเต่จะใกล้กันเลย เค้านั่งหน้าผมทุกครั้งก้จะหันหน้ามาหาของในกระเป๋าเเต่ตอนนี้เค้าไม่หันมาเลยเอากระเป๋าไปไว้ข้างหน้าหรือบางที่ลืมชินกับการหาของแบบหันหน้ามาเค้าก้จะหาแบบรีบๆแล้วหันกลับไป

ผมไม่เคยหวังว่าจะได้เป็นอะไรกับเค้าเลยนะ(แต่ถ้าได้ก้ดี55) สิ่งที่ต้องการที่สุดตอนนี้คืออยากให้@กับมาเป็นเหมือนเดิมอยากให้เค้าไม่ต้องคอยระแวงว่าเราอยู่ตรงไหนจะได้ไม่เข้าไปใกล้ //เเต่บางทีเค้าก้เดินมาเเถวๆผมบ้างแต่ไม่มองผมเลยทั้งๆที่เมื่อก่อนก้จะทักปกติ เวลาผมโดนครูด่าว่าคุยกับเพื่อนหรือเรียกตอบคำถาม@ก้จะไม่หันมาหัวเราะหรือหันมามองเลย แต่พอเป็นคนอื่น@เค้าก้ปกติหัวเราะทั่วไป


ผมว่าเค้าเกลียดผมแน่เลยหรือว่าผมคิดไปเองแล้วจะทำยังไงดี(@เค้าติดเพื่อนผญ.มากแทบจะไม่คุยกับเพื่อนผช.เลยจะคุยจิงจังหน่อยกับผชใก้เฉพาะเวลามีงานกลุ่มหรือเพื่อนตุ๊ดของเค้าเเหละคับ)