ตอนนี้ผม 19 เองแหละ แต่แบบถ้าจะคบกับใครก็อยากได้คนที่คบกันไปนานๆ คนที่คุยมา คบผ่านมาก็ยังไม่ใช่ มีที่คุยไปเที่ยวกันไรงี้ ก็ยังไม่ใช่ จนมาเจอน้องคนนึง แอบมอง ตอนยังอยู่ ม.6 ก็สอดส่องเจาะข้อมูลหาเฟรช พอเจอก็แอดไป น้องเป็นนางรำ พอน้องขึ้นเวทีไรนั่งเขินตลอด 555 (สายเพ้อ) นั้นแหละ ก็ทักเฟรชบ้างนะ แต่นานๆทีน้องจะตอบสักประโยค ไม่ค่อยกล้าคุยต่อหน้า ด้วยความที่ไม่มั่นใจหน้าตาตัวเอง จนจบมาก็คุยมาเรื่อยๆ จนวันนึงน้องลงรูปทำเค้ก ผมก็แบบเห้ยทำเค้กด้วย เลยทักไปทำเค้กเป็นด้วยหรอครับ น้องก็บอกค่ะ และก็ฝอยเรื่องเค้กกัน ยันคิดโลโก้เตรียมเปิดร้าน แต่พอจบประเด็นนี้ ก็กลับมาเหมือนเดิม ออฟทีนึง 18ชั่วโมง จนมาวันนึงน้องบอกว่างอยากเที่ยว เราก็ไม่กล้าอาสาเนอะ ก็ได้แค่แนะนำไปนู้นนี้สิ เพราะผมเป็นคนชอบเที่ยว ผจญภัย ถ่ายรูป สนุก นั้นแหละพอแนะนำ น้องก็ "ไปด้วยกันปะล่ะ" จังหวะนั้น เหมือนฝัน จริงหรอ เห้ย ฝันปะ "ไปๆๆ" 5555 ลางานไป ถึงวันก็นัดกัน 9 โมงก็ขับรถไปรับ ตอนอยู่บนรถ ก็ถามนู้นนี้ ลองดูทัศนคติ น้องเค้าแชร์ประสบการณ์นู้นนี้นั้น เอ้า ชอบรถแข่งเหมือนกันคุยเรื่องรถ ยาว~~~ เอ้าชอบเที่ยวผจญภัย คุยเที่ยวยาว~~~~ เอ้าพื้นฐานครอบครัวคล้ายกัน ทำไมมีความสุขจัง ตอนไปเที่ยวดูนู้นนี้ มันใช่ไปหมด ใช่คนที่จะจูงมือไปเที่ยวแล้วขอแต่งงาน อยากให้เวลาวันนั้นหยุดหมุนมองเข้าไปในแววตาแล้วไปกอดหัวใจน้องเค้าไว้ พอกลับบ้าน ก็ได้แต่เพ้อ อีกไม่กี่วันผมต้องย้ายบ้านไปเรียนต่อ แล้วจะติดต่อยังไง เบอร์ไม่มี น้องไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ได้แต่คุยทางเฟรชไปเรื่อยๆให้เวลาพิสูจน์ เค้าอาจจะใช่แต่คงไม่ใช่ของเรา เฮ้อขอบคุณ Pantip ที่ให้พื้นที่ระบาย ตอนนี้อยากจะดึกแขนน้องมาแล้วบอกว่า "พี่จะจีบเรานะ" หื้ยยยย พอเจอคนที่ใช่ละ มันไม่กล้าทำอะไรเลย เคยเป็นไหม อยากจะถนอมเค้าไว้

ปล.ถ้าแท๊กผิดขอโทษนะครับ