“เชียงคานไม่เห็นจะมีอะไร” มักเป็นอีกหนึ่งประโยคติติงเมืองเล็กๆ ริมน้ำโขงแห่งนี้ไม่น้อยกว่า “เชียงคานกำลังเปลี่ยนไป” แม้จะออกมาจากปากนักท่องเที่ยวคนละกลุ่มก็ตามเถอะ ต้องยอมรับครับว่าที่นี่เป็นเมืองประหลาด คนรักก็หลงหมดจิตหมดใจ เดินเล่นถนนชายโขงเห็นร้านกาแฟ ร้านค้าวินเทจเก๋ไก๋ก็กรี๊ดสลบ ส่วนคนไม่รักทำอย่างไรก็ไม่มีทางรัก และคนหมดรักเพราะเชียงคานแปรเปลี่ยนจากแต่ก่อนแล้วยิ่งไม่มีทางหันกลับมาใยดี

สำหรับผม นี่คือเชียงคานรอบสี่ ถามว่าสัมผัสถึงความแปรเปลี่ยนบ้างไหม ผมตอบว่าแน่นอน แต่อีกมุมหนึ่ง  เชียงคานของในสายตาผมไม่เคยเปลี่ยนเลย นั่นเพราะผมไม่ได้มาเชียงคานเพื่อเที่ยวถนนคนเดิน ชมเรือนไม้ชายโขง ที่นั่นเป็นแค่ที่พัก ที่นอน หาของกิน ดังนั้นไม่ว่ามันจะเปลี่ยนโฉมอย่างไร ผมจึงไม่เคยใส่ใจ



เชียงคานของผมเป็นเชียงคานมุมกว้าง ฤดูหนาวภูทอกเต็มไปด้วยสายหมอก ฤดูร้อนแก่งคุดคู้กลายเป็นหาดหิน ฤดูฝนเชียวชอุ่มด้วยท้องทุ่ง แม่น้ำโขงไหลหลากสีแดงขุ่นเข้ม เชียงคานของผมไม่ใช่เมืองสโลว์ไลฟ์ หรือฮิปสเตอร์ แต่เป็นเมืองผจญภัย แอดเวนเจอร์ แบกเป้ไปเที่ยวมันๆ ตามประสาคนชอบขี่มอเตอร์ไซค์

มันขนาดไหนต้องลอง กระชับกระเป๋าเป้ลุยเดี่ยวเที่ยวเชียงคานกรีนซีซั่น (แต่แม่น้ำโขงสีแดงขุ่นคลัก) กลางเดือนกรกฎาคม วางทริปสามวันสองคืนดูครับ