สวัสดีครับ พอดีถ่ายผมรูปออกไปนอกหน้าต่างจากกล้องมือถือเก็บไว้เรื่อยๆ ราวๆ 2 ปี พอกลับมาดู มีความรู้สึกว่า เอ้อ มันมีหลายอารมณ์ดีเนอะ เลยเอามาแชร์ความรู้สึกครับ ขอเล่าเป็น Shotๆ เพื่อความบันเทิงนะครับ ปล. ถ่ายเล่นๆนะครับ หากรูปไม่สวยขออภัย


บ่ายแก่ๆ วันหยุดที่สดใส นอนมองออกไปนอกหน้าต่าง ข้างนอกช่างสวยงามยิ่งนัก



สีท้องฟ้าในช่วงนี้มันช่างหวานอย่างบอกไม่ถูก เปรียบเหมือนถนนที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ เราสามารถมีความสุขได้อย่างง่ายดาย



หลังจากเพลิดเพลินอยู่พักใหญ่ ก็พบว่า พลบค่ำกำลังจะมาเยือน จิตใจรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะพบเจอกับอะไรบ้าง



ท่ามกลางความมืดตอนกลางคืน มีแสงสว่างจากดวงดาว, ถนน, และเครื่องบิน ที่สร้างความสุขเวลามอง จะมากหรือน้อย ก็ขึ้นอยู่กับมุมมองเท่านั้นเอง



และแล้ว วันรุ่งขึ้นก็มาเยือน วันนี้ช่างเป็นวันที่สวยงามไม่ต่างจากวันก่อนหน้าเลยจริงๆ



ขณะกำลังมีความสุขอยู่นั้น ฟ้าก็เกิดเปลี่ยนสีโดยที่ไม่ทันตั้งตัว



เมฆดำกลุ่มใหญ่ลอยตัวเข้ามาอยู่ตรงหน้า



พายุโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างรุนแรง วันที่สวยงามกลายเป็นวันที่มัวหมอง



บางทีก็มองไม่เห็นแม้หนทาง มีเมฆฝนและอุปสรรคบังไปหมด



งานเลี้ยงมีวันเลิกลา วันที่มัวหมองก็เช่นเดียวกัน แล้วเมฆฝนจะค่อยๆจางหายไป



มองลงไปแล้วให้กำลังใจตัวเองว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาวเป็นเรื่องธรรมดา



ถึงแม้ว่าข้างนอกจะเป็นยังไง ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังต้องเดินไปข้างหน้าของมัน



แล้วแสงสีทองจากดวงอาทิตย์ก็เกิดขึ้น รอยยิ้มแห่งความหวังกลับมาอีกครั้ง ขอเพียงเชื่อว่าวันพรุ่งนี้ต้องดีกว่า



เมื่อแสงอาทิตย์หมดลง มันช่างเป็นค่ำคืนที่สวยงามและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของวันพรุ่งนี้



เมื่อทุกข์ใจให้มองลงข้างล่าง จะเห็นว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวในสถานการณ์นั้นๆ



เมื่อสุขใจให้มองสูง เพื่อเป็นแรงบันดาลใจ



ไม่นานเกินรอ วันที่แสนสดใสก็กลับมาอีกครั้ง มองย้อนกลับไปประสบการณ์เหล่านั้นล้วนมีค่าและทำให้เราแข็งแกร่ง



หลังพายุจากไป ท้องฟ้ามักจะสดใสกว่า ก่อนพายุมา เสมอ...


จบ...