เราเป็นลูกคนเดียว ฐานะปานกลาง อยู่ต่างจังหวัด ทำอาชีพเกษตรกร
ย้อนไปเมื่อ ม.6ชีวิตตอนนันไม่รู้ว่าชอบอะไร อยากเป็นอะไร
เลือกเรียนเพราะพ่อแม่อยากให้เรียน(จะได้สบายใจ)   จบมาเป็นนักเรียนทุน ใช้ทุนหลวงต้องเลือกที่ทำงาน
ก็เลือกที่ทำงานเพราะพ่อแม่เลือกให้อีก(ให้ท่านสบายใจ)  เรารู้สึกไม่มั่นใจในการตัดสินใจครั้งใหญ่หลายๆอย่าง
ไม่เป็นอิสระทางความคิด แม้ท่านจะบอกว่าแล้วแต่เรา แต่ท่านต้องมีไม้ตายให้เรายอมทุกที


       มาวันนี้ใช้ทุนหมด ทำงานมา 3 ปี  เลยขอพ่อกับแม่ลาออกจากที่ทำงานเดิม เพราะสอบติดที่อื่น
เพื่อออกเดินตามฝัน(ดูตื่นเต้นนะ) เหมือนรู้ว่าชีวิตนี้ต้องการอะไร แต่เราก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองอยู่ดี
แต่ด้วยลูกอ้อน เราอ้อนสำเร็จพ่อแม่ให้ไป
ที่ทำงานใหม่ ห่างจากบ้านประมาณ 120 กม. นั่งรถ3-4 ชม. ก็ถึงบ้านล่ะ   เราก็รู้สึกห่วงที่บ้านนะ  แต่เกิดมาไม่เคยได้ตัดสินใจเองเลย
อีกใจหนึ่งก็คิดว่า ถ้าไม่กล้าตัดสินใจเราก็คงไม่รู้จักโตสักที ในวันที่ไม่มีท่านแล้วเราจะเป็นอย่างไรถ้ามัวแต่ลังเลแบบนี้อยู่


    มาถึงตอนนี้ลาออกจากที่ทำงานเดิมแล้ว รู้สึกใจหาย ผูกพันธ์กับที่เดิมมาก  

มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง  แล้วผ่านชีวิตช่วงนั้นใด้อย่างไร....ท้ายสุดนี้ขอกำลังใจด้วยค่ะ