ชื่อกระทู้ยาวไปหน่อยนะครับ

ข้อความด้านล่างนี้คือข้อความจากเฟสบุ๊คของผมครับ

ณ ตอนนี้ สำหรับเราสมองและเหตุผล จะมาเหนือหัวใจและอารมณ์เสมอ ขอโทดหลายๆคนที่บอกว่าเราแข็งกระด้าง ไม่มีหัวใจ ที่จริงเรามีแต่หลายคนอาจมองไม่เห็น

ครั้งหนึ่งตอนเราอยู่เบญเราใช้ชีวิตเราเละมาก เราทั้งโดดเรียน ทะเลาะกับคนอื่นไปเรื่อย  เพราะเราประชดแม่ที่บังคับให้เราเรียนโรงเรียนที่เราไม่ชอบ แต่พอวันที่เราเรียนจบ เกรดเราแย่มาก ตลอดเวลาที่เราเรียนเบญ เราทั้งโดนดูถูกสารพัด ในวันที่เราจบเราร้องไห้เลย เพราะเราพ้นจากแดนนรกที่เราทรมานมากซักที ชีวิตมหาวิทยาลัยเราเลือกที่จะเรียนในสิ่งที่แม่ต้องการ เพราะเราอยากให้แม่สมหวังกับลูกซักคนเพราะไม่มีใครเรียนให้แม่ได้ แต่พอปีหนึ่งเราเรียนไม่ได้ แต่เราก็ตั้งใจสู้จนมาถึงขึ้นปีสาม เกรดเราดีขึ้นเรื่อยๆ ถึงเกรดเราอาจจะไม่เยอะ แต่การได้ 3.17 ในคณะวิทย์ เราพอใจแล้ว และต่อๆไปเราต้องทำได้ดีกว่านี้

เราเป็นคนที่ผ่านมาหมดทั้งชีวิตลูกคุณหนูพ่อเลี้ยงแบบทะนุดถนอม พอพ่อโดนฆ่าตายอยู่กับแม่ที่ทั้งด่าและดูถูกเราสารพัดทำให้เราประชดด้วยการใช้ชีวิตเละเทะ แต่ตอนนี้เราเรียนให้แม่มาครึ่งทางแล้ว เราภูมิใจ แม่ก็ภูมิใจเรา เราจะตั้งใจเรียนมากกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า เพื่อความฝันสูงสุดที่จะถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ที่เราได้เจอมากับคนรุ่นหลัง.หลังจากเรียนป.ตรีเราวางแผนคร่าวๆแล้วว่าเราจะทำงานประจำเก็บเงินอย่างสุดความสามารถแล้วแล้วไปสอบป.โทภาคปกติ ถ้าได้เราก็จะลาออกจากงานเพื่อไปเรียนต่อแล้วทำงานพาร์ทไทม์+ขายของในเน็ตอย่างที่ทำตั้งแต่แรก ความฝันเราไม่ได้มีแค่นี้ คนที่ทุกคนดูถูกจำเอาไว้ ว่าคนคนนั้นวันหนึ่งจะต้องไปอยู่เหนือพวกคุณทุกคนให้ได้

ผมมีเป้าหมายแล้ว คุณมีหรือยัง ขอให้คนที่โดนดูถูกสู้ๆนะครับ

*เบญ คือชื่อย่อโรงเรียนตอนม.ปลายของผมครับ