เมื่อสองปีที่แล้ว เราได้เจอกับเด็กผู้หญิงคนนึง ตัวเล็ก ตาโต ดัดฟัน ผมยาว น้องน่ารักมาก เราเคยทักทาย แซวเล่นบ้าง ในฐานะพี่น้อง เราเองก้อมีแฟนอยู่แล้ว ช่วงหลังๆเราทะเลาะกับแฟนบ่อยขึ้นๆ เพราะเรียนหนักขึ้น แยกกันไปฝึกงานกลับมา บางครั้งเค้าเหนื่อยกลับมาก้อชวนทะเลาะมาวีนเรา บางทีออกไปเที่ยวกับเพื่อนกลับมาก้อทะเลาะกัน เราสองคนก้อเริ่มห่างกันไป
    ผ่านไปเกือบปี อยุดีดีเราก้อทักเฟสน้องเค้าไป เราก้อคุยกันทุกวัน น้องเค้าน่ารักมาก มีเรื่องทำให้ยิ้มได้ทุกวัน ช่วงใกล้สอบต้องอ่านหนังสือดึกๆ เค้าก้อคอยอยุ่เป็นเพื่อน ให้กำลังใจตลอด เจอกกันที่เรียนเค้าก้อยิ้มให้อายๆ เเต่เราไม่เคยคุยกันข้างนอกเลยคุยแต่เฟสเราเองก้อไม่กล้า
    จนเราเริ่มทำงานงาน เราสองคนไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ก้อยังคุยกันตลอด ช่วงนั้นมีเพื่อนอีกคนเข้ามาจีบน้องเหมือนกัน เราสองคนเริ่มทะเลาะกันเรื่องคนที่เข้ามา ทั้งที่น้องเองกัอบอกว่าไม่ได้คิดอะไร จนวันนึงน้องเค้าก็ถาม"ถ้าหนูชอบพี่เค้าจริงๆเเล้วเกี่ยวอะไรกับพี่" ตอนเห็นคำตอบ เราเองแทบช็อคทั้งโมโหก้อเลยตอบไปตรงเลยว่า "พี่ชอบหนูพี่มีสิทธิ์หวงไหม "
แล้วน้องเค้าก้อเงียบไป นาน นานจนเราเริ่มหมดหวัง
แล้วน้องเค้าก้อตอบ
"หนุก้อชอบพี่เหมือนกัน ชอบมาตั้งนานแล้วไม่เคยว่าพี่จะชอบหนู เพราะพี่มีแฟนแล้ว หนุเลยไม่กล้าบอก "
เราดีใจมากเลยถามน้อง.  "คบกับพี่ได้ไหม"
"แล้วแฟนพี่หละ"เรารุ้ว่าเราเห็นแก่ตัวแต่เรารักน้องเค้าจริง
"พี่ถามว่าคบกับพี่ได้ไหม"
น้องก้อตอบ "ค่ะ"
เราถามน้องว่าน้องไม่กลัวหรอเพราะกับเราคนอื่นก้อจะมองว่าน้องแย่งแฟนรุ่นพี่
น้องบอกว่าน้องรักเรามากน้องไม่กลัวแค่อยุ่ด้วยกันก้อมีความสุขแล้ว
ช่วงเวลาที่คบกับเรามีความสุขมาก อยุ่ด้วยกันแทบจะตลอด ไปทำงานก้อรีบกลับ จากเป็นคนติดเพื่อน เพื่อนชวนไปไหนก้อไม่ไป ที่ทำงานชวนไปไหนก้อไม่ไป จากเป็นคนหวงของกลายเป็นเค้าจะรื้อจะค้นจะเช็คอะไรได้หมด เลิกงานดึกแค่ไหนก้อไปหา จนได้มาอยุ่ด้วยกัน มีความสุขมาก ตอนเช้าไปส่งเค้าไปเรียนแล้วก้อไปทำงาน ไปไหนก้อต้องรอไปด้วยกัน บางครั้งก้อหายไปด้วยกัน เค้าเองก้อดูแลเราดีมาก ดูแลเราทุกอย่าง คอยมาเก็บห้องทำความสะอาด คอยเอาผ้าไปซัก มารีดชุดทำงาน จัดเสื้อผ้า พาไปซื้อของใช้ มาเฝ้าเวลาป่วยพาไปหาหมอ ดูแลทุกอย่าง ถึงแม้แม่เค้าจะไม่ค่อยชอบเรา แต่เค้าไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่เคยรักเราน้อยลง จนช่วงนึงที่เค้าเรียนหนักขึ้น ภาระงานเรามากขึ้น เวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง คนรอบข้างคอยเตือนตลอดว่าเราเปลี่ยนไปมาก เราจึงค่อยๆปรับไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง แล้วพอเวลาไม่ตรงกันเราเริ่มไปไหนมาไหนคนเดียว เค้าก้อเลยเกิดคำถามกับเราว่า ทำไมต้องไปกับคนอื่น ทำไมต้องไปก่อน ทำไมไม่รอไปพร้อมกัน ทำไมดูโทรศัพท์ไม่ได้ ความจริงเราไม่ได้มีอะไรแค่ไม่ชอบแล้วเราเองก้อไม่เคยคิดจะเช็คของใครด้วย รู้สึกว่าเป็นเรื่องส่วนตัว คุยกับใครรึป่าว มีคนอื่นใช่ไหม กลับไปหาแฟนเก่าหรอทั้งที่เราไม่เคยคิดเเบบนั้น. ทำไมเปลี่ยนไป คำถามมากมายที่เค้าตั้งขึ้นมาทำให้เรารู้สึกอึดอัดมากขึ้น จนวันที่ทะเลาะกันรุนแรงเเล้วเค้าบอกว่าจะกลับเราเลยให้เพื่อนเค้ามารับเพราะว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่อง ถ้ารุ้ว่านั้นคือวันสุดท้ายที่จะได้กอดเค้าจะไม่มีวันปล่อยเค้าไปแน่
ตอนนั้นรู้สึกว่าทำไมเค้าเป็นแบบนั้น ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเค้าเปลี่ยนไป ทำไมไม่เชื่อใจ ทำต้องว่าว่าคนเห็นอื่นสำคัญกว่า ทำไมต้องยอม ตอนนั้นไม่เคยคิดโทษตัวเองเลย  
ตอนนี้รู้เเล้วว่าเธอไม่ใช่คนที่เปลี่ยนไป เป็นฉันเองที่เปลี่ยนไปทุกอย่างที่เป็นคำถาม นั้นคือสิ่งที่ฉันเคยให้ และเมื่อมันหายไปไม่ผิด ที่เธอตั้งคำถาม ตลอดเวลาเคยคิดเสมอว่าเป็นฉันเองที่ยอมเธอแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลยเป็นเธอต่างหากที่ยอมทุกอย่าง ทำให้ฉันสารพัด ยอมให้คนอื่นมองไม่ดีเพียงแค่ได้อยุ่ข้างกัน
ขอบคุณความรักที่มีให้กัน ขอบคุณที่คอยดูแล ขอบคุณที่อดทนกับคนงี่เง่า ขึ้หึง เอาแต่ใจคนนี้  ขอบคุณที่กล้ารักกัน
ขอโทษที่ทำร้ายหัวใจเธอ ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ วันนี้เข้าใจแล้วว่าไม่เธอมันแย่เเค่ไหน ขอโอกาสให้ได้ดูแลเธออีกครั้งได้ไหม รู้ไหมว่าพี่ทรมานแค่ไหนที่เราเป็นเเบบนี้กลับมาให้พี่รักได้ไหม