ก็ใช่สินะเรามันเป็นแค่เด็กฝึกงานนินะ  ทำไรพูดไรก็ไม่ได้มันก็ดูผิดปซะหมดทุกอย่าง

โดยเฉพาะหัวหน้าเราแมร่งโครตซวยที่มเจอแก
ทุกวันนี้เราอยุ่โดยใช้ความอดทน แต่ก็จะมีบางคนบอกว่า เราไม่มีความอดทนพอ
เราก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าเขามองเรายังไง

ที่ฝึกงานที่นี่ไม่มีความจริงใจ  คุยกับเราก็ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยยิ้ม ไม่มีน้ำใจ ใจร้าย โหด ( หมายถึงแผนกเรานะ)
ไม่มีใจให้กันเลย แต่เราดันไปสนิทกับอีกแผนกหนึ่งซะมากกว่า เขาใจดี และเราก็ได้ทำงานที่เราชอบ มากว่าแผนกเราอีก
เราเข้าใจว่างานมันเลือกไม่ได้ จบไปอาจจะเจอคนที่ใจร้ายกว่านี้อีก

แต่เรามาฝึกงาน2 เดือน เรานั่งวาดรูป ถอดคำพูด ทำสคิป อย่างงี้วนไปมา เรารุ้สึกเบื่อนะเรามาทางฝ่ายผลิตรายการ
แต่เราดันได้นั่งยุกับที่  มีงานกับไปทำบ้านทุกวันถ้าไม่เอางานกับไปทำบ้านเราก็ต้องอยุ่ที่ฝึกงานดึก ประเด็นคือ เราอยู่ปทุม
แต่เข้ามาทำงานใน กทม .  ใช้เวลาเกือบ 2 ชม .  ทุกวันไปกับวันไหนรถติดอย่าได้พูดเลย เสาร์ - อาทิตย์ เราก็มีงานอีก
คือเราไม่มีเวลาสุขสบายเลยแม้กระทั้งจะนอนต้องมาทำงานส่งให้แกทางเมล เสาร์ - อาทิตย์ เราอยากจะพักผ่อนหย่อนใจ
เราก็ต้องมีเรื่องคาใจไม่สบายใจอยู่ตลอดเลยเพราะงานๆๆ มันต้องทำ แมร่งเราโครตเบื่อเลยอ่ะ

เรานั่งพิมพ์น้ำตายังคลอเลย เรารุ้สึกว่าเราไม่มีความสุขกับการฝึกงานที่นี่ เราได้ทำงานในสิ่งที่เมื่อเราฝึกจบไปเราแทบจะไม่ได้ใช้มันเลย
ให้เราเดินถ่ายเอกสาร เสริฟน้ำ ดีกว่า มันมีค่าเท่ากัน
เรื่องนี้เราไม่โทษใครเราโทษตัวเราเอง ทีเลือกที่นี่ ซึ่งมันไม่ใช่ที่ๆเหมาะกับเราเลย
มันทำให่เรารู้สึกไม่อยากจะทำงานแบบนี่อีกต่อไป เราเกลียดมัน