ผมเป็นคนชอบคนยากครับ ถ้าไม่สนิทจริงๆก็จะไม่ชอบครับ หรือคิดเกินเลยเป็นแฟน ไม่จีบผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักครับ เพราะว่าไม่ได้ชอบ ต่อให้สวย แต่มันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ครับ ส่วนพวกเพื่อนที่สนิทกัน กลับรู้สึกว่าเป็นเพื่อนมากกว่า ไม่เคยมีรักแรกพบครับ แบบเห็นแล้วชอบเลยอันนี้ไม่มีแน่นอนครับ ไม่ค่อยคุยกะคนอื่นที่ไม่สนิทครับ ส่วนใหญ่เวลากินอาหารร่วมโต๊ะจะใส่หูฟังครับ คุยกะเพื่อนน่ะครับ แล้วแต่มันจะชวนคุยหรือผมมีเรื่องปรึกษา ผมเป็นตัวของตัวเองสูงครับ ไม่ก้าวร้าวน่ะครับ แต่อะไรที่ไม่อยากทำ ถ้าเลี่ยงได้ จะไม่ทำซะทั้งหมดครับ จะไปเที่ยวส่วนใหญ่ไปคนเดียวครับ มีเพื่อนไปก็ใส่หูฟังเดินครับ มันรู้สึกเหมือนขาดๆอะไรบางอย่างชอบกลครับ เพื่อนบอกให้หาแฟนได้แล้วเพราะว่าผมก็ช่วยให้คนอื่นเข้ามีแฟนเยอะแยะ แต่ผมไม่อยากจีบผู้หญิงอ่ะครับ เพราะมองว่าการจีบผู้หญิงคือการเอาด้านดีออกมาโชว์ มันเลยรู้สึกว่าถ้าเราไม่เปิดเผยธาตุแท้ไปเลย มันจะเหมือนเป็นการโกหกอ่ะครับ และถ้าสักวันนึง คนๆนั้นได้เป็นแฟนกะเราจริง เราจะรู้สึกไม่ดีครับถ้าเราย้อนกลับไปคิดว่าวันนึงเราเคยโกหกเขา เพื่อนผมแนะนำมาว่าเป็นตัวเองไปเลย คือผมเป็นคนปากจัด พูดทีนี่ไม่มีขอบเขตของผู้ชายผู้หญิงครับ เพราะแบบนี้มั้งครับเพื่อนเลยเยอะ ผมไม่ชอบคุยกะผู้หญิงเยอะครับ มันรู้สึกว่าเรากำลังเลือกผู้หญิงเป็นของเล่น ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรครับ แต่รู้สึกว่า เหมือนไม่เชื่อใจใครเลย ไม่วางใจกะใครทั้งนั้น ไม่รู้สึกชอบใครเลยทั้งๆที่อยากมีแฟน ที่มาตั้งกระทู้อยากจะถามว่า
1.ผมประหลาดไปหรือเปล่าครับ
2.การที่ผมชอบคนยากมันเป็นเพราะอะไรมีใครวิเคราะห์ได้บ้างครับ
3.การที่ผมไม่จีบผู้หญิงตามเหตุผลข้างต้นมันเป็นสิ่งที่ผิดหรือเปล่าครับ
4.แล้วการไม่คุยกะใครเยอะนี่เป็นสาเหตุของการโสดเปล่าครับ
5.การไม่รู้สึกชอบใครทั้งๆที่อยากมีแฟน  มันคืออะไรเหรอครับ

ปล.1.ผมเป็นคนที่ค่อนข้างดำ หน้าตาไม่ดี สูงพอประมานครับ
     2.ขอเชิญทุกคนร่วมแสดงความคิดเห็นครับ
     3.เคยมีแฟนมาสามคน สนิททั้งนั้นครับ แต่เลิกกันเพราะเขาบอกเลิกและมาบอกว่าไม่ได้รู้สึกว่าเป็นแฟนแล้ว