สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 10
สมัยก่อน born to be 95% up
สมัยนี้ want to be 95% up
ความเห็นส่วนตัวครับ
เพลงสมัยก่อน เพราะจริง ซึ้งคือซึ้งจริง จับใจ มีความหมาย แต่ติดหู
เพลงสมัยนี้ดีๆ ก็มีอยู่ครับ แต่น้อยมาก ด้วยยุคสมัยชอบความสำเร็จรูป ชอบอะไรฉาบฉวย ผมว่าจิตวิญญาณของเพลงมันน้อยลง เพลงไม่ติดหู ไม่ดังเพราะคนชอบจริงๆแบบสมัยก่อน เดี๋ยวนี้ปั่นกระแสได้ วัดกันที่ยอดวิว ซึ่งสมัยก่อนคือยอดขายอัลบั้มและการเป็นที่ยอมรับจากคนทั่วไป ไม่ใช่วงแคบๆ แต่ปั่นว่าดังมาก ฮิตมาก
ดาราสมัยก่อนสวยคือธรรมชาติ อาจมีศัลยกรรมบ้างแต่ทำมาแล้วดูไม่หลอก ผิวธรรมชาติ ขาวก็ขาว แทนก็แทน ดำก็ดำ คือยังดูเป็นจริง ดูธรรมชาติ ตัวตนชัด ไม่ดูพยายามเป็นใคร จารุณีก็คือจารุณี จินตหราก็คือจินตหรา คือทุกคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองที่ทุกคนสามรถจำได้ แต่ดาราสมัยนี้ค่านิยมอยากเป็นคนเกาหลี หรืออยากเลียนแบบดาราที่ดังๆ เพื่อให้ตัวเองดังตาม ไม่มีเอกลักษณ์เลย ดูปลอมทั้งหน้าตา ทั้งรูปลักษณ์ และวางตัวไม่เป็น หน้าตาแต่ละคนก็หาดูธรรมชาติแทบไม่ได้ นางเอกหลายคนหน้าแหลมปลอมสุดๆ คือคางแหลมเป็นสามเหลี่ยมเลย จมูกเป็นแกน(กลัวไม่รู้มั้งว่าทำจมูกมา แถมทำมายังดูไม่ธรรมชาติเอามากๆ) รูปหน้าเป็นวีเชฟเกินธะรรมชาติสุดๆ ผิวก็ฉีด หน้าก็ฉีด มันดูปลอมมาก และยึดติดความขาวกันจนเกินเหตุ ผิวธรรมชาติไม่ขาวก็อยากขาวๆๆ กันหมด ทั้งที่นิยามความสวยจริงๆ ดูที่ความเป็นธรรมชาติ แต่ดาราสมัยนี้เปล่าอ่ะ เป็นผิวแบบคนไทยแต่เกิด แต่อยากขาวแบบเกาหลี งง มาก
หนังสมัยก่อนให้ความสำคัญกับบทมากกว่าปัจจุบันมากกกกก และโปรดักส์ชั่นดูจริง ไปถ่ายเมืองนอกคือบินไปถ่ายจริง สมัยนี้บางฉากใช้แต่งตัวทำเหมือนอยู่เมืองนอก บางฉากใช้CG ทำภาพที่ดูตลกๆแทน ซึ่งดูตลกมาก และที่สำคัญการแสดงเข้าถึงบท ไม่แข็งทื่อ แบบเดี๋ยวนี้อ่ะ ดาราบางคนเล่นหนังปีนึงเป็น10เรื่อง แต่คนดูก็ชอบทุกเรื่อง ดูสนุกทุกเรื่อง เพราะการแสดง แต่ดาราเดี๋ยวนี้หายากมากๆๆๆ
สมัยก่อนไม่มีเน็ต มือถือคือเรื่องล้ำสมัยซึ่งก็ยังถือเป็นเรื่องใหม่ คนทั่วไปยังเข้าไม่ถึง คอมพิวเตอร์คือเรื่องของการทำงาน ไม่ใช่มีแทบทุกบ้านแบบวันนี้ คนเข้าถึงดารา เพลง หนัง ได้แค่ดูทางทีวี กับโรงหนัง และฟังเพลงตามวิทยุหรือซื้อมาฟังเท่านั้น เพราะฉนั้นศิลปินกว่าจะออกอัลบั้มได้ไม่ง่ายเลย ต้องฝ่าฟันอะไรๆมามากก่อนจะดัง ผลงานเลยออกมาดีแทบทุกคน ไม่สุกเอาเผากินแบบเดี๋ยวนี้ คุณภาพจริงๆ ดังจริงๆ เพลงเพราะจริงๆ ถึงจะได้การยอมรับจากวงกว้าง ไม่มีการปั่นกระแสตามเว็ปต่างๆ ไม่มีการอวยเว่อร์ตามรายการบันเทิงต่างๆ ไม่มีกาีแข่งยอดวิวในยูทูป เพราะฉนั้นศิลปินในยุคเก่าถึงดังยาวนาน และคุณภาพคับแก้ว เพราะมันยุคแห่งความจริง ไม่ใช่ยุคแห่งความปลอม ยุคอวย ยุคปั่นกระแส แบบทุกวันนี้เลย
สมัยนี้ want to be 95% up
ความเห็นส่วนตัวครับ
เพลงสมัยก่อน เพราะจริง ซึ้งคือซึ้งจริง จับใจ มีความหมาย แต่ติดหู
เพลงสมัยนี้ดีๆ ก็มีอยู่ครับ แต่น้อยมาก ด้วยยุคสมัยชอบความสำเร็จรูป ชอบอะไรฉาบฉวย ผมว่าจิตวิญญาณของเพลงมันน้อยลง เพลงไม่ติดหู ไม่ดังเพราะคนชอบจริงๆแบบสมัยก่อน เดี๋ยวนี้ปั่นกระแสได้ วัดกันที่ยอดวิว ซึ่งสมัยก่อนคือยอดขายอัลบั้มและการเป็นที่ยอมรับจากคนทั่วไป ไม่ใช่วงแคบๆ แต่ปั่นว่าดังมาก ฮิตมาก
ดาราสมัยก่อนสวยคือธรรมชาติ อาจมีศัลยกรรมบ้างแต่ทำมาแล้วดูไม่หลอก ผิวธรรมชาติ ขาวก็ขาว แทนก็แทน ดำก็ดำ คือยังดูเป็นจริง ดูธรรมชาติ ตัวตนชัด ไม่ดูพยายามเป็นใคร จารุณีก็คือจารุณี จินตหราก็คือจินตหรา คือทุกคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองที่ทุกคนสามรถจำได้ แต่ดาราสมัยนี้ค่านิยมอยากเป็นคนเกาหลี หรืออยากเลียนแบบดาราที่ดังๆ เพื่อให้ตัวเองดังตาม ไม่มีเอกลักษณ์เลย ดูปลอมทั้งหน้าตา ทั้งรูปลักษณ์ และวางตัวไม่เป็น หน้าตาแต่ละคนก็หาดูธรรมชาติแทบไม่ได้ นางเอกหลายคนหน้าแหลมปลอมสุดๆ คือคางแหลมเป็นสามเหลี่ยมเลย จมูกเป็นแกน(กลัวไม่รู้มั้งว่าทำจมูกมา แถมทำมายังดูไม่ธรรมชาติเอามากๆ) รูปหน้าเป็นวีเชฟเกินธะรรมชาติสุดๆ ผิวก็ฉีด หน้าก็ฉีด มันดูปลอมมาก และยึดติดความขาวกันจนเกินเหตุ ผิวธรรมชาติไม่ขาวก็อยากขาวๆๆ กันหมด ทั้งที่นิยามความสวยจริงๆ ดูที่ความเป็นธรรมชาติ แต่ดาราสมัยนี้เปล่าอ่ะ เป็นผิวแบบคนไทยแต่เกิด แต่อยากขาวแบบเกาหลี งง มาก
หนังสมัยก่อนให้ความสำคัญกับบทมากกว่าปัจจุบันมากกกกก และโปรดักส์ชั่นดูจริง ไปถ่ายเมืองนอกคือบินไปถ่ายจริง สมัยนี้บางฉากใช้แต่งตัวทำเหมือนอยู่เมืองนอก บางฉากใช้CG ทำภาพที่ดูตลกๆแทน ซึ่งดูตลกมาก และที่สำคัญการแสดงเข้าถึงบท ไม่แข็งทื่อ แบบเดี๋ยวนี้อ่ะ ดาราบางคนเล่นหนังปีนึงเป็น10เรื่อง แต่คนดูก็ชอบทุกเรื่อง ดูสนุกทุกเรื่อง เพราะการแสดง แต่ดาราเดี๋ยวนี้หายากมากๆๆๆ
สมัยก่อนไม่มีเน็ต มือถือคือเรื่องล้ำสมัยซึ่งก็ยังถือเป็นเรื่องใหม่ คนทั่วไปยังเข้าไม่ถึง คอมพิวเตอร์คือเรื่องของการทำงาน ไม่ใช่มีแทบทุกบ้านแบบวันนี้ คนเข้าถึงดารา เพลง หนัง ได้แค่ดูทางทีวี กับโรงหนัง และฟังเพลงตามวิทยุหรือซื้อมาฟังเท่านั้น เพราะฉนั้นศิลปินกว่าจะออกอัลบั้มได้ไม่ง่ายเลย ต้องฝ่าฟันอะไรๆมามากก่อนจะดัง ผลงานเลยออกมาดีแทบทุกคน ไม่สุกเอาเผากินแบบเดี๋ยวนี้ คุณภาพจริงๆ ดังจริงๆ เพลงเพราะจริงๆ ถึงจะได้การยอมรับจากวงกว้าง ไม่มีการปั่นกระแสตามเว็ปต่างๆ ไม่มีการอวยเว่อร์ตามรายการบันเทิงต่างๆ ไม่มีกาีแข่งยอดวิวในยูทูป เพราะฉนั้นศิลปินในยุคเก่าถึงดังยาวนาน และคุณภาพคับแก้ว เพราะมันยุคแห่งความจริง ไม่ใช่ยุคแห่งความปลอม ยุคอวย ยุคปั่นกระแส แบบทุกวันนี้เลย
สมาชิกหมายเลข 6695801 ถูกใจ, มาสเมือง วงศ์สุโขทัย ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4728033 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 915026 ถูกใจ, น้องผอม ถูกใจ, แอ๊บแบ๊วหลั่นล้า ถูกใจ, ความเหงาคือความกล้าหาญ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 844329 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1493280 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2141067 ถูกใจรวมถึงอีก 29 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 11
มีคนบอกไว้ว่าคนไทยส่วนใหญ่ชอบโหยหาอดีต ไม่พัฒนาปัจจุบัน เพราะเชื่อว่าอดีตมันดีที่สุดเเล้ว
สมาชิกหมายเลข 6677837 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6504668 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4390177 ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 3793307 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1401151 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 915026 สยอง, สมาชิกหมายเลข 1982812 ถูกใจ, Matriarch Miaw ถูกใจ, ลูกหมีส่งขนมปัง ถูกใจ, Footsole ถูกใจรวมถึงอีก 11 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ทำไมคนสมัยก่อน ชอบบอกว่า คน/ดาราสมัยก่อน สวยกว่าสมัยนี้ เพลงสมัยก่อนดีกว่าสมัยนี้ หนังสมัยก่อนดีกว่าสมัยนี้
ปลผมเรียนจบและทำงานในวงการสื่อนะครับ ขอพูดในมุมที่ดูหนังและฟังเพลง และสังเกตุสิง่ต่างๆอย่างละเอียด
อย่างแรก
คนสมัยก่อน / ดาราสมัยก่อน สวย/หล่อ กว่าสมัยนี้
แต่พอผมกลับไปดูรุปภาพในสมัยก่อน ดาราที่ว่าสวยๆ ก็สวยจริงๆคัรบ แต่ดูสวยแบบธรรมดามากๆ
เราตัดเรื่องศัลยกรรม และการแต่งหน้า ทำผมตามกระแสนิยมไปนะครับ ยกเอาคนที่เค้าไม่ได้ศัลกรรม ทุกวันนี้เราเห็นเด็ฏรุ่นใหม่ๆ หน้าตาดีๆ
ผู้ชายตัวสูง สมารท หน้าตาดี กันมากมาย ทั้งที่เข้าวสงการและไม่เข้าวงการ ต่อให้ไม่ต้องทำศัลยกรรมอะไรกันมาเลย
เทียบกับสมัยก่อน ถ้าไม่ดารา นี่เหมือนมาจากคนละโลกกันเลย
แล้วไอ้ที่เค้าว่าสวยๆ พอมาเทียบกับสมัยนี้ กลับดูสวยแบบเฉยๆ ผิวพรรณก็ปกติ รูปร่างก็ เฉยๆ ลองคิดดูเล่นๆนะครับ ถ้าคนสวยๆสมัยนี้ ไปโผล่ในสมัยนั้น คิดว่าเค้าจะถูกมองว่าสวย
ลองคิดง่ายๆว่าถ้าสมมุติ น้องแพตตี้อังศูมาลินไปโผล่ท่ามกลางเด็กมัธยมสมัยนั้น กลับ ดาราสมัยนั้น โผล่มาในยุคนี้ ผลจะออกมาเป็นยังไงครับ
//เอาละครับ เราตัดเรื่อง หน้าตาออกไป เพราะเนื่องด้วยมันเป็ฯเรื่องของรสนิยมส่วนตัว
เรามาที่เรื่อง ที่คนแก่ๆชอบบอกว่า หนังสมัยนี้ไม่ได้เรื่อง เพลงสมัยนี้ไม่ได้เรื่อง
ผมกลับมองต่างอะครับ
-หนัง ผมดูหนังสมัยก่อน ผมเจอแต่พล็ฮตเรื่องเดิมๆ การแสดงหลอกๆ เอฟเฟกซ้ำๆ สมจริงบ้างไม่สมจริงบ้าง ความหลากหลายก็แทบไม่มี
ผมเคยดูหนังเรื่องนึง จะสื่อว่าตัวละครสองตัวสนิทกัน เป็นฉากแฟลชแบคธรรมดา แต่ไม่มีบทพูดครับ หัวเราะอย่างเดียว ผมนึกว่าเป้นบ้าไรกัน
นึกภาพออกมั้ยครับ เจอหน้าแล้วหัวเราะ เบื่อให้ดูเป็นเพื่อนกัน บ้างมีเสียงตะโกนบอกบท บ้างแอบเห็นทีมงานอยู่ข้างหลัง กลางๆเรื่องต้องมีเลิฟซีน มีดาวร้าย มีนางเอก มีดาวยั่ว แบ่งชัดเจน นางเอกไม่มีทางไปเล่นบทอื่นได้ อะไรแบบนี้
-เพลง นี่อะคัรบ ผมทำงานเพลง ผมเห็นชัดเจนกว่า เรื่องของซาวด์ ที่สัมยก่อน เราเทียบกับเพลงฝรั่งหรือญี่ปุ่น จีน ซาวด์เรา ด้อยกว่าเห็นได้ชัด สัมยก้อนเสียงกลองยัง ตั้ง ตุ่ง ตะลุ่งๆ ปั้ช ปั้ช อยู่เลย เทียบกับตางชาติที่มีความสมูล และเสียงจริงมากกว่า เทียบกับสมัยนี้ ที่ซาวดนตรี บางเพลงใกล้เคียงของสากล เพลงไทยบางเพลงเทียบชั้นได้เลยด้วยซ็ำ และเนื้อหาก็หลากหลาย จังหวะจะโคน คอมโพสซิชั่นก็ดูดีและเป็ฯสากลกว่า และไอ้แบบ เอาเพลงฝรั่งมาใส่เนื้อไทยก็แทบไม่มีแล้ว หรือก็อบปี้แบบต่างๆ (แทบนะครับ เพราะผมเองก็อาจจะตกหล่น และ พูดถึง ปัจจุบันด้วย) ไอเดียใหม่ๆเกิดขึ้นมากมาย
ปลไม่ใช่ของเก่าไม่ดีนะครับ ที่เห็ฯว่าดีกว่า และเป็ฯอมตะก็มีจริงๆ และยอมรับ แต่โดยรวม ทำไมคนรุ่นก่อนๆ ยังบอกว่า ของสมยนี้ ห่วย กันอยู่เลย