สวัสดีครับ ผมเพิ่งเคยตั้งกระทู้ในพันทิปครั้งแรกผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยครับ
ส่วนตัวผมคิดว่าผมหน้าตาปานกลางค่อนข้างไปทางลบ เคยเรียนครับ แต่เพราะปัญหาอะไรบางอย่างทำให้ต้องออกมาทำงานตอนปี 2 ฮ่าๆๆ คือประเด็นผมแค่สงสัย แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมเวลาผมชอบใคร ผมจีบใครซักคนนี่มันยากเย็นจัง ผมแค่อยากมีคนรักซักคนเวลาผมทำงานกลับมาเหนื่อยๆ อยากได้แค่กำลังใจดีๆ จากเค้า แต่ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบเหงาครับ สังคมคนทำงานกับสังคมตอนที่ผมเรียนนี่คนละเรื่องเลยตอนมหาลัยนี่ ไม่มีแฟนแต่ก็ยังมีเพื่อน พอมาทำงานนี่ ไม่ใช่ว่าเพื่อนจะไม่มีนะครับ แต่บางคนก็มีครอบครัวแล้ว จะให้ไปเย้วๆ สังสรรค์แบบสมัยเรียนเพื่อแก้เหงาแก้เครียดนี่ลืมไปได้เลย เลิกงานเสร็จ ผมชอบแว๊นซ์มอ'ไซค์ไปที่ไกลๆ นั่งจิบเบียร์ 1 กระป๋องครับไม่รู้ว่ามันช่วยแก้เหงาได้แค่ไหนผมคิดว่าอย่างน้อยมันช่วยฆ่าเวลาแค่นั้น พอกลับถึงบ้าน ก็อาบน้ำนอน ตื่นมาก็ไปทำงาน ชีวิตวนอยู่แค่นี้จริงๆ
พูดถึงการจีบสาวนี่ ผมคิดว่าผมก็เข้าหาคนง่ายนะ เป็นคนขี้เล่นมีครั้งนึงผมก็เริ่มคุยๆ กับเพื่อนผู้หญิงที่รู้จักกันมานานคนนึง แต่พอฝ่ายนั่นเค้ารู้ว่าผมชอบเท่านั้นแหละ ตีตัวห่างผมซะงั้น ถามว่าเสียใจไหม ผมว่าผมไม่นะ แค่เซ็งกับความรู้สึกดีๆที่เสียไป เคยลองพยายามมา 3-4 ครั้ง ก็ล่มไม่เป็นท่าทุกรอบ จนทุกวันนี้ไม่กล้าไปเข้าหาใครก่อนละครับ อาจจะมีแซวๆ บ้างแค่นั้น ไม่ถึงกับขอเบอร์ขอไลน์ มาคุยกัน ผมเห็นเพื่อนบางคนเปลี่ยนแฟนบ่อยกว่าโทรศัพท์อีกครับ ทำไมรู้สึกว่าเค้าหาแฟนกันง่ายจัง หรือผมไม่หล่อ ? ผมไม่รวย ? แค่นั้นเหรอครับ
เคยมีคนพูดว่า เนื้อคู่ซักวันมันจะมาเอง ผมก็ได้แต่เชื่อและรอกันต่อไป ยังดีที่มีพ่อกับแม่เวลากลับถึงบ้านได้ยินท่านบ่นก็ค่อยหายเหงาหน่อย ฮ่าาาา
เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ใครเป็นแบบผมตอนนี้บ้างครับ เล่าสู่กันฟังหน่อย ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะครับ
ผมแค่อยากมีความรัก ทำไมมันยากจังครับ
ส่วนตัวผมคิดว่าผมหน้าตาปานกลางค่อนข้างไปทางลบ เคยเรียนครับ แต่เพราะปัญหาอะไรบางอย่างทำให้ต้องออกมาทำงานตอนปี 2 ฮ่าๆๆ คือประเด็นผมแค่สงสัย แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมเวลาผมชอบใคร ผมจีบใครซักคนนี่มันยากเย็นจัง ผมแค่อยากมีคนรักซักคนเวลาผมทำงานกลับมาเหนื่อยๆ อยากได้แค่กำลังใจดีๆ จากเค้า แต่ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบเหงาครับ สังคมคนทำงานกับสังคมตอนที่ผมเรียนนี่คนละเรื่องเลยตอนมหาลัยนี่ ไม่มีแฟนแต่ก็ยังมีเพื่อน พอมาทำงานนี่ ไม่ใช่ว่าเพื่อนจะไม่มีนะครับ แต่บางคนก็มีครอบครัวแล้ว จะให้ไปเย้วๆ สังสรรค์แบบสมัยเรียนเพื่อแก้เหงาแก้เครียดนี่ลืมไปได้เลย เลิกงานเสร็จ ผมชอบแว๊นซ์มอ'ไซค์ไปที่ไกลๆ นั่งจิบเบียร์ 1 กระป๋องครับไม่รู้ว่ามันช่วยแก้เหงาได้แค่ไหนผมคิดว่าอย่างน้อยมันช่วยฆ่าเวลาแค่นั้น พอกลับถึงบ้าน ก็อาบน้ำนอน ตื่นมาก็ไปทำงาน ชีวิตวนอยู่แค่นี้จริงๆ
พูดถึงการจีบสาวนี่ ผมคิดว่าผมก็เข้าหาคนง่ายนะ เป็นคนขี้เล่นมีครั้งนึงผมก็เริ่มคุยๆ กับเพื่อนผู้หญิงที่รู้จักกันมานานคนนึง แต่พอฝ่ายนั่นเค้ารู้ว่าผมชอบเท่านั้นแหละ ตีตัวห่างผมซะงั้น ถามว่าเสียใจไหม ผมว่าผมไม่นะ แค่เซ็งกับความรู้สึกดีๆที่เสียไป เคยลองพยายามมา 3-4 ครั้ง ก็ล่มไม่เป็นท่าทุกรอบ จนทุกวันนี้ไม่กล้าไปเข้าหาใครก่อนละครับ อาจจะมีแซวๆ บ้างแค่นั้น ไม่ถึงกับขอเบอร์ขอไลน์ มาคุยกัน ผมเห็นเพื่อนบางคนเปลี่ยนแฟนบ่อยกว่าโทรศัพท์อีกครับ ทำไมรู้สึกว่าเค้าหาแฟนกันง่ายจัง หรือผมไม่หล่อ ? ผมไม่รวย ? แค่นั้นเหรอครับ
เคยมีคนพูดว่า เนื้อคู่ซักวันมันจะมาเอง ผมก็ได้แต่เชื่อและรอกันต่อไป ยังดีที่มีพ่อกับแม่เวลากลับถึงบ้านได้ยินท่านบ่นก็ค่อยหายเหงาหน่อย ฮ่าาาา
เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ใครเป็นแบบผมตอนนี้บ้างครับ เล่าสู่กันฟังหน่อย ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะครับ